Nga: Preç Zogaj
Nëntë muaj pas fillimit të Lëvizjes së tij të Rithemelimit, Sali Berisha ia ka dalë ta ndajë PD-në në më shumë se dy pjesë, shuma e të cilave është sot me pak se kur ishin bashkë. Ia ka dalë të marrë pjesën e tij më të madhe duke kalëruar turbullirën që krijoi vetë dhe dobësitë e palës tjetër në PD. Ka fituar një vendim jo të formës së prerë të gjykatësit të shkallës së parë, që ia njeh atij logon dhe siglën e PD-së, vendim të cilin e ka ekzekutuar si përmbarues i vetvetes, siç nuk bën vaki në ndonjë shtet ligjor, pa pritur gjykatën e Apelit.
Më tej zoti Berisha ka zhvilluar zgjedhje me mbështetësit e tij nga baza në majë, ka krijuar trupën e tij të të zgjedhurve që u janë mbivendosur në çdo nivel forumeve të ligjshme të PD-së zyrtare të drejtuar sot nga zoti Alibeaj. Së fundi është zgjedhur vetë kryetar i Partisë Demokratike të Rithemeluar dhe po provon të sillet si shef i opozitës. Në përmbledhje, mund të themi se i ka dalë në krye planit të tij për të pasur një subjekt politik mburojë të personalizuar për të sfiduar Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe kompleksuar drejtësinë shqiptare. Po të mbetet PD ky subjekt aq më mirë për të.
Në gjithë këtë udhëtim, plot me fitore nga pikëpamja e planit të tij, nuk ka marrë dot atë që do ta kurorëzonte lider të opozitës në kuptimin institucional të fjalës: grupin e deputetëve, shumica e të cilëve e kanë refuzuar në çdo etapë lëvizjen e tij. Do ta kishte marrë edhe këtë po ta kishte vetë në dorë, po të mos pengohej nga rregullorja e Kuvendit, ligji dhe kushtetuta, po të gjente një shteg nga ku mund të diktonte me arbitraritet. Njëlloj siç ka bërë me Kryesinë e Partisë, me Këshillin Kombëtar, me Kolegjin e kryetarëve.
Shumica antiberishiste në grupin parlamentar të PD-së ka mbetur sot e kësaj dite dëshmia unike se në çdo forum dhe institucion politik të elitës së partisë, ku të zgjedhurit e të emëruarit janë në një numër të tillë sa mund të identifikohen me lehtësi nga çdo vëzhgues, PD e ish kryetarit Basha ka pasur shumicën.
Rithemelimi që pretendon Berisha nuk ka shkrepur e nuk shkrep. As në atë pjesë të PD-së që nuk e kapërcen dot vijën ndarëse që lidhet me marrëdhëniet me SHBA e BE, as në radhët e demokratëve që nuk e shohin atë si të ardhmen e PD-së. Aq më pak mund të shkrepë në bllokun e madh të elektoratit gri, që nuk e ka honepsur ndonjëherë berishizmin si sjellje, si mënyrë të menduari e të vepruari. Në ato pak raste kur pjesë të këtij elektorati janë afruar e kanë votuar PD-në, e kanë bërë për shkak të pranisë së flukseve liberale në këtë parti.
Tani që ka marrë çfarë ka dashur, Berisha po përballet e do të vijojë të përballet me të vërtetën e narratives së tij plot me manipulime e gënjeshtra, me të cilën ka tërhequr pas vetes një numër të madh demokratësh. Nuk mund ta di sa do të jenë dakord këta demokratë me një parti të izoluar nga SHBA, Britania e Madhe dhe me gjasë edhe Partia Popullore Europiane. Mund të këtë firo, mund edhe të mos ketë. Zgjedhja mbetet e lirë. Por që nuk do të shtohen, këtu as rrjedh as pikon, siç thotë fjala.
