Nga: Luçiano Boçi
E diskretituar në sytë e e opinionit publik për shkak të korrupsionit, keqqeverisjes, kriminalizimit total të jetës së vendit dhe e riardhur ne pushtet me grabitje e blerje votash, rilindja po luan kartën e fundit për të ruajtur hegjemoninë e pushtetit dhe realizuar konfirmimin e legjitemitetit të vet.
Një kartë të cilën ka kohë që e ka investuar në format nga më të ndryshmet. Atë të proamerikanizmit. Por jo në formën klasike të deklaratave emfatike të fillimviteve të demokracicë. Strategjia e zgjedhur është perfide dhe qëllimsia më e thellë se thjesht fitim i simpatisë amerikane. Pas 2013 ajo e kuptoi që paraqitja si gruaja e Bilalit nuk ishte më efektive.
Kursi u ndryshua.
Dëmtimi i kundërshtarit kaloi në plan të parë, krahas marrjes përsipër të cdo gjëje që kosiderohet e domosdoshme për të fituar simpatinë amerikane. Pra nga njëra anë luftë e papriciptë me kundërshtarët për t’i ulur reputacionin politik dhe nga ana tjetër zell i tepruar i denatyruar.
Rilindja që ditën e parë të shkeljes këmbë në oborrin e pushtetit angazhoi të gjitha bateritë e saj për të përcjellë një imazh anti amerikan të opozitës dhe të drejtuesve të saj aktualë e ndër vite.
Vetëm kështu ajo do mundej të mbante rrëmbente kurorën të cilën gjenetikisht e urren, atë të proamerikanizmit, që domosdoshmërisht i duhet. Utilitarizmi i pushtetit u përputh kështu me revanshin e rrymës extreme të majtë brenda rilindjes, për të ndërtuar hakmarrjen “e pritur” prej kohësh ndaj atyre që në 90-tën i përzunë nga froni, nëpërmjet të njëjtit aleat që e bëri të mundur.
Koniunkturat e favorshme të krijuara prej shumë faktorëve ideologjikë e politikë bënë që kompleksi i majtizmit nga e cila vuante rilindja të shndërrohej në avantazh. Internacionalizmi proletar i dalë nga moda u zëvendësua pak nga pak nga një internacionalizëm shumëngjyrësh dhe rilindja nuk kishte si të mos përfitonte nga ky internacionalizëm i ri për përmbushjen e revansheve të vjetra dhe dëshirave të reja.
Ideologjitë tradicionale që e mbanin të frenuar janë fashitur dhe egërsia konvencionale e së majtës ka marrë format e përshtatura “moderne”. Diku me lëpirje ekstreme e diku me tinzarllik ekstrem në kombinacion me cdo lloj arsenali që të ofron pushteti, sot cdo copë e saj, pavarësisht skërmitjes e ngërdheshjes, fërkon duart tek sheh shfaqet e ditëve të nxehta të verës.
Ndërsa publiku vuan një corientim politiko-psikologjik për shkak se ndërsa ai ka provuar në lëkurë antiamerikanizmin e vërtetë rilindas në mënyrën se si i është vjedhur e grabitur jo vetëm liria dhe demokracia por dhe prona, jeta, e ardhmja nga rilindja, i duhet tani të përballet me akuza për një antiamerikanizëm të shpikur të opozitës.
E kënaqur se po korr frutat e një përpjekje të gjatë, e jargavitur nga kënaqësia e momentit dhe e ngazëllyer që askush nuk po merret me krimin e saj votues, rilindja nuk pushon së propaganduari me të gjitha mediumet e mundëshme antiamerikanizmin opozitar dhe bërtet në cdo formë proamerikanizmin rilindas.
Por e gjitha kjo histori me cuditë e saj brenda, ka një ngërc që Rilindja e di mirë. Vokacioni proamerikan i Partisë Demokratike është i gdhendur në kodin gjenetik të saj dhe lidershipi historik dhe aktual suksesin e tyre e kanë të lidhur ngushtë me proamerikanizmin dhe frymën euroatlatike që kanë instaluar e orientuar në cdo qelizë të formacionit politik dhe të qeverisjes ndër vitet e drejtimit prej tyre.
Situatat e zhurmëta e të tymta duken të përkohshme dhe me një ngarkesë artificiale. Berisha dhe Basha janë të provuar botërisht si pro amerikanë të thekur.
Por megjithatë rilindja nuk resht së bëri pis dhe krijuar skema të neveritshme për të shpalosur zellin e pa ngjyrë të saj duke e ditur mirë se vetëm lufta nuk mjafton.
Askush nuk e ka harruar lojën teatrore me armët kimike siriane të fillimqeversijes rilindase.
Sikurse askush se ka harruar pozicionin prej heroi që mori kryerilindasi në rastin e muxhahedinëve, kur zyrtarisht marrëveshja mes Shqiperisë dhe SHBA për pranimin e tyre ishte vepër e qeverisë Berisha.
Dhe të gjithë sot e kuptojnë mirë lojën me ngjyra dramatike që kërkon të shesë para opinionit rilindja me fatkeqët afganë. Pranimin e tyre si akt human do ta bënte cdo qeveri e këtij vendi aq më tepër si anëtar i NATO-s në një partneritet strategjik specifik me vetë SHBA-në.
Insistimi për shitjen e këtij akti si proamerikanizëm rilindas dhe insistimi për të krijuar artifice mediatike dhe insinuata të paqena ndaj opozitës ndërkohë që kjo vetë e njeh dhe e pranon mekanizmin e mikpritjes së shtetit dhe opinionit shqiptar, mbetet një diabolizëm i rradhës.
Një formë e tillë sjellje sikurse përpjekja për ta paraqitur me cdo kusht opozitën si anti amerikane, nuk mund t’i shtojë asgjë proamerikanizmit fals të rilindjes, përpos të qeshurave të hidhura.
