Nga: Alfred Peza
Takimi i shumëdiskutuar për gjithkënd dhe i shumëpritur për ndokënd, mes Ilir Metës dhe liderëve të opozitës sonë rrugore, përtej jehonës së vogël nga mungesa e rëndësisë, duhet pranuar se shënoi diçka që vlen të veçohet.
Nuk është fjala se përballë Presidentit të Republikës nuk u ul Kryetarja e Lëvizjes Socialiste për Integrim. Apo se përballë Ilir Metës nuk u ul Monika Kryemadhi.
As edhe se për takimin e ri, lajmet që u prodhuan prej tij, ishin të gjitha të vjetra. Madje shumë të vjetra. E vetmja gjë që u tha, ishte se Kreu i Shtetit paska inkurajuar bashkëbiseduesit që të kërkonin zgjedhje të parakohëshme.
Lajmi nuk ishte as edhe se Ilir Meta i paskërka njohur liderët e “Opozitës së Bashkuar” me shkeljet e mëdha që paskërkësh bërë kryetari i KED Ardian Dvorani, përgjatë procesit të emërimit të anëtarëve të rinj të Gjykatës Kushtetuese.
Sepse ka një javë që dihen të gjitha qëndrimet e Presidentit në detyrë rreth kësaj teme, sikundër pak minuta pasi përfundoi takimi, ai dorëzoi jo në një, por në tri prokurori të ndryshme, Kallzimin e tij penal ndaj Kryetarit të Këshillit të Emërimeve në Drejtësi.
Kështu që as në këtë pikë, takimi në Presidencë mes Ilir Metës dhe Lulzim Bashës e aleatëve të tjerë, nuk solli diçka të re e të panjohur për median dhe opinionin publik shqiptar.
Megjithatë përtej kësaj skene që prodhoi veçse një lajm të vakët për disa minuta për mediat, ka një zhvillim tjetër të padukshëm në pamje të parë, por besoj i vetmi dhe më i rëndësishmi që prodhoi kjo ditë.
Takimi mes Ilir Metës dhe pjesës tjetër të lidershipit të opozitës sonë rrugore, nisur edhe nga pamja e lodhur dhe hutuar me të cilën u shfaqën në kamera pas tij, nuk ishte gjë tjetër veçse ceremonia mortore e “Republikës së Re”.
Të asaj “Republike” që kërkoi të instalonte në Shqipëri, elita e vjetër e politikës 30 vjeçare të Tiranës, mbi bazën e një projekti të lodhur që inicoi këtu e 2 vjet e ca më parë tek çadra e “revolucionit të parë”, Lulzim Basha në Bulevard.
Ajo që u kuptua nga kjo ceremoni, ishte fakti se kjo “Republika e Re” e opozitës sonë të vjetër, e meriton plotësisht që ta ketë Ilir Metën, përgjithmonë Presidentin e saj.
Ajo që kuptuan shqiptarët prej “Republikës së Re” ishte se ajo kishte në themel mospjesëmarrjen e partive sipas parimeve pluraliste në jetën politike, demokratike e parlamentare të vendit.
Në këtë “Republikë” partitë mund ti djegin kur të duan e si të duan mandatet e përfaqësimit të besuara nga populli. E kjo nuk i pengon liderët e tyre, që edhe pas kësaj, të flasin sërisht në emrin të tij.
Themeluesit e “Republikës së Re” e kërkojnë fitoren e pushtetit jo me pjesëmarrje në proceset elektorale dhe me garë zgjedhore, por duke e fituar atë jashtë sistemit, me skenare okulte, me marrëveshje dhe me lojëra politike në tavolinë.
“Republika e Re” nuk e do reformën e drejtësisë së re, sepse ajo do akoma Adriatik Llallën si kryeprokuror të saj dhe gjithë të tjerët që vettingu i nxorri jashtë, nga sistemi i vjetër.
“Republika e Re” kërkon që krijimin dhe funksionimin e institucioneve të pushtetit të ri të drejtësisë të mos i mbikqyrë ONM (Operacioni Ndërkombëtar i Monitorimit), pra SHBA dhe BE, por edhe tani si 30 vjet të shkuara, sistemin ta kontrollojnë ekskluzivisht ata vetë.
Drejtuesit e institucioneve të reja të drejtësisë, në të gjitha hallkat dhe nivelet e piramidës së saj, në “Republikën e Re” duan që ti emërojnë ata.
Jo vetëm kaq. Por në “Republikën e Re” drejtuesit e saj duan që të emërojnë vetë, deri edhe udhëheqësin e kundërshtarëve të tyre politikë.
“Republika e Re” kërkon një Shqipëri që të bëjë çdo gjë si ta mendojnë udhëheqësit e tyre politikë, pa u penguar aspak nga partnerët tanë ndërkombëtarë.
“Republika e Re” e do Shqipërinë edhe në BE edhe në NATO me fjalë, por me kushtin e “vockël” në praktikë, që të mos ua dëgjojnë kurrë këshillat që nuk u pëlqejnë. Mos ti dëgjojnë asnjëherë kur gabojnë, as aleatët tanë në Uashington dhe as ato në Bruksel, Berlin dhe në kancelaritë e tjera të rëndësishme vendimarrëse për ne.
“Republika e Re” ishte një projekt politik që lindi i vdekur, e në të cilin ideatorët e saj, ashtu si edhe ne, e duan Shqipërinë. Por ata e duan atë, vetëm për vete.
E duan si deri më sot përgjatë këtyre 30 viteve të vështira të postkomunizmit. E duan pa sistem drejtësie të pavarur. Pa një garant të besueshëm të sistemit. Pa një albitër të pakorruptueshëm për ruajtjen e balancës së të gjitha pushteteve.
Ndaj takimi i opozitës së rrugës në zyrën e Presidentit në ikje, nuk ishte fundi i kësaj Republike. Por, ishte momenti që varrosi njëherë e përgjithmonë projektin e një “Republike” që vetëm mbiemrin e kishte të “re”. Por, në thelbin e saj “Republika e Re”, ishte më e vjetër se të gjitha sistemet sëbashku, që kemi kaluar në këto 107 vitet e një historie që nuk po e kapërcejmë dot!
