Histori prekëse vijnë nga mjekët e infermierët, të cilët po merren me pacientët e infektuar me koronavirus. Maria Cristina Settembrese, e cila prej 11 vitesh është infermiere në spitalin San Paolo të Milanos, është në krye të detyrës në këto ditë të vështira të epidemisë së koronavirusit. Ajo ka treguar se kishin çuar në reanimacion një 42-vjeçar. Ai i lutej ta shpëtonin, ndërsa kishte lënë dy vajzat e tij të vogla në shtëpi.
“Çuam në reanimacion një 42 vjeçar. Ndërsa më shtrëngonte dorën, më lutej: “Më thoni që do të zgjohem përsëri, kam dy vajza të vogla në shtëpi. Maska ime u mbush me lotë”. Këto janë fjalët e infermieres që rrëfen historitë nga turni i saj i natës.
“Kam 30 vjet punë, por nuk kam parë kurrë gjë të tillë”, shprehet ajo. Të 15 shtretërit me ventilim atje janë të zënë nga pacientë të moshave nga 48, 50, 61 vjeç e lart”. Ajo rrëfen më tej se situata është e papërballueshme, dhe se nuk mundet më.
“Në punën time si infermiere, kam qarë rrallë, por tani qaj përditë. Sidomos kur shoh të shkruara tre gërma: JKR – Jo Kandidat për Reanimacion! Që prej emergjencës së koronavirusit, netët janë bërë më të gjata. Unë dhe koleget nuk hamë, nuk flemë, marrim vetëm integratorë që të qëndrojmë në këmbë. Kur të përfundojë e gjithë kjo, dua të shkoj në Marsa Alam, pranë detit të harroj gjithçka”, thotë ajo.
