“Në ëndërr ka gjithmonë diçka absurde dhe të paqartë, nuk shpëton kurrë nga hija e dyshimit se e gjitha është false, se në një moment të bukur do të duhet të zgjohesh”.
“…Ishte kjo periudha kur Drogo kuptoi se sa të largët janë njerëzit me njëri tjetrin, pavarësisht nga dashuria e tyre e ndërsjellë, edhe nëse vuan dhimbja është e jotja dhe vetëm e jotja, e askush tjetër nuk mund të marrë as pjesën më të vogël të saj; dhe nëse vuan nuk do të thotë që të tjerët të ndiejnë dhimbje edhe nëse dashuria e tyre është e madhe: vetmia e jetës pra ”.
“Mund të jetë në rregull të vdesësh në një vend të hapur, me trupin akoma të ri dhe të shëndetshëm mes jehonave triumfale të borive; por është një fat më i trishtë të vdesësh nga plagët në një repart spitali pas vuajtjesh të gjata dhe është akoma më melankolike që dikujt t’i vijë fundi në shtratin e tij në shtëpi mes vajtimeve të të dashurve, dritave të zbehta dhe shisheve të ilaçeve. Por asgjë nuk është më e vështirë sesa të vdesësh në ndonjë vend të çuditshëm dhe indiferent, në shtratin anonim të një konaku, të vdesësh atje i plakur dhe i lodhur dhe të mos lësh askënd në botë .”
“Historitë që shkruhen, kuadrot që pikturohen, muzika që kompozohet, budallallëqet që thuhen, do të jenë gjithmonë pika më e lartë e njeriut, flamuri i tij autentik.”
“Dhe në mbrëmje, nga dhoma ime e fëmijërisë, shikoj dritat e qytetit buzë detit. Dhe ndonjëherë kam përshtypjen se jam akoma ajo që isha dikur, dhe se vitet nuk kanë kaluar kurrë. Dhe mendoj: atje është jeta e vërtetë, atje bota, aventura, ëndrra! Është mirë të largohesh një ditë. Pra, a e sheh se nuk ka mbaruar kurrë? ”
“Papritmas ai kuptoi se çfarë po thoshin, ai e kuptoi kuptimin e botës së dukshme kur ajo na bën të habitemi dhe të themi “sa e bukur” dhe diçka e madhe hyn në shpirtin tonë.”
“E mrekullueshme është forca e shkretëtirave të Lindjes me gurë, rërë dhe diell, ku edhe njeriu më i të fortë kupton vogëlsinë e tij përballë pafundësisë së krijimit dhe humnerave të përjetësisë, por edhe më e fuqishme është shkretëtira e qyteteve e përbërë nga turma, zhurma, rrota, asfalti, dritat dhe orat që që të gjitha shkojnë së bashku dhe të gjitha shqiptojnë të njëjtin dënim në të njëjtin çast.”
“Dashuria? Është një mallkim që bie mbi ty dhe është e pamundur t’i rezistosh “.
“Të gjithë insistojmë pak a shumë tek shpresa”.
“Ai mendoi se ishte në botën e përtejme, me sa duket identike me tonën, vetëm se gjërat e mira bëhen realitet sipas dëshirave të dhe pasi je kënaqur mbetesh me shpirtin në paqe, jo si këtu poshtë ku ka gjithmonë ca gjëra që të helmojnë edhe në ditët më të mira “.
Përshtati Totila Kotorri/ Tirana Today
