Pushkatimi i dy komunistëve partizanë, njëri shqiptar dhe tjetri malazez, nga fashistët italianë në prillin e vitit 1943, u përdor nga propaganda jugosllave si simboli më domethënës i “vëllazërisë dhe unitetit”. Dhe kjo sepse Ramiz Sadiku dhe Boro Vukmiroviç, u pushkatuan të përqafuar me njëri-tjetrin.
Ata njiheshin me njëri-tjetrin që në Pejë, ku dhe kaluan vitet e para të shkollës. Më pas, militimi në Partinë Komuniste, forcoi më tej miqësinë mes tyre. Marshalli Tito, e përdori historinë e tyre, për të ndërtuar narrativën e “popujve vëllezër” të federatës. Shumë rrugë dhe shkolla morën emrin e tyre, ndërsa në vendin e ekzekutimit të tyre u ngrit një monument.
Aty kryenin çdo vit homazhe drejtues të lartë jugosllavë, mes të cilëve edhe vetë marshalli Tito. Një poezi kushtuar të dyve, shkruar nga shkrimtari kosovar Adem Gajtani, mësohej në gjuhën shqipe dhe serbe në të gjitha shkollat e federatës.
Por sikurse e treguan luftërat e viteve 1990 në Kroaci, Bosnje dhe Kosovë, “vëllazëria” ishte thjesht një propagandë e pastër. Ramizi dhe Boro ishin sigurisht shokë të ngushtë një partie, por jo vëllezër të një gjaku, sikurse thuhet në një varg të poezisë së Gajtanit.
