Pasditja e 10 marsit do të ishte një ditë zie për fshatin Maqellarë në Dibër. Gentjan dhe Klodjana Karazajmi humbën jetën në një aksident rrugor, si pasojë e përplasjes së një makine me motorin e tyre. Duke lënë pas katër vajza nën kujdesin e gjyshërve në kushte të mjerueshme. Të cilët sot ulërijnë mes dhimbjes dhe pamundësisë.
Janë të gjitha në moshë të vogël, por Genaldën 15 vjeçe jeta tani e ka vendosur përballë sfidës më të madhe. Veç sëmundjes së vetë, pasi është me vrimë në zemër asaj i duhet të kujdeset për familjen, kjo pasi gjyshërit janë të vjetër dhe të sëmurë. Xhenisa 12 vjeçe ka nevojë të operohet në krahë dhe në këmbë, pasi është djegur vite më parë. Por, operacioni nuk i ka shkuar me sukses, ndaj i duhet të bëjë një ndërhyrje të dytë.
Eriola është 9 vjeçe, ajo ende nuk e di me siguri se ku ndodhen sot prindërit e saj. Por, mungesa e tyre me ditët që kalojnë është duke e plogështuar fëmijërinë e saj. Kurse Lubjana 3 vjeçe çdo moment kërkon me ngashërim prindërit dhe e vetmja mënyra për ta qetësuar është ta gënjejnë.
“Hesht të keqen nëna, se mami ka ikur në Greqi me gjithë babin. Do të vijë edhe do të shkojmë bashkë me nënën tek mami e babi.”
Gjyshja e katër vajzave dhe pse në gjendje të rëndë, sërish mundohet të jetë e fortë.
“Nuk është një, por janë dy. Të ishte njëri, gjysma e të keqes. Por, dy xhenaze prej shtëpie me katër vajza. Unë dua jetën vetëm të jetojnë këto vajza pak më mirë, se për vete shkova si shkova. Edhe ata shkuan si shkuan për veten.”
Selmani, gjyshi i katër jetimeve me forcën e një dibrani mundohet të mbajë veten, por dhimbja e humbjes së djalit të vetëm e ka vënë përtokë.
“Tani nuk kam ça të bëj. I kanë lënë fëmijët mbrapa. Të kisha shkuar unë para atij, por ça ka shkruar Zoti, është kësmeti. Mi ka lënë krejt jetimë. Edhe shtëpinë po ta shohësh që sipër, të gjitha të thyera janë. I kam zënë me plastmasë dhe copa xhami sipër që mos ta marrë era.
Nuk kanë pasur asnjë të ardhur, vetëm me një pension të gruas. Me 60 mijë lekë ça do bëj unë me të, të paguajë dritat, të marr ndonjë ushqim, asnjë gjë. Nuk kam me çfarë t’i vesh, a të kem për t’i blerë sikur dhe një palë çorape, një palë këpucë. Nuk kam çfarë të bëj. “
Veç mungesës së prindërve, katër vajzat duhet të jetojnë edhe në kushte të vështira. Çatia e shtëpisë është në gjendje shumë të keqe, e cila mbrohet vetëm me plastmasë dhe xhama për të mos lënë të hyjë dimri i ftohtë. Ndërkohë kuzhina dhe banjë janë në kushte skandaloze.
“Është e vështirë. Unë për veten time nuk kam frikë për të ardhmen. Por, për motrat e kam të vështirë. Sepse nuk jetohet katër vajza në këto kushte. Dëshirat që duan motrat nuk mund t’ua plotësoj. Duan rroba, disa duan fletore për shkollë, nuk mund t’ua plotësoj. Gjithçka për motrat, edhe sikur punën më të vështirë të më japin jam e mundur ta bëj. Shkollën do të le, gjithçka do të le, vetëm motrat e mija të jenë mirë. Motrave sa të kem mundësi, fytyrën do ia bëj të qeshë. Por, për vete e kam të vështirë. Të bën dhimbja që të jesh e fortë sepse më ka lënë mami tre barra në shtëpi. Gjyshja e sëmurë sepse është e vjetër, me sëmundje edhe gjyshi po ashtu. Krejt shtëpia më ka rënë mua ta mbaj në kokë.
Për trupin tim nuk dua t’ia di tani, vetëm të kem familjen tamam. Që kur kam qenë e vogël, me vrimë në zemër. Unë dua që nga kjo shtëpi të largohem sepse i kam gjithë kujtimet e mamit. Nga të eci, nga të luaj vetëm mamin e babin shoh. Edhe motrat janë të frikësuara sepse nuk mund të dalin në oborr vetëm. Kanë shumë frikë. Na kujtohen ato net e ditë kur ishim me babin.”
Edhe pse pranë kanë gjyshërit, ato ndjehen vetëm, tani nuk kanë më gëzime në jetë. Madje me kushtet e vështira ku jetojnë, rritja po iu kthehet në një sfidë.
“Më kujtohet kur luanim, bënim shaka. Tani kemi mbetur vetëm. Këtë mungesë nuk e përballoj dot. Unë për vete jam sëmurë, jam djegur para 3 viteve kam qenë shumë e vogël. U bëra operacion, por nuk më kanë bërë mirë ashtu siç duhet. E kam shumë keq dorën, më dhemb. Këto kushte që kemi ne, nuk i përballojmë dot. Të gjitha gjërat i kemi të falura, me rroba, me veshje të brendshme, të gjitha. Drutë na mbaruan, nuk dimë me ça të ngrohemi. Ushqime nuk kemi fare. Shumë herë kemi fjetur pa ngrënë. Shkollën e kemi shumë larg, gjysmë ore po. Duhet të ecim çdo ditë nga gjysmë ore, kur shkojmë në mëngjes dhe kur vijmë në pasdite. Në dimër kemi shumë frikë kur kalojmë, është shumë keq. Po ashtu edhe në verë.”
Apelin për ndihmë të gjyshit dhe vajzave e bënë publike fondacioni “Fundjavë Ndryshe”, i cili bën të ditur që ka hapur fushatën për t’i ardhur në ndihmë. Duke i bërë thirrje çdokujt që ka mundësi të kontribuojë, pasi familja nuk kanë asnjë të ardhur dhe gjenden në situatë tepër të vështirë./ TIRANA TODAY
