Frika në një farë mënyre është një mekanizëm mbrojtës kundër dhimbjes. Parimi i kënaqësi-dhimbje është një shembull i shkëlqyer se si çdo vendim që marrim në jetë bazohet në atë se sa kënaqësi do të marrim kundrejt dhimbjes që duhet të durojmë. Tani, më shumë se kurrë, në epokën e kënaqësisë së menjëhershme, ne jemi vazhdimisht në kërkim të “rrugës së lehtë”.
Çfarë është ajo që na pengon të ecim përpara? Çfarë kemi frikë dhe çfarë mund të bëjmë për ta luftuar frikën?
Frika nga e panjohura
Shumë njerëz përpiqen të ruajnë paqen duke mbajtur në mendje iluzionin se mund të kontrollojnë çdo gjë. Deri në një pikë të caktuar, ju qëndroni në të njëjtin qytet gjithë jetën tuaj, keni pasur të njëjtën punë në dhjetë vitet e fundit dhe po martoheni me të dashurën tuaj të shkollës së mesme. Ju thjesht po minimizoni pasigurinë.
Unë nuk gjykoj këtë stil jetese as nuk them nëse sjell lumturi, por theksoj se e njohura është vetëm një ndjenjë ngushëllimi. Ajo duket më e parashikueshme dhe e menaxhueshme. Dhe me të vërtetë, kur ajo që na rrethon është e njohur për ne, ne nuk luftojmë aq shumë sa të merremi me to. Por jeta rrjedh shpejt dhe e pasigurt. Gjërat mund të ndryshojnë nga një ditë në tjetrën. E njohur apo jo, ne nuk mund të marrim asgjë për të mirëqenë.
Frika nga vetmia
Ne të gjithë kemi nevojë t’i përkasim dikujt. Ashtu siç tha Aristoteli, “Njeriu nga natyra është një kafshë shoqërore; një individ i cili është jo-social dhe jo rastësisht bëhet më shumë se njerëzor. Shoqëria i paraprin individit. ”
Nga perspektiva psikologjike, përkatësia mund të marrë formën e konformizmit ndaj normave shoqërore. Për shembull, nëse jeni rritur në një mjedis ku gjithë familja juaj është diplomuar, zgjedhja për të mos ndjekur atë rrugë mund të krijojë frikën se nuk do të “përshtateni” më. Ajo që duhet të mbani mend është se rruga drejt përmbushjes është e vërteta juaj dhe kostoja e kësaj është ndonjëherë vetmia. Megjithatë në fund ia vlen.
Frika nga dështimi
Një nga arsyet kryesore që ne shpesh zgjedhim të qëndrojmë në rehatinë tonë dhe të mos ndjekim ëndrrat është frika e dështimit. Kur diçka është shumë e dashur për ne, humbja e saj është shumë më e madhe.
Për shembull ju po punoni për një projekt ku nuk jeni të investuar emocionalisht; nëse nuk funksionon, kjo mund të dëmtojë egon tuaj, por efekti i përgjithshëm do të jetë i kalueshëm. Nga ana tjetër, nëse jeni duke punuar për diçka që ekspozon një “pjesë të vërtetë të vetes suaj”, ashtu si një artist bën me një poezi ose këngë, dështimi do të ndihet sikur është refuzuar një pjesë e juaja. Kjo lëndon shumë më fort.
Përshtati për Tirana Today, Refxhei Tola
