Nga: Milaim Zeka
Ty tu ndal zemra, e neve na u ndal fryma kur e morëm lajmin se paske ikur për në boten tjetër.
Herën e fundit që u takuam, folëm për një koncert në Prishtine. E kishe pikë në zemër të realizojë një gjë të tille. Flisje për Kosovën tamam sikur për nënën tende, te cilën e kujtoje ne çdo bisede. Te mbusheshin sytë me lot kur flisje për të dhe mezi prisje ta realizoje. Beme projekte, bëmë plane, thurëm ëndrra, por ti ike larg nesh e na le zemër thyer.
Tani po me mbushen sytë me lot tek po kujtoj që stinën e verës nuk do e kalojmë më bashke ashtu sikurse çdo vit.
Vajzat e mia nuk do me thonë më: Babi, po te thërret xhaxhi Kujtimi të pini nga nje birrë. Unë nuk do t’i shoh me duart e tua prej pianisti, duke hapur shishen me po aq art dhe kulture sa ç’u binin tasteve te pianos. Joni s’do ketë me xhaxhi Kujtimin qe i bie pianos vetëm për të dhe qe i shëron gishtin kur e lëndon.
As nena Flora s’do e ketë me kolonjarin e saj qe kuptoheshin me sy dhe thonin shume pa folur asnjë fjale. Do i mungosh familjes time po aq shume sa tendes, mikeshës tënde te dashur, dhe te gjithë miqve e dashamirëve të artit.
Pusho i qete, Maestro! Arti yt do jetojë përgjithmonë. Ne do të të kujtojmë deri në frymën e fundit.
Lamtumire miku im i shtrenjtë!
