Mustafa Laçi, bashkëshorti i Nafije Laçit e cila humbi jetën në tragjedinë e Gërdecit, ka fituar përballjen me shtetin shqiptar në Strasburg. Gjykata e Strasburgut i ka dhënë të drejtë Laçit, të cilit shteti shqiptar i detyrohet dëmshpërblim prej 7 mijë e 500 eurosh.
Nafije Laçi ndërroi jetë në Brindizi të Italisë, si pasojë e plagëve të marra ditën e 15 marsit 2008 në Gërdec. Sipas dëshmisë së Mustafa Laçit vite më parë, ai, bashkëshortja e tij dhe i biri në atë kohë vetëm 14 vjeç, kanë punuar për një kohë të gjatë për kompaninë “Albademil”, në punishten e demontimit të municioneve në Gërdec, deri ditën e shpërthimit.
Tre pjesëtarë të familjes Laçi ishin punësuar në fabrikë nëpërmjet vëllait të Nafijes, Shefki Seferit, i cili kishte njohje me Dritan Minxhollin.
Dëshmia e Mustafa Laçit vite më parë
“Jam nga Dibra dhe prej vitit 2000 jetoj në Kavajë. Në vitin 2007, kunati im Shefki Seferi më gjeti punë në fabrikën e Gërdecit mua, djalit dhe bashkëshortes, ku paguheshim për çdo muaj me rreth 140 mijë lekë të reja për punën që bënim. Nuk kishim asnjë kontratë me drejtuesit e kompanisë, dhe punonim pa sigurime. Vetëm tri ditët e para na instruktuan se si të punonim dhe kaq.
Aty nuk kishte fare kushtet sigurie. Punonim nga 8 deri në 9 orë në ditë bashkë me çunin dhe gruan. Në fabrikë kishte edhe gra e fëmijë të tjerë, të cilët janë punësuar nga Dritan Minxholli. Gjatë punës time, kam parë që vinin njerëz të ndryshëm, por, të vetmin që njihja ka qenë Mihal Delijorgji. Ditën e ngjarjes, isha duke punuar me gruan dhe çunin në grupin tonë, duke ndarë predhat, nga gëzhoja, baruti e djegorja. Këto i nxirrnim nga arkat e drurit që i hapnim me levë. Rreth orës 11:50 morëm urdhër t’i dërgonim thasët e mbushur me barut në magazinë brenda. Ata i transportonim me karroca hekuri që prisheshin shpesh. Kur po bartnim barutin që ishte sheshit, rreth 10 metra larg nesh nisi zjarri. Djali iku me vrap, unë e mora gruan dhe u nisëm të dilnim. Në atë moment shpërtheu një zjarr që më dogji pas shpine dhe forca më hodhi tutje. U ngrita dhe nisa të vrapoj, por pashë gruan që digjej. Kishte marrë flakë dhe po ikte me vrap. Pas pak u rrëzua, iu afrova ia hoqa rrobat dhe e mora në krahë duke ikur.
Ajo ishte djegur dhe unë nuk e njihja. Pas 200 metrash, ndodhi shpërthimi i madh dhe na hodhi 30 metra në ajër. U strehova te kontenierët që ishin aty afër. Aty e kam veshur gruan me rrobat e mia dhe pas dy ore kanë ardhur forcat e RENEA-së që na nxorën që aty. Gruaja u shtrua në spital dhe më pas e dërguan në Itali ku edhe vdiq. Unë u mjekova 30 ditë në Spitalin Ushtarak, dhe jam bërë gjysmë njeriu”.
