Nga: Alfred Lela
Lulzim Basha ka qenë më kozmetik se asnjëherë në formulimin e lidershipit të ri të Partisë Demokratike. Ai ka zgjedhur katër nënkryetarë, të gjithë të rinj, duke zhbërë dyshen ‘e vjetër’ Spaho-Paloka. Një vend honorifik për njërin dhe degdisje në abys për tjetrin.
Katërshja e kompozuar nga dy gra, Tabaku dhe Duma, dhe dy burra, Alibeaj dhe Rushaj, është në fakt zgjedhja më e mirë që Basha mund të bënte. Edhe pse pas saj fshihet një kurth: demontimi i Sekretarit të Përgjithshëm G. Bardhi të cilit ia ruajti postin, jo për meritat, po për dy arsye. E ka besnik të betuar të vetes dhe nuk mund ta zhvishte nga pushteti simbolik partiak pas ngjarjes së Elbasanit, me një të vrarë dhe paqartësitë e një armiqësie politike dhe personale.
Por, katër nënkryetarët këtë bëjnë: I lënë simbolikën Bardhit dhe pushtojnë çdo centimetër pushtet që mbetet poshtë qilimit fluturues të paktit Basha-Berisha.
Edhe të marrë më vete, katërshja nuk është përzgjedhje e keqe. Tabaku dhe Duma janë mirë si kartolinë par avion nga një parti konservatore, që u jep vend grave, ndërsa Rushaj dhe Alibeaj janë dy operatorë politikë për të qenë. Të qartë në prezencë dhe të imët në operacionalitet.
Sekretariatet janë, siç edhe kanë qenë që pas Berishës, më shumë zyra të simbolikës së brendshme sesa reflektime të PD në botën shoqërore apo përthyerje të kësaj bote në të. Basha, thjeshtë, ka përfshirë të gjitha rrymat që lëvizin në shtratin lumor të tij dhe të Berishës. Agron Gjekmarkajn e ka akomoduar edhe pas tronditjes mediatike të largimit të Mark Markut, edhe për të mbajtur një përfaqësues katolik në një lidership thuajse të gjithin muhamedan (hiq Rushajn, Bumçin, Palokën). Një balestër ortodoske ia siguron Ivi Kaso dhe Enriketa Papa, të cilën e ka përzgjedhur si shefe të Fondacionit Liri-Demokraci. Ori Nebijaj, show girl i Top Channel është një hajmali që vjen nga familja, por edhe nga eliksiri elektoral i 25 prillit, votat e të cilit thuajse e bënë parlamentare shtojzovallen televizive.
Jonila Godole, që vjen nga bota universitare, është edhe një urë miqësie për Fondacionin gjerman Konrad Adenauer, i vetmi aleat besnik dhe i qëndrueshëm ndër ndërkombëtarët. Godole drejton një OJQ për kujtesën që mbështetet nga KAS.
I pashmangshëm mbetet vëzhgimi i ekzilit të Bashës për kritikët në parti. Asnjë prej tyre nuk e ka kaluar rrjetën e Këshillit Kombëtar. Fatbardh Kadilli, një politikan i mirë skemash-pre e të cilave bie nganjëherë edhe vetë- mbeti jashtë, edhe pse duket sikur Basha ka preferuar idetë e tij, por jo autorin. Arben Ristani është përfundimisht një has been. Agron Shehajt i është lënë vetëm egoja shëtitëse dhe mundësia për ta nxjerrë xhiro në Palament. Edit Harxhi është aq larg lidershipit, sa Qabeja në këngët e moçme shqiptare. Bujar Nishani, ish president dhe ish-ministër, i është dhënë vetëm një tejqyrë për ta parë PD.
Simbolikisht, Basha mund të ishte pajtuar me një prej tyre, por ai ka zgjedhur shuarjen e konflikit me anë të thellimit të tij.
Dhe mirë ka bërë. Në një parti me mbret Berishën, mëtonjësit e ‘peshave të lehta’ duhen ‘vrarë me kritikë në gojë’. Përfundimisht, Basha nuk bën dot lajm, hiq rastin kur lajm është mungesa e tij.
