Nga Flutura Açka
Një vit pas vrasjes së djaloshit të ri Ardit Gjoklaj në landfillin e Sharrës, në kohën kur u censurua një dokumentar kushtuar kësaj vrasjeje makabre dhe hijeve të fajit dhe të pandëshkueshmërisë së tij, mora një mesazh nga një gazetar investigativ. Meqenëse kishte parë nga postimet e mia se isha atë kohë në Holandë, ai më kërkoi miqësisht që – në emër të grupit që gazetarëve që merrej me investigimin – të verifikoja adresën e kompanisë simotër holandeze që u shpall atë kohë si fituese e Inceneratorit të Tiranës.
Pas disa telefonatave të vazhdueshme në numrin e shpallur të telefonit, nga shpesh më vinte heshtje, më në fund nisi të përgjigjej një familje, e cila në fakt u bezdis shumë prej meje dhe e përligji bezdisjen time me gabimin e prerjes së telefonit dhe kaosin e ndonjëhershëm të kompanive telefonike holandeze qysh nga koha kur ishin shfaqur shitjet me telefon.
Që ta çoja deri në fund detyrimin tim, u nisa një ditë për në Amsterdam dhe vajta në adresën që publiku shqiptar njeh si zyra e simotrës holandeze të kanakares sonë shqiptare në Tiranë, që u mori shqiptarëve mbi 430 milion euro për ta bërë Tiranën edhe më të pistë se ç’e kishim. Shkurt, kur mbërrita te adresa e shpallur, një godinë si të gjitha godinat e bukura të Amsterdamit, ishte thjesht një banesë familjare, dhe meqenëse nuk është e udhës t’u biesh dyerve holandeze pa lënë takim, thjesht ndala përballë saj, duke e përfytyryar në fiksionin tim se si ajo lubi do t’i gllabëronte paratë e shqiptarëve nga Amsterdami për të pastruar Tiranën.
Pra, pavarësisht të ndonjë emri holandez që na përfaqëson interesat tona “mbi plehrat”, ajo është një krijim shqiptar. Në Holandë gjithçka ka adresë dhe transparencë. Emra të tillë holandezë që i korrupton paraja, ka sa të duash në Holandë. Fundja, siç ka thënë Michel Houellebecq “Holanda një kompani e madhe është”, kështu që është gjëja më e natyrshme të ndërtosh kompani guacka, e flluska e fantazma e mashtruese atje. Ku ka diell, natyrshëm ka edhe hije, gjatësia e së cilës varet vetëm nga këndi i dritës.
Tani tre vjet më pas asgjë nuk ka ndryshuar, edhe nëse ka ndryshuar dhe ajo godinë është kthyer në adresë e një kompanie shqiptaro-holandeze, nuk ka ndryshuar asnjë të paktën me Tiranën. Është gjihnjë e më e pistë. Kur një mbrëmje ndala te makina e plehrave që po merrte mbetjet e banorëve të rrugës sime në Tiranë dhe e pyeta një si farë shefi që vinte rrotull se “përse nuk pastronin mbetjet rrotull koshave, ato masat me dhera e dërrasa, por vetëm zbraznin koshat?”, më tha shpërfillës: “Nuk është puna jonë, ne kemi kontratë vetëm për mbeturinat në kosha”.
Ndaj, nëse ndokujt i lypet ndonjë adresë holandeze për inceneratorin e radhës, ofroj adresën time. Një gjë është e sigurt: Unë paratë e shqiptarëve do t’i bëj libra!
