Nga: Mentor Kikia
Lexova këto ditë një shkrim mbi jetën e djalit të Teme Sejkos, Sokolit, vrarë edhe ky si shumica e burrave të kësaj familjeje nga regjimi komunist, kur ishte 25 vjeç.
Procesverbali i ekzekutimit, firmosur nga një prokuror dhe kryetari i degës së punëve të brendshme, ishte një nga ato historitë që të ngulitet ne tru dhe të bën të përjetosh dhimbje dhe revoltë njëkohësisht.
Qëllimi i publikimit të kësaj historie ishte për tu bërë thirrje njerëzve që të bashkohen me opozitën.
Në të vërtet unë mund të kem një mijë arsye për tu bashkuar me opozitën, kundër qeverisë, por jo për këtë arsye. Sepse unë, aq sa ndjehem i revoluar me këto krime barbare, po aq ndjehem edhe me ata që pas vitit ‘90, këta barbarë nuk i çuan në bangën e të akuzuarve. Sa vrasës u dënuan?
Sa prokurorë, hetues, xhelatë, gjyqtarë, kryetarë degësh të punëve të brendshme, zyrtarë të Sigurimit e ish politikanë të lartë të regjimit komunist u dënuan për këto vrasje, me gjyqe false e pa gjyqe fare? Di njeri ndonjë?
Këto janë vërtet histori të dhimbshme, por ato janë historia nga e cila ne duhet të mësojmë një gjë edhe më të madhe së vetë komunizmi. Historia që harrohet përsëritet, por, edhe krimet që nuk dënohen përsëriten. Historia përsëritet shumë rrallë, ndërsa krimet përsëriten shumë më shpesh.
