Nga: Alfred Peza
Në 16 shkurtin e një viti më parë, partitë e “Opozitës së Bashkuar” kishin organizuar në Tiranë, protestën e radhës të cilën e kishin quajtur “kombëtare”. Ishte një ndër ato protesta për të cilat si rrallëherë, vetë liderët e PD, LSI e aleatët e tjerë por mbi të gjitha propaganda e tyre, u kujdes që ta cilësonte si; “më e madhja e 30 viteve të fundit”, “më masivja e dekadave të fundit”, “më…”, “më…”, “më…”.
Vetëm të nesërmen u kuptua publikisht, se prapa kësaj strategjie për të krijuar një realitet virtual të ndryshëm nga ai në terren, fshihej diçka krejt tjetër. Lulzim Basha doli në konferencën për shtyp dhe deklaroi publikisht, atë që kishte ditë që po qarkullonte në koridoret e selive opozitare dhe studiot e emisioneve televizive të debatit politik:
“Unë jam sot këtu për t’iu thënë se kam lexuar vullnetin tuaj. Kam vendosur t’i propozoj grupit parlamentar dhe forumeve më të larta vendimmarrëse të Partisë Demokratike djegien e mandateve parlamentare në mbështetje të qëllimit të aspiratës që ju dje dëshmuat se është mbarëkombëtare, europiane dhe e pandalshme; mbrojtjen e demokracisë dhe shtetin e së drejtës. Shqipërinë si gjithë Europa, qeveri tranzitore dhe zgjedhje të lira dhe të ndershme, parlament të popullit dhe jo të krimit”.
Lulzim Basha po fliste në emër të sovranit, por deklarata e tij ra si bombë mbi opozitarët e thjeshtë, të cilët nuk po kuptonin asgjë rreth asaj që po gatuhej. Aq më pak po kuptonin ndërkombëtarët e interesuar për zhvillmet në Tiranë, të cilët mund të kenë pritur gjithçka nga opozita por, jo një hap të tillë “in extremis”. Një vendim i padëgjuar kurrë më parë, jo vetëm në Shqipëri, por as në historinë e demokracive moderne të botës së qytetëruar.
Më entuziastët u treguan grupet e gatshme opozitare të rrjeteve sociale, të cilët besuan se më në fund përmes daljes nga sistemi parlamentar, politik e pluralist i vendit, Edi Rama i kishte ditët e numëruara. Besonin se kishte trokitur ora e hakmarrjes së tyre të madhe, duke menduar se pushteti ishte tashmë, më pranë se kurrë më parë. Ndaj përmes zellit, po dëshmonin edhe për madhësinë e thelës, që ëndërronin të përfitonin shpejt.
Shumica dërrmuese e deputetëve të opozitës, u vu para faktit të kryer. Fillimisht ishte shpallur vendimi, e më pas u tha se do ti pyesnin edhe ata, rreth tij! Pjesa më e madhe e kuptoi se bashkë me mandatin, po dorëzonin edhe fundin e karrierës së tyre politike. Megjithatë, publikisht nisën garën me njëri tjetrin se kush e kush të tregohej me entuziast dhe i lumtur, për aktin që mezi e paskërkëshin pritur.
Pas pak orësh Lulzim Basha dhe Monika Kryemadhi u panë në ekrane duke vrapuar të qeshur, entuziastë dhe më optimist se kurrë, që ta zyrtarizonin vendimin e tyre në Kryesinë e Kuvendit. Por vetëm pas pak ditësh u duk sikur buzëqeshja i ngriu në buzë, kur Komisioni Qëndror i Zgjedhjeve i pranoi mandatet e djegura dhe i hapi rrugën të tjerëve që ndodheshin në listat e partive opozitare, që të mernin madatin dhe të zinin vendet që u takonin në pjesën e sapoboshatisur të Parlamentit.
Vazhdimi i filmit është gjerësisht i njohur tashmë. Kauza “ose ikën Edi Rama, ose shkrihet opozita” dështoi. Fundi i botës nuk erdhi. E bashkë me të, as fitorja e pushtetit në tavolinë dhe as bllokimi i reformës në drejtësi. Zgjedhjet e 30 Qershorit u zhvilluan në të 61 bashkitë e Shqipërisë.
Vetëm pas kësaj në vend të fitores së premtuar, opozita kuptoi se kishte humbur për herë të parë në 30 vitet e postkomunizmit, të gjitha llojet e pushteteve. Duke besuar se me flakën e mandateve, do të digjnin mazhorancën socialiste, në fund u mbeti në dorë vetëm shishja e hirit të iluzioneve të tyre të humbura. Me vendimin e marë me mendjelehtësinë më të madhe një vit më parë, po kuptohet, se në vend të kundërshtarit kishin djegur vetëm veten.
Përvjetori i parë i këtij dështimi spektakolar, është një mundësi e jashtëzakonshme për të gjithë, që të reflektojnë dhe të nxjerrin mësimet e duhura. Mësimi Nr. 1 që besoj se opozita ka marë në këtë 1 vjetor, është ai se në një demokraci funksionale, qoftë edhe kështu si kjo e Shqipërisë, asnjë qëllim apo objektiv politik nuk arrihet jashtë sistemit, jashtë rendit kushtetues dhe jashtë rregullave të lojës demokratike.
Pas një viti, Shqipëria do të jetë duke u bërë gati, për të nisur fushatën elektorale për zgjedhjet e radhës, të qershorit 2021. Deri atëherë, opozita e rrugës ka mundësinë që të tregojë se ka ditur që ta lexojë mirë, leksionin që i dha ky vit që sapo lamë pas.
