E mpirë dhe e çorientuar, unë zbrita shkallët e zbrita në parkingun e ndërtesës së zyrës sime në Meksikë. Ishte mëngjesi i së martës, më 19 shtator 2017 dhe unë isha ende e përgjumur.
Ajo javë kishte filluar në një mënyrë të çuditshme. Sapo isha ndarë nga i dashuri im prej dy vitesh. Dhe kisha vendosur që të shpërqëndrohesha me punë, e gjatë gjithë kohës isha e lodhur. Por, shumë shpejt nuk do të kishte kohë për të vajtuar për këtë gjë.
Një tërmet i fortë tronditi sërish Meksikën. Ndërtesat u shembën, rrugët e tëra ishin të mbyllura nga trafiku. Dhe njerëzit që përiqeshin të lidheshin me të dashurit e tyre. Edhe pse sinjali nuk punonte. Numri i fundit zyrtar i vdekjeve ishte 361. Por gjatë atij minuti teksa toka u trondit, askush nuk kishte asnjë mënyrë se si ta dinte sa i rëndë ishte dëmi.
Në mes të asaj turbullire, unë fillova të eci në gjashtë blloqet drejt banesës sime, duke u përplasur me njerëzit. Kur arrita në shtëpi, gjeta dyshemenë e kuzhinës time të mbuluar me copa qeramike; librat dhe fotografitë e kornizuara ishin shpërndarë në të gjithë dhomën e ndenjes. Disa dritare ishin shkatërruar, duke siguruar një rrugë shpëtimi për dy macet e mia të frikësuar, të cilët fatmirësisht i gjeta mëngjesin tjetër. Rreth një duzinë çarje diagonale të prera nëpër mure, ekspozuan strukturën e brishtë të tullave të ndërtesës sime.
Për shkak se lagja ime, Condesa, ishte një nga zonat më të prekura, autoritetet urdhëruan të gjithë banorët që të evakuoheshin menjëherë. I kalova javët në vijim duke jetuar në dhomën e një miku. Duke përgatitur sanduiçe për mijëra vullnetarë që po ndihmonin ushtrinë në përpjekjet për të shpëtuar njerëzit nën rrënoja.
Gradualisht apartamenti im u vlerësua i sigurt dhe unë u ri-ktheva në shtëpi. Tërmeti krijoi një frymë të madhe solidariteti në të gjithë qytetin. Dhe gjatë përpjekjeve për tu ri-ngritur dukej se të gjithë nuk po mendonin më veç për veten. Por, mundoheshin në çdo mënyrë të ndihmonin të tjerët. Gajtë kësaj kohe arrita të shpërqëndroja veten. Mirëpo, sapo u ktheva në shtëpi, pluhuri më kujtoi se çfarë më priste aty. Jo shumë kohë më vonë, unë u pushova nga puna që e doja shumë. Dhe kështu mu shtua një tjetër stres më shumë në gjendjen time aspak ideale.
Ditët e para i kalova duke pastruar apartamentin tim, hequr mbetjet dhe vendosur librat në vend. Rregullova dritaret, më tepër që të mos lejoja që macet të dilnin përsëri. Por, unë nuk rregullova disa nga çarjet që kishin ndodhur te muret. Në fillim i thosha vetes që do t’i rregulloja gradualisht. Dhe më pas duke e shmangur qëllimisht. E shihja apartamentin tim se një vend shumë të bukur, me dy dhoma përballë parkut tim të preferuar. Të cilën e kisha mobiluar me shumë kujdes, veçanërisht me gjëra që i kisha marr kur shkoja në udhëtime pune. Dhe për mua ishte një simbol i suksesit. Ndaj e kisha të vështirë të kuptoja që shtëpia ime ishte në kolaps. Tani kuptova që kisha hyrë në një gjendja depresive.
Ndaj pas disa muajsh vendos që të ndjek disa seanca e të bëja terapi. Të cilat më ndryshuan totalisht gjëndjen ku isha futur. Dalëngadalë, fillova të lëshoj gjithçka që isha varur, marrëdhënia intime, puna, e çdo gjë që erdhi më pas. Ai negativitet që kisha ndjerë për më shumë se një vit, filloi të shkëputej. Më në fund, rregullova edhe të çarat që kisha te muret e shkaktuara nga tërmeti./ Burimi: Curbed Përshtati: TIRANA TODAY
Denonco ne TT