Nga: Lutfi Dervishi
Për fat të keq, në raportimin e tragjedive kemi shembuj të pafund të dhunimit të kodit të etikës dhe fare pak raste kur kodi etik respektohet.
Tragjeditë ndodhin, do të ndodhin sërish dhe sërish do të kthehemi aty ku ishim tek pyetja bazë: a ka mundësi të raportohet ndryshe?
A është e mundur që lajmet për tragjeditë t’i shohim në ekranin e televizionit bashkë me anëtarët e tjerë të familjes përfshirë edhe fëmijët?
Raportimi i ngjarjeve të jashtëzakonshme nuk është i lehtë- por shembuj të raportimit të vetëpërmbajtur gjen, në mos këtu, në vende të tjera.
Çfarë ka ndodhur, kur ndodhi, ku ndodhi, sigurisht që duhet raportuar, por pyetja si ka ndodhur ndoshta ka më shumë vlerë për hetimin se për publikun e gjerë. Pyetja pse ndodhi është pyetja që kërkon më shumë mund, kohë dhe hapësirë. Pyetja: po më tej nuk ka përgjigje të lehtë.
Raportimet “live” janë sfiduese për këdo dhe aty mund të gabosh. E pa shpjegueshme dhe e pajustifikueshme është që edhe në “debatet” e mbrëmjes, përsëriten gabimet dhe gafat që nuk duhet të ishin transmetuar gjatë ditës. Të nesërmen në vend të reflektimit, shohim thellim në gabimin e bërë një ditë më parë!
Meqë referencat ndaj kodit të etikës duket se nuk kanë vlerë praktike, ndoshta duhet kaluar te referencat e librave të shenjtë.
“Mos i bëj tjetrit, atë që nuk do të dëshiroje ta bëjnë edhe ty”. –
A ndodh që gazetarët dhe redaktorët t’i bëjnë pyetje vetes: po të më ndodhë një gjëmë e tillë mua çfarë do të mendoja nëse do të shihja kamera dhe mikrofonë para vetes?!
