Familja Dika jeton në fshatin Lis në Burrel. Që prej moshës 2 vjeçare, Flamuri është diagnostikuar me Hemofili B, një sëmundje e rrallë e gjakut. Edhe pse është identifikuar në moshë të hershme, jeta e tij është në rrezik, pasi nga gjendja e rëndë ekonomike në të shumtën e rasteve nuk kurohet.
“Jeta ime është në fije të perit. Vuaj nga një sëmundje e pashërueshme e gjakut, quhet Hemofili B. Nuk mund të bëj punë të rënda fare. Sikur dhe një dhëmballë të heq, mua nuk më pushon hemorragjia sikur për 10 ditë. Më kap hemorragjia në stomak, kam ulçer. Një ushqim që më ngacmon, bën që të plasë direkt gjaku. E mira është të kem ushqime të mira, por nuk kam çfarë të ha. Shumë herë kam ngrënë edhe bukë të thatë.
Shpesh as te spitali në Burrel nuk kam mundësi të shkoj, imagjinoje në Tiranë. Këtu te fshati ynë nuk ka fugon për të shkuar në Burrel, taksia do rreth 20 mijë lekë. Kështu që unë nuk kam shkuar, se nuk kam lekë. Ilaçi që marr unë quhet Factor IX, ai kushton rreth 1 milion lekë. Dhe shteti me zor ma jep, unë nuk e blej dot, nuk kam lekë ta përballojë atë ilaçin. Edhe te spitali ndonjëherë nuk ka. Kur mbaroj mjekimin te spitali, më ka dhënë recetën doktori, unë nuk i kam marr fare ilaçet. Nuk i marr se nuk kam me çfarë, me 100 mijë lekë pension, jemi katër veta”.
Xhulia është vetëm 11 vjeçe, por fëmijëria e saj nuk është aspak si e bashkëmoshatarëve. Ajo nuk ka lodra të luajë, madje as rroba për të shkuar në shkollë. Por, nuk do asgjë materiale, kërkon vetëm një çati që të jenë ngrohtë.
“Nuk dua që babi im të vuaj. Ju bëj thirrje të gjithëve, ju lutem më ndihmoni. Ju lutem. Kur shoh që babi im po thotë gjithë këto gjëra të vështira që ka kaluar në jetë, nuk e di… Dua dhe unë një shtëpi si gjithë shokët e mi. Ndoshta i kanë më të mira.
Ti ke shkuar ndonjëherë? “Jo. Nuk kam mundur të shkoja sepse nëse do të shkoja, edhe ato do të vinin tek unë. Dhe nëse do të vinin këtu, shtëpia ime është e pabanueshme dhe nuk kam ku t’i fus brenda. Them se do të më shajnë, do të më ofendojnë.
Kjo shtëpia është e pajetueshme. Kur bie shi, ndonjëherë lagemi. Është shumë ftohtë, shumë e vështirë, edhe pse ndonjëherë kur bëj detyrat më dridhen duart nga të ftohtit, unë përpiqem që t’i bëj ato. Sepse dua të mësoj që të bëhem dikush në jetë, dhe të shpëtojë babin tim”.
Ndërkohë, Rozalinda 17-vjeçarja edhe pse është në prag të përfundimit të gjimnazit, e ka të vështirë të mendojë për të ardhmen dhe arsimimin. Kjo pasi druhet se nuk do mundet ta vazhdojë dot shkollën e lartë.
“Kam shumë dëshirë ta vazhdojë shkollën e lartë si çdo vajzë. Por, duke parë gjendjen time ekonomike, besoj që kjo është e pamundur. Pasi unë nuk dua që t’i vë në pozitë të vështirë prindërit e mi. Përkundrazi, dua që t’i ndihmojë me sa të mundem kur të rritem. Kështu që nuk besoj se do të më realizohet dot kjo ëndërr”.
Për familjen jetesa është bërë shumë e vështirë, pasi edhe e zonja e shtëpisë nuk punon dot, pasi është e sëmurë. Duke qenë kështu në mëshirë të fatit.
“Nuk kemi mundësi t’ia plotësojmë, shkolla do lekë. Duan lekë, duan kushte. Gjithë rrobat që kam, i kam të falura. Ndonjëherë edhe xhinset kur kam shkuar në shkollë, i kam pasur të çara. Por, mami mi qepte dhe nuk dukeshin. Lodra asnjëherë nuk kam pasur”.
Çfarë lodre do të doje të kishe? “Unë për veten time nuk dua asnjë lodër, do të doja vetëm një shtëpi. Ajo do të ishte lodra më e bukur.
Për Zotin më keq nuk ka, se rrimë me frikën se do na zërë çatia kalamajtë. Që të katërt, por janë kalamajtë kryesorë se kanë jetën përpara. S’kemi ça të bëjmë. Banjën e kam jashtë, i nxjerr kalamajtë i laj natën dhe i sjell këtej nga dhoma. Ato kolliten, dimri është i ftohtë. Banja është akull, me beton. Goca e vogël thotë që mërdhin ftohti.
Atje i fus edhe enët e kuzhinës, ushqimet, nuk kam ku t’i çoj, veçse te ajo bufeja e prishur. Frigorifer nuk kam. I laj gjithë dimrin rrobat me dorë. Është thjeshtë një torturë. Gjatë dimrit flemë te aneksi, nusja fle me dy gocat. Unë fle te divani tjetër. Këtu kemi frikë, sepse nga bora a shiu mund të bjerë çatia, dhe kemi frikë se na zë këtu brenda”.
Rasti është publikuar nga fondacioni “Fundjavë Ndryshe”, i cili bën thirrje për të ndihmuar familjen Dika. Edhe pse sëmundja e kryefamiljarit është e pashërueshme, të paktën t’i lehtësohet jetesa./ TIRANA TODAY
