Dje bota islame inauguroi Ramazanin, muajin e shenjtë të agjërimit i cili do të mbarojë më 12 maj dhe që ndikon shumë në jetën e lojtarëve dhe atletëve që synojnë të respektojnë këtë rregull. Rregulli është shumë kufizues për ata që e kanë sportin profesionin e tyre: nuk mund të pish as të hash nga lindja e diellit deri në perëndim. E vështirë për këdo, veçanërisht e komplikuar për ata që ndërkohë duhet të stërviten ose të luajnë një ndeshje. Nga ana tjetër, Ramazani është një periudhë e shenjtë për myslimanët dhe shumë atletë të të gjitha disiplinave kanë mësuar me kalimin e kohës si të menaxhojnë energjitë edhe në vështirësinë objektive që rrjedhin nga mungesa e ushqimit dhe hidratimit. Për shumë vite tanimë bota e sportit është përballur me Ramazanin. Dhe për atletët myslimanë nuk është e lehtë të vendosin nëse do ta mbajnë agjërimin në ditën e aktivitetit apo jo.
Problemet
Agjërimi i zgjatur gjatë gjithë ditës mund të shkaktojë një rënie të energjisë e cila nga ana tjetër mund të gjenerojë më pak përqendrim ndaj aktivitetit: vëmendje e dobët, pra gabime dhe ndoshta edhe rreziku i dëmtimit. Menaxhimi i Ramazanit shpesh ndjek logjikën individuale: ka sportistë që me të vërtetë agjërojnë, të tjerë që vendosin se çfarë të bëjnë në bazë të angazhimeve sportive, të tjerët dhe që nuk e mbajnë fare atë.
Në sportet individuale, situata është më e thjeshtë, veçanërisht nëse është një periudhë stërvitjeje dhe jo gare apo ndeshjeje: orari i seancave mund të përcaktohet në mënyrë që të mos vendoset trupi nën stres të tepruar.
Në sportet ekipore, nga ana tjetër, ka më pak fleksibilitet: ushtrimet teknike dhe taktike duhet të kryhen me të gjithë grupin dhe kjo parandalon rrjedhën e punës. Dhe rrjedhimisht angazhimi dhe aftësia e trajnerëve, stafit mjekësor dhe nutricionistëve bëhet thelbësore. Nuk është vetëm çështja e garantimit të performancave konkurruese në përputhje me periudhat e ushqyerjes normale, por edhe e ruajtjes së shëndetit të atletëve. Për këtë arsye, autoritetet islamike zakonisht u japin përjashtime profesionistëve: më të devotshmit e shtyjnë Ramazanin në një moment më pak intensiv të aktiviteteve sportive të niveleve të larta, ndërsa të tjerët thjesht e kapërcejnë.
Situata në Itali
Në Serinë A nuk ka shumë lojtarë që do të agjërojnë. Skuadra me numrin më të lartë të futbollistëve që shikojnë Ramazanin është Milani: Kessie, Bennacer dhe Calhanoglu. Ndeshja e ardhshme e “rosonerëve” është në 12.30 të dielën kundër Xhenoas: teorikisht tre djemtë e Pioli nuk do të jenë në gjendje të hanë nga agimi dhe nuk do të jenë në gjendje të pinë para ose gjatë ndeshjes. Jo e thjeshtë. Bolonja gjithashtu ka tre myslimanë në ekip (Barrow, Juwara dhe Mbaye), por asnjëri prej tyre nuk do të ndjekë rregullat plotësisht. Tek Fiorentina do të jetë një muaj i veçantë për Amrabat dhe Ribery. Dhe agjërimi do të prekë përkatësisht dhe nga një lojtar nga Interi (Hakimi), Juventusi (Demiral), Napoli (Ghoulam) dhe Sampdoria (Colley). Lojtari i Romës Diawara do të marrë disa liri gjatë ndeshjeve. Dabo i Beneventos është një mysliman por jo praktikues dhe prandaj për të nuk do të ketë diferencë. Të gjitha ekipet e tjera nuk janë të përfshira.
Historitë
Periudha e Ramazanit, e cila përkujton shpalljen e parë të Kuranit për Muhamedin, ndryshon çdo vit dhe në të kaluarën ka përkuar njëkohësisht me ngjarje të rëndësishme ndërkombëtare si Olimpiada e Londrës në 2012, Kupa e Botës në 2014, Kampionati Evropian në 2016. Atletët mund të agjërojnë në grup (kjo i ndodhi skuadrës olimpike të futbollit të Emirateve të Bashkuara Arabe në 2012) ose ata mund të agjërojnë në mënyrë të pavarur (Mesut Ozil në Kupën e Botës Brazil). Në 1995 Hakeem Olajuëon agjërontë por vazhdoi të shënonte mesatarisht 30 pikë në ndeshje në NBA. Rasti më i fundit goditës daton në finalen e Ligës së Kampionëve 2019 kur Mané dhe Salah të Liverpulit dhe Sissoko i Totenhemit rrezikuan të shkonin në kushte më pak se ideale për ndeshjen e shumëpritur në Madrid.
Burimi: La Gazzeta dello Sport – /Përshtatur nga T.Kotorri/
