28 vjet më parë, shqiptarët rrëzuan në sheshin Skëndërbej, bustin e diktatorit Enver Hoxha. U duk sikur u ndanë nga një ëndërr e keqe. U duk sikur Shqipëria do të bëhej shpejt si gjithë Evropa. Demokratike, dhe ekonomikisht e zhvilluar. Pak kush e mendoi, që Enverizmi do të mbijetonte kaq gjatë. Ai u shfaq fillimisht në mënyrë brutale në vitet 1992-1997, për të mos u ndalur më.
Vjedhje zgjedhjesh, pronash, kudo korrupsion i shfrenuar, vrasje, krime të pandëshkuara. Klima politike ekstremisht e polarizuar, pengoi gati në çdo rast dominimin e interesit madhor të vendit. PD dhe PS, nuk kanë ngurruar të drejtojnë supershumica arrogante, deri në 100 e ca deputetë.
Vitet kalojnë, dhe as mosha e thyer nuk i bën udhëheqësit më të urtë. Përkundrazi. Dikur Berisha premtonte, t’u ngrinte kundërshtarëve “buzqëqeshjen në fytyrë”. Sot në muzgun e jetës, premton plumba ballit. Edi Rama, thotë e nuk e ka problem që të vazhdojë qeverisjen edhe pa një opozitë parlamentare. Enverizmi, nuk është ç’rrënjosur as tek shqiptarët e thjeshtë të brezit te mesëm dhe më të vjetër, të cilëve u mungon kultura e debatit, respekti për mendimin ndryshe, që në familje e më gjerë. Pas 28 vitesh, ne nuk kemi kryer as dekomunistizimin, dhe as de-enverizimin. Dhe kështu si jemi, pretendojmë të hyjmë në BE.
