“Dimri i vetmisë së madhe” për Shqipërinë komuniste në aspektin politik, do të shoqërohej shumë shpejt me një “acar të madh” ekonomik. Nga fundi i viteve 1970, shenjat e krizës dukeshin qartë. Regjimi filloi të “shtërngonte rripin”, jo të nomenklaturës së lartë drejtuese, por të punëtorëve dhe fshatarëve të thjeshtë. Këta të fundit e pësuan me rëndë me procesin e detyruar të tufëzimit, që përfundoi zyrtarisht në vitin 1982.
Fshatarit iu mor edhe ajo pak tokë që i ishte lënë nga reforma agrare për nevoja vetjake, si dhe bagëtitë e trasha dhe të imëta. Por ashtu si gjatë reformës agrare, ky proces hasi në një rezistencë të fshehtë dhe të hapur.
Vetë Enver Hoxha, pranon në një dokument të vitit 1982, se në “apel” mungonin 224 mijë kokë bagëti, të cilat ishin therur për mish nga vetë fshatarët, për të mos ia dorëzuar shtetit.
Për këtë arsye nëpër fshatra u zhvilluan mbi 70 mijë gjyqe, dhe u proceduan penalisht 97.500 persona për “shpërdorime e dëmtime të pronës shoqërore, dhe shkelje të disiplinës financiare”.
Ish-ministrja e Bujqësisë në atë kohë, Themie Thomai, e ka pranuar tani në demokraci se tufëzimi ishte një dështim i plotë, pasi jo vetëm që nuk rriti sa mendohej prodhimin, por përkundrazi e futi në kolaps ekonomik gjithë vendin.
Radhët nëpër dyqane për 1 shishe qumësht u bënë te zakonshme. Me vendin në prag të urisë, nga regjimi nisi të dëgjohej më shpesh parulla makabre:”Edhe bar do të hamë, por parimet nuk do t’i shkelim!”.
