Xhon Velaskez vrau personalisht mbi 250 njerëz, organizoi vdekjen e më shumë se 3.000 të tjerëve, gjatë kohës që shërbente si killeri kryesor i baronit të drogës Pablo Eskobar gjatë viteve 1980. “Unë jam një vrasës profesionist, dhe vras për para. Kam vrarë nga dashuria dhe respekti për Pablo Eskobarin”- u shpreh ai në dokumentarin e “Russia Today”, “Killeri i Eskobarit”.
Velaskez, i njohur më shumë si “Popeye” (Krahëhekuri), është shndërruar në një figurë të diskutueshme në Kolumbi, që nga lirimi i tij nga burgu në vitin 2014, pasi vuajti 22 vite për krimet e tij. Ai shihet nga disa si një hero. Në rrugë, njerëzit e përshëndesin, apo mbajnë radhë për të dalë një foto me të.
Dhe ai nuk ka ngurruar të përfitojë nga kjo famë, duke shkruar 2 libra, aktruar në një film aksion, ndërsa ka qenë protagonist i një tjetër filmi të prodhuar nga “Netflix”, bazuar mbi jetën e tij në burg. Ai është ndërkohë edhe një aktivist politik, përmes kanalit të tij në YouTube, ku kritikon vazhdimisht qeverinë kolumbiane, dhe mban fjalime kundër korrupsionit.
Megjithëse sot e pranon se ka bërë gabime, beson se me vitet e burgut ka paguar për krimet. Ai thotë se është tashmë një njeri i ndryshuar, dhe që emocionet më shumë nga shkrimi i librave, sesa nga vrasjet. Xhon Velaskez lindi 105 km në veri të Medelinit, në qytetin kolumbian Jarumai.
Kur ishte 12 vjeç, familja e tij u shpërngul në Itagui, një periferi e Medelinit, ku ai u bë thuajse menjëherë pjesë e bandave. Pasioni që kishte për armët zjarrit, e nxiti të bëhej për pak kohë polic, dhe të ndiqte një kurs në shkollën ku përgatiteshin marinsat. Kur ishte 18 vjeç, kreu vrasjen e tij të parë, një shofer autobusi në Medelin.
“Nëna e një miku të Pablo Eskobar, u rrëzua aksidentalisht nga autobuzi dhe vdiq. Shoferi nuk e ndihmoi. I biri donte të hakmerrej, ndaj kërkoi ndihmën e Eskobarit. Unë bëra disa kërkime, e gjeta atë djalin dhe e vrava. Nuk ndjeva kurrfarë keqardhje. Në atë moment, e kuptova se isha i prerë për t’u bërë një vrasës”.
Në fillim të viteve 1980, Eskobar nisi një luftë kundër shtetit kolumbian, për të parandaluar ekstradimin e trafikantëve të drogës në Shtetet e Bashkuara. Në atë kohë, Velaskez ishte bërë killeri më besnik i Eskobarit, dhe drejtonte operacione që përfshinin vrasjet me porosi, vënien e bombave në makina dhe rrëmbimet.
“Eskobar i armatosi të gjithë në Medelin. Ne do të vrisnim secili 5, 6 madje edhe 12 persona në ditë. Mes tyre kishte policë, gjyqtarë, kandidatë për president, rivalë në trafikun e drogës, apo qytetarë të thjeshtë. Filluam të përdorim autobombat për të vrarë ministrat e qeverisë, gazetarët dhe gjykatësit. Rrëmbenim politikanë, në mënyrë që ata të detyroheshin të ndryshonin kushtetutën, dhe të ndalonin ekstradimin e trafikantëve kolumbianëve”- kujton Velaskez .
Kështu ai organizoi rrëmbimin e Prokurorit të Përgjithshëm Karlos Hojos, kryebashkiakut Andres Arango, që në vitin 1998 do të bëhej president i vendit. Megjithë terrorin, kandidati presidencial Luis Galan, u tregua i palëkundur në mbështetjen e tij ndaj ekstradimit të trafikantëve kolumbianë në SHBA.
