John Edgar Hoover, është një përjashtim i rrallë kur një zyrtar në një vend perëndimor dhe sidomos në SHBA, mbajti për gati gjysmë shekulli drejtimin e njërës prej agjencive më të famshme ligj-zbatuese, Byronë Federale të Hetimeve (FBI).
E krijuar zyrtarisht në vitin 1909, Hoover u emërua në krye të saj më 10 maj 1924, dhe do ta mbante këtë post për 48 vjet. Ai mund të kishte ndenjur në atë post edhe me gjatë, po të mos kishte vdekur më 1972, në moshën 77-vjeçare. Sa kohë që kishte gjallë, i njihej merita e shndërrimit të FBI-së në një agjenci të madhe të luftimit të krimit, me shfrytëzimin e arritjeve më të fundit të shkencës në hetimin e krimeve dhe gjurmimin e autorëve.
Vitet e fundit të karrierës, dhe sidomos pas vdekjes, Hoover u bë një figurë e diskutueshme, teksa nisën të dalin dëshmitë e para të abuzimeve të tij të fshehta me pushtetin. U zbulua se ai e kishte tejkaluar shpeshherë juridiksionin e FBI-së, duke e përdorur agjencinë për të përndjekur aktivistët politikë që dyshoheshin si komunistë, hapur dosje të fshehta mbi udhëheqësit politikë, si dhe mbledhur prova, duke përdorur metoda të paligjshme, përmes audio-përgjimeve apo kontrollit së postës.
Hoover bëri shumë gjëra sipas preferencave vetjake. Nëse ai nuk e pëlqente një grup apo organizatë të caktuar, veçanërisht ato politike, bënte çmos që ta diskreditonte atë. Madje në shumë raste shkonte aq aq larg, sa të prodhonte prova të rreme, vetëm për të arritur rezultatin që dëshironte.
Ai e drejtoi FBI-në nën 6 presidentë të ndryshëm:Eisenhower, John F. Kennedy, Harry Truman, Richard Nixon, Franklin D. Roosevelt dhe Lyndon B. Johnson. Me vetëm 2 prej tyre, Roosevelt dhe Johnson, pati marrëdhënie të mira. Katër të tjerët tentuan ta shkarkonin, por ai kishte një imazh të fortë në publik dhe konsiderohej i ndershëm dhe kompetent.
Hoover, grumbulloi një sasi të madhe pushteti, dhe ishte në gjendje të frikësonte dhe të kërcënonte presidentët amerikanë në detyrë. Një nga biografët e tij, Kenneth Ackerman, shkruan se pretendimi se dosjet sekrete të Hooverit i detyronin presidentët të mos e lironin nga detyra, është “një mit”.
Megjithatë është fakt që Richard Nixon, u përgjua në vitin 1971, duke deklaruar se një nga arsyet se pse nuk e largoi Hooverin nga drejtimi i FBI-së, ishte se ai i druhej hakmarrjes së këtij të fundit. Ndërkohë presidenti i SHBA-së Harry S. Truman në vitet 1945-1950, tha se Hoover e transformoi FBI-në në forcën e tij private të policisë:
“Ne nuk duam asnjë Gestapo apo polici sekrete. FBI-ja po shkon në atë drejtim. Agjencia po përpiqet të përgjojë jetën seksuale të njerëzve të ndryshëm, duke i shantazhuar më pas ata. Të gjithë kongresmenët dhe senatorët, janë të tmerruar nga Hoover!”.
Karriera e Hoover si hetues, nisi që në gushtin e vitit 1919, kur në moshën 24-vjeçare u emërua si kreu i Divizionit të ri të Inteligjencës të Zyrës së Hetimeve, i njohur edhe si Divizioni Radikal, pasi synimi i tij ishte të monitoronte dhe të sabotonte aktet e lëvizjeve radikale në SHBA.
