Nga Roberto Saviano
Derk Wiersum është avokati holandez që u vra dhjetë ditë më parë pasi kishte pranuar të mbronte Nabil Bakkali-n, të super-penduar në një proces, në të cilin janë përfshirë të pandehur maroken me peshë të madhe. Shumë media holandeze më kanë kontaktuar, duke më bërë një pyetje, e cila për ta e kishte gati përgjigjen. Wiersum-it i ishte propozuar mbrojtje, por ai nuk e kishte pranuar; më pyesin se çfarë do të kisha bërë në vendin e tij, por në Itali nuk ekziston mundësia që të zgjedhësh.
Kur autoritetet që bëjnë vlerësimin vendosin se një subjekt duhet të vendoset nën mbrojtje, personi, i cili është në rrezik nuk mund të refuzojë. Zgjedhja e Wiersum-it që të mos shoqërohej nga një eskortë mbrojtëse mund të thotë shumë gjëra: mund të tregojë se s’kishte frikë, mund të provojë se shqetësohej për lirinë e vet. Por bëj një hipotezë se ai mund të ketë pasur edhe një perceptim të ndryshëm të rrezikut: kush do ta kishte menduar në Holandë që të vritej një avokat?
Por kjo vrasje përfaqëson për Holandën një pikë, nga e cila nuk ka më kthim prapa. Në Itali është thënë gjithnjë, sa u përket vrasjeve të mafies: “Punë e madhe, sa kohë që vriten mes tyre…” Por kanë vdekur gjithnjë edhe të pafajshëm dhe mafiet kanë vrarë gjithnjë gjyqtarë, policë, familjarë të mafiozëve (ku përfshihen edhe gra e fëmijë).
Me vrasjen e Derk Wiersum-it, shoqëria civile holandeze duhet të marrë parasysh, një herë e përgjithmonë, një fakt objektiv: Holanda ka vendosur të bëhet një port i lirë për narkotrafikantët më të mëdhenj të botës dhe të jetë një parajsë fiskale brenda Evropës. Papërgjegjshmëria, e maskuar pas perdes së mungesës hipokrite të elasticitetit ndaj vendeve të Jugut të Evropës, më në fund e tregoi koston e vet, e cila do të jetë shumë e shtrenjtë, në rast se kjo temë nuk do të përballohet me vetëdijen e nevojshme.
Holanda është një terren plot me mafie, riciklim parash të pista dhe krim; kushdo që merret me këto tema, e di këtë gjë që prej dekadash. Kur shkruajta “Gomorrën” dhe “Paranca e fëmijëve”, shumë më akuzuan se njollosa Napolin. Në realitet, gjithnjë e kam parë Napolin dhe Italinë si një plagë, përmes së cilës të shikosh botën. Protagonistët e “Paranca së fëmijëve” banojnë në Napoli, por mund të banojnë edhe në Molenbeek, në periferi të Marsejës, në një nga lagjet periferike të Parisit apo të Londrës.
Historia e brezave të mënjanuara dhe pa asnjë perspektivë për të ardhmen është një temë tipike e botës bashkëkohore. Të besosh se këto dinamika kufizohen vetëm në një pjesë të caktuar të botës, do të ishte një akt me sipërfaqësi të thellë, pasoja konkrete e të cilit është trupi i goditur për vdekje i Dark Wiersum-it. Në vendet e Evropës Veriore situata është dramatike, por opinioni publik nuk e konstaton këtë, pasi e konsideron krimin e organizuar si një problem getosh.
Duhet gjithnjë të shohësh gjak nëpër rrugë, masakra dhe njerëz të pafajshëm të përfshirë në to, për të hapur sytë. Siç ndodhi në Gjermani, e cila e kuptoi praninë e mafies vetëm pas masakrës së Disburgut. Por duhet të veprosh edhe kur krimi i organizuar nuk bën shumë zhurmë, kur nuk qëllon me armë dhe kur nuk shkakton të vdekur, pasi, pikërisht kur është shumë i heshtur, atëherë po bën para’ dhe po fuqizohet. Goditjet përfaqësojnë një moment pastabiliteti në asetet e klaneve, pasi trafiqet e tyre funksionojnë më mirë kur ka më pak vëmendje.
Holanda është në qendër të trafiqeve të organizatave italiane, serbe, marokene, shqiptare dhe karaibase, që lidhin aleanca me kriminelë autoktonë. Holanda është një nyje e rëndësishme në narkotrafik, pasi është një prej portave evropiane të kokainës, është një pikë shkarkimi për drogën që vjen nga Amerika Latine: këtu mbërrin – në sasi të mëdha përmes portit të Roterdamit – dhe në një sasi të vogël këtu qëndron, por e gjithë pjesa tjetër merr rrugën drejt vendeve të tjera të Evropës. Dhe ekziston një marrëdhënie historike e privilegjuar me ato që kanë qenë Antilet Holandeze, të cilat shpesh janë pikënisje e kokainës amerikanojugore drejt Kontinentit të Vjetër.
Porti i Roterdamit është plaga kryesore, përmes së cilës kalon droga që mbërrin në Holandë; arsyeja është se kemi të bëjmë me portin më të madh evropian, ku ka kontrolle antidrogë, por këto nuk bëhen tek çdo kontenier, pasi shpejtësia është gjithshka: duke shfrytëzuar këtë logjikë, fitojnë narkotrafikantët, janë rregullat e vetë kapitalizmit që i lejojnë realizimin narkotrafikut. Po të kisha mundësi t’i jepja një këshillë qeverisë holandeze, do t’i thosha që t’u kushtonte dy gjërave vëmendje: porteve të saj dhe sistemit të saj fiskal e financiar. Pasi nuk janë vetëm plumbat, por është heshtja që duhet të na bëjë të trembemi: qoftë e tyre, qoftë jona. /Shqiptarja.com
Pse rrogat rriten në letra, por varfëria rritet në realitet?