Ndërsa PD e Berishës duhet të ruhet nga firot, problemi në PD e drejtuar nga zoti Alibeaj është përfaqësimi politik i përditshëm i mbështetësve. Të cilët, edhe po të marrim për bazë kampionin e zgjedhjeve të pjesshme të 6 marsit, dukshëm të neglizhuar nga PD zyrtare, janë disa qindra mijëra në shkallë vendi. Në një PD të reformuar e moderne, në marrëdhënie të ngushta me SHBA dhe BE, këtyre qindra mijërave mund t’u bashkohen demokratët e zhgënjyer me të dyja palët aktuale, që janë gjithashtu me mijëra.
Në fakt problemi më i madh politik i kohës sonë në Shqipëri, që lidhet me sfidën e zhbllokimit të rrotacionit të pushtetit, është përfaqësimi politik i mbarë elektoratit opozitar, më i madh se kurrë sipas shumë sondazheve që kryhen në vend, rezerva e artë dhe e vetme për të mundur PS e Edi Ramës në kutitë e votimit.
Shumë prej këtyre opozitarëve, për të mos thënë shumica, janë pa parti për momentin. Merret e mirëqenë se kanë refuzuar e refuzojnë qeverinë që ka bërë e bën çmos me lloj-lloj mjetesh ti ketë me vete. Në anën tjetër, PD nuk i ka bindur. Ca më pak në këtë periudhë kur s’dihet ku ka kokën. Ndaj edhe janë shtuar së fundi. E vërteta është se PD zyrtare, siç e quajmë për efekt të betejës ligjore në proces, nuk e ka konsumuar përpjekjen e saj për tu bërë e pëlqyeshme për ta, shprehëse e interesave, shijeve dhe pritshmërive të tyre. Ka mundësi ta bëjë këtë, veçanërisht tani kur ndarja ka qartësuar e hequr plot pengesa që e kanë mbajtur elektoratin gri larg saj. A ka një plan PD zyrtare për tu bërë tërheqëse, zëri , shpresa dhe besimi i opozitarëve të papërfaqësuar? Plan mund të ketë, por veprim politik jo.Për asgjë pothuajse.
Në të vërtetë, ndërsa Berisha me të tijtë janë në një aktivitet politik intensiv në Tiranë e jashtë Tiranës, PD-në e Alibeajt e shohim të fokusuar në Kuvend ( dhe mirë bën), ndërsa zhvillon shumë pak takime, veprimtari, jetë politike me bazën, me qytetarët. Momenti, pritja e vendimit të gjykatës se Apelit e justifikojnë disi këtë “frenim”. Por jo plotësisht dhe jo gjatë. Politika zien në media, në rrjete. Jo vetëm ata të zonës gri, por edhe të angazhuarit duken sikur nuk kanë një subjekt që i përfaqëson në këtë periudhë. Janë plot demokrate e demokratë të mirëshkollur, profesionistë të respektuar në profesionet e tyre, me profil intelektual, mendjehapur, të cilët mbajnë gjallë në media e në rrjete një si plebishit të vlerave perëndimore e kombëtare.
Ata kanë mbështetur e promovuar gjithmonë dhe sidomos që nga shtatori i vitit të shkuar një PD euroatlantike që sheh nga e ardhmja. Në këtë moment duket se atyre u mungon partia në kuptimin që kemi për partitë si institucione që mblidhen, komunikojnë, mbajnë qëndrime, përcaktojnë objektiva, nxjerrin botime, udhëzime, e tjerë e tjerë. Aktualisht ngjan të kemi një shumicë deputetësh dhe qindra mijëra demokratë e opozitarë të qeverisë pa parti. Është një ngjarje e rrallë për tu studiuar, që përveç integritetit të tyre, tregon fuqinë e kauzës që i mban bashkë në distancë, edhe si të ndryshëm.
Ka qenë dhe është zakon që partia kërkon njerëz. Për momentin jemi në zakonin e kundërt: njerëzit kërkojnë partinë. Që nuk duhet të vonohet të dalë nga zyrat, të zbresë në fushë, në detyrë.