Nga: Alfred Peza
Megjithëse ka mbushur plot 18 muaj qëshkurse zbriti për herë të parë në Rinas, Yuri Kim nuk e ka takuar ende asnjëherë deri më sot, Sali Berishën në Tiranë. Pas shpalljes së tij “non grata” nga Departamenti Amerikan i Shtetit, e sigurtë është se, nuk do të ndodhi më kurrë. Kjo është hera e parë që regjistrohet diçka e tillë në këto 30 vjet, shenjë e qartë se amerikanët kanë përcaktuar tashmë një qasje ndryshe, ndaj “liderit historik” të opozitës shqiptare!
Takimin e fundit që Sali Berisha ka zhvilluar me ambasadorët e SHBA, ka qenë ai me Donald Lu, këtu e gati 5 vite më parë atëherë kur ishte në axhendën e ditës miratimi i reformës në drejtësi. Por pas kësaj, sa më shumë që lidershipi i opozitës përqafoi axhendën e bllokimit dhe minimit të institucioneve të reja të drejtësisë, aq më tepër po u bëhej izolimi nga perëndimi. E në përpjestim të zhdrejtë me këtë, aq më shumë Edi Rama po shihej në Tiranë prej tyre, si garanti për projektin europianizues të Shqipërisë.
Nuk ishin vetëm diplomatët dhe kancelaritë euroatlantike, ato që po e izolonin qasjen antisitem të opozitës sonë, por edhe shqiptarët. Të cilët më 25 prill, i dhanë goditjen përfundimtar përpjekjeve të lidershipit të opozitës sonë, kundër projektit të tyre për ndërtimin e sistemit të ri të drejtësisë edhe më mbështetjen e pakursyer të SHBA dhe BE. Pas Sali Berishës, edhe Ilir Meta e humbi referendimin e tij kundër drejtësisë së re, duke e bërë edhe më të lehtë rrugën e daljes nga zyra e Kreut të Shtetit.
E pikërisht atëherë kur Parlamenti miratoi me shumicën e votave, shkarkimin e tij si President i Republikës u pa që pas Sali Berishës, as Ilir Metës nuk kishte se kush ti shkruante. Ishte momenti kur u bë publike edhe braktisja e tij përfundtare nga të gjithë. Jo vetëm nga shqiptarët që e ndëshkuan me vote, atë dhe partinë e tij familjare. Por edhe nga aleatët e tij politikë në opozitë në Shqipëri, nga lidershipi politik mbarëshqiptar në rajon, e sigurisht nga aleatët tanë perëndimorë.
Askush nuk e tha qoftë edhe një fjalë të vetme për shkarkimin për herë të parë në historinë e Shqipërisë, të Kryetarit të Shtetit, për shkeljet flagarante të Kushtetutës gjatë ushtrimit të detyrës. Ilir Metën nuk e mbrojti dot publikisht as Monika Kryemadhi e as LSI. As PD e as Kryetari i saj Lulzim Basha. As aleatët politikë të partive të opozitës. As propoganda opozitare. As skifterët e mediave pranë tij. E sigurisht asnjë ambasador. Asnjë drejtues i ndonjë institucioni ndërkombëtar. Asnjë President apo ish President. As brenda dhe as jashtë Shqipërisë.
Pas shpalljes “non grata” nga SHBA për “akte korrupsioni që minojnë demokracinë” dhe vendimit të Parlamentit të Shqipërisë për shkarkimin e Presidentit të Republikës, u kuptua se ata i kanë braktisur të gjithë. I kanë braktisur edhe miqtë, edhe armiqtë. Edhe aleatët, edhe homologët. Edhe shqiptarët, edhe ndërkombëtarët. Edhe diplomatët, edhe politikanët. Edhe Amerikanët, edhe Europianët. Edhe gazetarët, e dalëngadalë edhe militantët.
Kush më shpejt e kush më vonë, të gjithë kanë nisur ta kuptojnë më në fund, mesazhin që dha Yuri Kim në janarin e vitit të shkuar kur mbërriti në Shqipëri, për të mos e takuar Sali Berishën dhe duke mbajtur një qëndrim të njohur tashmë publikisht ndaj Ilir Metës. Edhe ata vetë po ndihmojnë me veprimet dhe mosveprimet e tyre, duke dëshmuar se janë thjeshtë të pambrojtshëm, përballë mëkateve të veta. E në pamundësi që të ikin vetë, njëri nga skena politike e tjetri nga Presidenca, të gjithë kanë nisur ti braktisin. Duke i lënë vetëm në mjerimin e tyre.
I treti që ka nisur që ta ndjejë ftohtësinë në rritje të braktisjes kësisoj, është Lulzim Basha, i cili di ta fshehi deri tani mungesën e këllqeve për tu distancuar nga Sali Berisha, por aspak edhe ngazëllimin për rënien e Ilir Metës. E nëse me të parin sfidën e ka brenda PD, me të dytin, duket sikur po e fiton garën e pashpallur për lidershipin brenda opozitës. Por Lulzim Basha nuk bëhet dot lideri “de jure” i opozitës, nëse nuk ia del që të bëhet dot më parë, lideri “de facto” i partisë së tij!
Ndaj pas fitores “si të Pirros” në garën e 13 qershorit, për kreun e PD, as Lulzim Bashës nuk kishte se kush ti shkruante. As sfidantët. As aleatët. As rivalët. As homologët. As ndërkombëtarët. Përveç PPE që çoi një “telegram” formal “copy paste”, si kudo gjetkë në të tilla raste dhe ambasadorit të BE në Tiranë që i kujtoi shtatorin kur duhet të largojë Sali Berishën nga Grupi Parlamentar i PD, askush tjetër nuk u kujtua as për të. Shenjë e qartë, se harresa ka nisur ti avitet, për ti bërë bashkë në koncertin e zisë së “tre tenorëve” të opozitës.
