Sara është 18 vjeçe, po jeta e saj nuk ka qenë asnjë ditë si e bashkëmoshatareve të veta. Ajo vuan nga sëmundja e epilepsisë dhe pamundësia ekonomike e familjes për ta ndjekur me kurime e ka përkeqësuar përherë e më shumë gjendjen e saj. Familja Mejdani jeton në qytetin e Elbasanit në një shtëpi me qira, në kushte shumë të vështira, pa të ardhura, shpesh të pamundur të blejnë edhe ilaçet e vajzës. Silva dhe Gëzimi e kanë të vështirë të gjejnë punë, pasi i duhet të kujdesen për Sarën, jeta e të cilës çdo ditë e më tepër është në rrezik dhe ka nevojë për mjekime më të specializuara.
“Sara ka kriza, ka kaluar epilepsi të rëndë, është bërë epileptike. Dhe para tre vitesh më kaloi një krizë në kokë në Tiranë. Në spital e kam mbajtur tre muaj, atje mu bë më keq. Te pediatria e neurologjia në Tiranë mu bë shumë keq. Atje i dhanë shumë qetësues Sarës, saqë ajo vetëm na bërtiste dhe na shihte, nuk na afronte. Aq saqë Sara arriti në gjendje kome. Kur i kalon ajo ora e ilaçit, vetëm bërtet, koka.
Dhe mjekët këtu në Elbasan na thanë që Sara ka një kist në kokë. Them se ndoshta atë dhimbjen e kokës e ka prej kistit. Ku ta çoj unë, nuk kam mundësi ta shikoj më tutje, ta vizitoj. Pastaj Sara arriti ta ushqenim me shiringa, saqë edhe sot ujin ashtu ia japim. Edhe ushqimin ndonjëherë ia bluajmë me lugë e ia japim me shiringë. Me ça e ushqejmë?! Me trahana, qumësht nëse kemi. Me fasule e ushqejmë Sarën ne, se kaq është mundësia, nuk është më shumë.
Do heqim bukën dhe do shkojmë t’i marrim ilaçet. Janë ilaçe që nuk gjenden këtu në Elbasan, vetëm në një farmaci greke në Tiranë dhe janë shumë të shtrenjta. Janë 10 mijë lekë, nuk i marrim dot dhe aq për ne janë shumë të shtrenjta. Nuk mundemi t’i marrim dot, sepse Sara do një shishe “Depakin” për katër ditë. Kështu ajo do 5-6 shishe në muaj dhe janë 60 mijë lekë vetëm “Depakin”. Po mos t’i ketë ilaçet, një orë, sikur dhe 20 minuta asaj i fillojnë krizat, bërtet, qan. Si për ilaçet, si për pampersat, mundohemi t’i gjejmë me 500 të këqijat e botës. Por, nuk kam mundësi, asnjëherë.
Sara nuk ka nevojë vetëm për pampersat, ajo ushqehet me gjithë ato ilaçe. Ka nevojë dhe për gjëra të tjera, për fruta, lëngje. Kështu që, Sara nuk ka nevojë vetëm për një gjë. Kërkon gjëra, do të dalë, të ikim ta vesh bukur. Unë mundohem me ato të mijat, nuk e di se sa ia arrij ta kënaq Sarën.”
Gëzimi dhe Silva kërkojnë ndihmë për ta kuruar Sarën jashtë shtetit, pasi gjendja e tyre ekonomike nuk ia lejon këtë. Kushtet në të cilat Sara po rritet janë shumë të papërshtatshme, të cilat e përkeqësojnë edhe më shumë sëmundjen.
“Kemi dashur shumë si çdo prind që ta nxjerrim jashtë shtetit e t’i bëjmë një vizitë për të nxjerrë merakun. Ta heqim atë dëshpërimin, të themi që edhe unë luftova, por nuk bëra dot gjë. Mirëpo, me aq lekë sa marrim neve, nuk mundemi. Këtë muaj më kanë hequr dhe asistencën.
Ta çojmë Sarën jashtë, ku është e mundur t’i bëjmë një vizitë, sepse Sara ka nevojë. Tani ajo ka shumë dhimbje, nuk rri natën, ditën qan e ankohet. Fillon vapa tani, Sara acarohet jashtë mase, këtu në shesh shtrojmë batanije dhe e shtrijmë. Njomim peshqirët me ujë dhe ia hedhim sipër. Ajo do një krevat që të paktën të rrijë rehat, ajo nuk rri dot këtu. Kemi shtruar një batanije që të jetë butë.
Nuk kemi ujë të ngrohtë, sepse ky është pallat që nuk vjen uji tre herë në ditë dhe ne presim orarin e ujit dhe kur lajmë Sarën. Është një shtëpi që nuk ka asnjë kusht. Një dhomë këtu hamë, pimë, rrimë e këtu flemë. Sara është vrarë shumë herë në banjë, nuk kalon dot Silva ta fusë sepse ne e mbajmë të dy. Nuk lahet vetëm, nuk e mban dot atë. E mbajmë me të keq, çojmë një kovë dhe e lajmë. Ajo duhet të ketë një vend të lahet, një vaskë a një legen të madh. Është shumë problem i madh. Nuk e di e kemi vrarë ne a e ka vrarë Sara vetë kur e lajmë të banjë. E kishte të gjithë dorën e nxirë. E mbajmë me doreza, se e lëviz dorën pa vetëdije dhe vritet e çirret në fytyrë.”
Prindërit e 18-vjeçares rrëfejnë se pengu i tyre është pamundësia për ta ndjekur me vizita, por skamja në të cilën ndodhen nuk ia ka lejuar këtë gjë.
“Nuk punoj gjithmonë sepse nuk gjej dot punë stabël. Dhe ta gjej nuk e lë dot Sarën vetëm, se e kapin krizat në kokë. Çfarë të më dalë shkoj punoj, në të zezë. Por, më shumë ne rrimë me Sarën, nuk dal dot. Kur rri Silva me Sarën, unë iki të punoj. Por, dhe ajo nuk e mban dot sepse duhet përgatitje fizike shumë e madhe ta mbash, ta nxjerrësh, ta çosh na banjë. Ka dhimbje të papara, nuk ia gjejmë dot. I kap krahët, këmbët, ia shtrij me zor, e vras se nuk e di çfarë i bëj. Ajo më thotë, boll babi se më vrave. Ia bëj vetë gjilpërën, sepse nuk mund ta marr infermieren. Nuk mundem, se të vij infermieria për t’i bërë gjilpërë do 2 mijë lekë. Unë nuk kam t’ia jap.
Nuk kam pasur mundësi ta ndjek, se po ta ndiqja që të vogël me vizita, po ta ndiqja me spitale. Po të mundohesha, ndofta kam bërë dhe gabim, por nga skamja nuk e di nga ka ardhur e gjithë kjo. Them se Sara do mund të ecte, por nuk më është dhënë asnjëherë mundësia nga askush. Kam kërkuar ndihmë në çdo vend dhe asgjë. Nuk kam marr ndihmën e askujt. Po të kishte fizioterapinë që e vogël të rregullt, ndofta Sara do të ishte për vete që të shkonte sikur në banjë.”
Apelin tronditës e ka bërë publike fondacioni “Fundjavë Ndryshe” të cilët i bëjnë thirrje gjithë shqiptarëve të ndihmojnë Sarën. Në mënyrë që edhe ajo të shohë një ditë ndryshe, një ditë me shpresë./ TIRANA TODAY