Hoover dhe asistenti i tij, George Ruch, monitoruan një numër të madh radikalësh amerikanë me qëllim dënimin, arrestimin ose deportimin e atyre që vlerësoheshin se ishin të rrezikshëm.
Ndërkohë, kur Hoover mori drejtimin e Byrosë Federale të Hetimeve, kjo e fundit kishte rreth 650 punonjës, duke përfshirë 441 Agjentë të Posaçëm. Hoover hoqi dorë nga të gjitha agjentet femra, dhe ndaloi punësimin e tyre në të ardhmen. Ai ishte ndonjëherë i paparashikueshëm në drejtimin e FBI. Shumë shpesh pushonte nga puna agjentët e FBI-së, duke veçuar ata që ai mendonte se “dukeshin po aq budallenj, sa edhe shoferët e kamionëve”.
Në fillimet e veta, FBI pati disa dështime të turpshme përballë gangsterëve të njohur të viteve 1920-1930, veçanërisht me John Dillinger. Megjithatë falë masave të Hoover, agjencia arriti që të asgjësojë shumicën e bandave më të rrezikshme. Ndërkohë pas Luftës së Dytë Botërore, fokusi u zhvendos tek anti-komunizmi, duke lënë pas dore krimin e organizuar, që rinisi të lulëzonte.
Hoover ishte i shqetësuar për atë që pretendonte se ishte subversioni komunist, dhe nën udhëheqjen e tij, FBI-ja hetoi dhjetëra mijëra njerëz të dyshuar si subversivë dhe radikalë.
Sipas kritikëve, Hoover tentoi të ekzagjeronte rreziqet që vinin prej tyre, dhe shumë herë i tejkalonte kufijtë në ndjekjet e tij, për eliminimin e kërcënimit të perceptuar.
Hoover kishte dosje për më shumë se 430.000 amerikanë, shumica e të cilave mbaheshin në zyrën e tij personale. Disa nga emrat më të njohur në ato dosje ishin Marylin Monroe, Eleanor Roosevelt dhe Albert Einstein. Në një rast, Hoover, ndoshta me urdhër të Richard Nixon, vuri nën vëzhgim ish-këngëtarin e Beatles, John Lennon, duke përgatitur për të një raport të veçantë, që ia dërgoi Richard Cleindienst, Prokurorit të Përgjithshëm të SHBA-së më 1972.
Fakti që Hoover nuk u martua asnjëherë, bëri që të qarkullonin zëra se ai ishte homoseksual, të nxitura edhe nga fakti se deri vonë, ai jetoi në një shtëpi me nënën e tij. Historianët John Stuart Cox dhe Athan G. Theoharis, kanë spekuluar se Clyde Tolson, që u bë ndihmësi i Hoover në mesin e viteve 1940, ishte i dashuri homoseksual i shefit me jetëgjatë të FBI-së.
Këto zërat morën shkas nga fakti që ata punuan bashku për dekada, udhëtonin bashkë për punë, pushonin bashkë, hanin përditë bashkë, dhe nganjëherë vishnin kostume identike. Për më tepër kur Hoover vdiq, shumica e pasurisë së tij i kaloi Tolsonit. Por edhe pse ishte romantikisht i lidhur me Tolson, ai ishte gjithashtu i lidhur me disa gra të famshme.
E para ishte aktorja Dorothy Lamour, në vitet 1930 dhe 1940. Pas vdekjes së tij, Lamour nuk e mohoi se kishte pasur një marrëdhënie me shefin mitik të FBI-së. Gruaja tjetër ishte nëna e Ginger Rogers, Lela. Shumë njerëz që e njihnin çiftin, mendonin se ata një ditë do të martoheshin.
Por pavarësisht nga thashethemet mbi preferencat e tij seksuale, Hoover arriti të bindë presidentin Dwight Eisenhower të shkarkonte çdo anëtar të qeverisë, që dyshohej se ishte homoseksual, përmes ligjit që u bë i njohur si “The Lavender Scare”.
