Mero Baze/Problemi real që ka Partia Demokratike dhe që ka filluar në vitin 2013, është fakti që ajo nuk është një parti e bashkuar. Përveç historive të vjetra të Sali Berishës, të cilat ai vetë, pati kohë që shumicën t’i rikuperonte, kjo parti është ndarë thellë për shkak të farsës së parë zgjedhore mes Sokol Olldashit dhe Lulzim Bashës. Qëndrimi që Lulzim Basha mbajti pas farsës, ndaj mbështetësve të Olldashit, ishte jo vetëm armiqësor, por përjashtues. Ai nuk bëri asnjë gjest për bashkimin e partisë, dhe asnjë lëvizje, qoftë dhe simbolike, për të mos u ndjerë armiqësor me ta.
Përkundër kësaj, njerëzit që mbështetën Sokoll Olldashin që nga anëtari më i thjeshtë, e deri tek ata që ishin në krye të partisë, u bënë target i sulmeve, përjashtimeve, mospërfshirjes në parti dhe krijimit të një klime armiqësore. Sokol Olldashi nuk ishte një racë politikani aq e përkryer siç e himnizojnë sot që nuk është, dhe si më duket mua që më mungon dhe si mik, por ishte një personalitet që ndryshe nga shumë politikanë në PD, përveç Berishës, prodhonte fluksin e mbështetësve të tij. Ai nuk ishte engjëll, dhe as puritan në mënyrën e të vepruarit, por kishte disa akte në jetën e tij politike, që i krijonin një fluks mbështetësish dhe njerëzish, që e besonin. Është e pazakontë që katër vite pas ikjes së tij, ai është ende i fortë në kujtesën e PD dhe shoqërisë, edhe pse nuk ka bërë diçka që të shkëlqejë.
Asnjë politikan tjetër nuk do t’ia dilte të mbijetonte kaq gjatë pas ikjes, sa ai. Dhe kjo mes të tjerash, se atë e shikojnë dhe si një politikan i bërë “theror” nga kulisat e Partisë Demokratike dhe viktimizimi që pati në farsën zgjedhore në PD. Ai është i vetmi që iku duke lënë një boshllëk në Partinë Demokratike, i cili nuk po mbushet dot.
Ky është dhe problemi real që prodhon në korridoret e asaj partie, Lulzim Basha. Mënyra si ai ka përndjekur njerëzit e Olldashit, dhe kujtimin e tij, e bën atë një lider që jo vetëm do ta mbajë të ndarë përjetësisht Partinë Demokratike, por do ta thellojë këtë ndarje nga një farsë zgjedhore në tjetrën. Ai e mundi Sokol Olldashin në një garë të padenjë dhe të pandershme, por ai po e mund nga bota e përtejme duke e ndëshkuar si humbës në çdo garë që hyn, përveç garave që kanë arbitër Sali Berishën. Lulzim Basha ka “fituar” garën me Olldashin e gjallë, por e ka humbur me atë që ka vdekur. Dhe nuk ka shans ta fitojë më.
Një PD që thellon përçarjet, gjithnjë me të njëjtën arsye, për të bërë Bashën me zor kryetar, është një parti e destinuar të zvogëlohet pas çdo mandati për shkak të tij. Lulzim Basha është “mola” që e bren nga brenda atë parti, pasi si një njeri i paskrupullt, i pa gjak, i pacipë dhe i pamëshirshëm për të mbrojtur karrigen e vet, ai do të vazhdojë ta brejë atë nga brenda.
Zgjidhja në Partinë Demokratike nuk është as rivali i tij, Astrit Patozi, në këto kushte. Edhe pse ai është i vetmi që qetëson mbështetësit e larguar të Sokol Olldashit nga partia dhe i rikthen ata në vathë, e ka të pamundur të ndjehet kryetar i një fluksi të ri që Luzlim Basha ka afruar në PD, që është një sekt jo ideologjik, parellinjsh, njerëz që e kanë PD biznes, dhe që po ti pyesje dhjetë vite më parë për PD, mund të qeshnin me të madhe duke e parë si një parti idjote.
Astrit Patozi është po ashtu një njeri me luajalitet konstant ndaj Berishës, por jo me një vëmendje të tepruar të Berishës ndaj tij. Ai ka marrë kostot e Berishës për shumë prej njerëzve dhe fraksioneve që janë lënë jashtë PD për shkak të Berishës, sidomos ata që u larguan para zgjedhjeve të vitit 2013 dhe që janë ende aktiv. Edhe pse ai nuk është fajtor për atë që ka ndodhur si vepër e Berishës, ai është përgjegjës për këtë histori si pjesë formale e atij lidershipi.
Nëse dikush do vërtet të shpëtojë Partinë Demokratike, duhet të dalë nga kjo kënetë përçarjesh dhe kulisash, dhe të rihapë lojën duke kërkuar rithemelimin e saj. Që të bëhet kjo, duhet gjunjëzuar Sali Berisha dhe Lulzim Basha, dhe ata duhen gjunjëzuar jo duke u bërë fresk në një garë të pandershme, por duke i detyruar të heqin dorë nga kjo garë për të rinisur një histori të re.
Vetëm një rinisje loje me rregulla të reja, ku të shkrihen brenda saj partitë e larguara, elementë influencë të larguar deri në vitin 2013, dhe të larguarit si mbështetës të Olldashit pas vitit 2013, mund të prodhojë një lider të ri bashkues që nuk e ka kokën nga Sali Berisha se çfarë ka bërë ai. PD ka gjithë kohën e nevojshme ta shtrijë këtë garë në kohë dhe ta bëjë me qetësi, nëse e ka vërtet dëshirë ende të ringrihet.
Kjo që po ndodh është një seancë e re ndarjeje dhe përçarje dhe divorci në Partinë Demokratike. Nuk është as garë, as energji e re, dhe as ndonjë proces legjitim. Është një stërmundim i ri i familjes Berisha për ta mbajtur PD nën kthetrat e tyre, pavarësisht se është gjithnjë e më e vogël. Dhe një makth i një grupi skifterësh të Lulzim Bashës, që e kanë PD plan biznesi dhe jo emocion politik. (TemA)