Për këtë arsye, u vra në një atentat në vitin 1989. “Në atë kohë ndjeva kënaqësi kur vrava Galan”- i tha Velaskez gazetares meksikan Adela Misha në një intervistë ekskluzive 2-orëshe në vitin 2015. “Sot e kuptoj se ishte një gabim i tmerrshëm”- theksoi ai. Çesar Gaviria zuri vendin e Galan, dhe menjëherë u vu në shënjestër të njerëzve të Eskobarit.
Më 27 nëntor 1989, ata vendosën një bombë avionin civil “Avianca 203”, ku mendohej se ndodhej Gaviria. Por informacioni nuk ishte i saktë, dhe 107 pasagjerë vdiqën kur avioni shpërtheu në ajër. Disa besojnë se sulmin e organizoi Xhon Velaskez, por ai e mohon këtë akuzë, teksa akuzon Karlos Urkijon, një tjetër killer i pamëshirshëm i Eskobarit, si dhe DAS-in (policinë sekrete kolumbiane).
Velaskez ndoqi vërbërisht urdhrat e Eskobarit. Ai madje vrau ish-të dashurën e Eskobarit, Uendi Gil, për shkak se ajo u bë një informatore e policisë. Dhe të mendosh që në kohën e vrasjes, ajo ishte gjithashtu edhe e dashura e Velaskezit, të cilën ai e quan ende sot “dashuria e jetës sime”.
Velaskez thoshte se Eskobari këmbëngulte, që askush nga kundërshtarët të mos vritej në sy të fëmijëve. Megjithatë, shumë fëmijë gjetën vdekjen nga bombat e vendosura nëpër makina. Policia e vuajti shumë brutalitetin e kartelit Medelin. Eskobar urdhëroi killerat e tij të vrisnin pa dallim punonjësit e policisë. Sipas Velaskez, ata vranë 540 policë dhe plagosën 800 të tjerë. “Asnjë organizatë tjetër kriminale në botë, nuk është përballur me policinë në atë formë”- thotë Velaskez. Nga ana tjetër, policia vuri 2.7 miliardë pezos për atë që vriste Eskobarin, dhe nga 100 milionë pezos për secilin nga 4 killerat e tij kryesorë, përfshirë Velaskezin.
Në 1991, pati një armëpushim, dhe Eskobar ra dakord të shkonte në burg për 5 vjet, në këmbim të anulimit të traktati të ekstradimit me Shtetet e Bashkuara. Velaskez iu bashkua në burg, bashku me disa nga killerat e tjerë. Ata u burgosën në “La Catedral”, një burg luksoz, i ndërtuar sipas porosisë së baronit të drogës.
Por kur Eskobar nuk ndali porositjen e vrasjeve, qeveria kolumbiane vendosi ta transferonte brenda një burgu të vërtetë. Eskobari u arratis, bashkë me disa nga njerëzit e tij. Në tetorin e vitit 1992, pas vetëm 2 muajsh në arrati, Xhon Velaskez u dorëzua në polici. Ai nuk e pa më kurrë shefin e tij.
Në burg u përpoqën 7 herë që ta vrisnin me helm, plumba dhe thika të helmuara. Që kur u lirua nga burgu në vitin 2014, Velaskez është takuar me disa prej të plagosurve në atentatet e kryera prej tij, apo familjarëve të viktimave, duke iu kërkuar falje për dramat që u shkaktoi në jetët e tyre.
Por a ishte një ndjesë e sinqertë? A kishte ndryshuar si njeri? Jo tamam. Ai u zemërua shumë me një nga familjarët e viktimave, që nuk pranoi ta falë. Ndërkohë e bën të qartë:“Nëse dikush në shenjë hakmarrje, vret djalin tim, unë nuk do ta fal vrasësin. Do ta gjej dhe do ta vras!”./ TIRANA TODAY
