Nga Kara Goldfarb
Juliane Koepcke, nuk e kishte idenë se çfarë kishte rezervuar fati për të, kur hipi në bordin e avionit ‘LANSA Flight 508’ në prag të Krishtlindjes së vitin 1971. 17-vjeçarja po udhëtonte me nënën e saj nga Lima e Perusë për në qytetin lindor të Pukalpas, për të vizituar të atin që ishte duke punuar në Pyjet Amazoniane të Shiut.
Juliane Koepcke, lindi në Lima më 10 tetor 1954. Të dy prindërit e saj ishin zoologë gjermanë, të shpërngulur enkas në Peru, për të studiuar kafshët e egra. Një ditë para udhëtimit, ajo kishte marrë diplomën e saj të shkollës së mesme, ndërsa kishte planifikuar të studionte zoologji, ashtu si prindërit e saj.
Fluturimi i saj, duhej të zgjaste vetëm 1 orë. Udhëtimi ishte tërësisht i qetë, deri kur një moment qielli u errësua nga retë dhe moti i keq. Papritmas, avioni u gjend në mesin e një stuhie të madhe. Në atë moment, aeroplani po lëkundej në një vorbull resh të zeza dhe shkreptima rrufesh.
Kur një rrufe goditi motorin, avioni u nda në disa copa. Pastaj gjithçka u përshpejtua. “Ajo që ndodhi, është diçka që mundet vetëm të përpiqesh ta rindërtosh në mendjen tënde”- kujton Koepcke. Ajo mban mend ulërimat e njerëzve, dhe zhurmën e motorit, derisa gjithçka që mundi të dëgjonte ishte vetëm era e fortë në veshët e saj.
Ende e ngjitur pas poltronit të saj, Koepcke e kuptoi se ishte në rënie të lirë për disa çaste, para se të humbte ndjenjat. Ajo ra nga një lartësi prej 3 mijë metrash poshtë, në mes të xhunglës së dendur peruane. Juliane Koepcke, kishte një klavikul të thyer, dhe një plagë të thellë në njërën nga pulpat.
Por ishte ende gjallë. Dhe do të kalonte 11 ditët e ardhshme, duke u përpjekur të mbetej e tillë.
Kur u zgjua të nesërmen në mëngjes, tronditja e madhe nga aksidenti, i lejoi të përpunonte vetëm faktet më themelore. Ajo kishte mbijetuar nga një aksident ajror. Nuk mundej të shihte shumë mirë me njërin sy.
Pastaj humbi sërish ndjenjat, dhe ra sërish përtokë. U desh gjysmë dite, që Koepcke të ngrihej plotësisht në këmbë. Ajo u nis të gjejë nënën e saj, por pa sukses. Pasi vetë kishte shpëtuar, mësoi se e ëma i kishte mbijetuar rënies fillestare, por ndërroi jetë shumë shpejt për shkak të plagëve.
Gjatë kërkimit për të ëmën, Koepcke zbuloi një përrua të vogël. Në atë moment ajo nisi të ndjehej shumë e pashpresë. Por më pas, iu kujtuan disa këshilla mbijetese, që i kishte dhënë dikur babai i saj:nëse sheh diku ujë, ndiqe se ku shkon rryma. Aty është edhe qytetërimi.
“Një lumë i vogël, do të rrjedhë në një lumë më të madh, dhe pastaj në një tjetër më të madh, dhe më në fund do kesh mundësi të kërkosh ndihmë”. Kështu ajo nisi udhëtimin e saj tatapjetë përroit.
Ndonjëherë ecte, ndonjëherë notonte. Në ditën e katërt të udhëtimit, ndeshi 3 udhëtarë të tjerë, ende të lidhur me ulëset e tyre të avionit. Që të 3 kishin të vdekur; njëra prej tyre ishte një grua. Koepcke mendoi për një moment se ajo mund të ishte nëna e saj, por jo.
Një ndër udhëtarët, kishte pasur me vete një çantë me ëmbëlsira. Ajo çantë do të shërbente si burimi i saj i vetëm ushqimor, për pjesën tjetër të ditëve të saj në pyll. Pikërisht në atë kohë Koepcke dëgjoi dhe pa në qiell avionë dhe helikopterë të ekipeve të shpëtimit, por përpjekjet e saj për të tërhequr vëmendjen e tyre ishin të pasuksesshme.
Ai aksident ajror, shënoi operacionin më të madh të kërkim-shpëtimit në historinë e Perusë, por për shkak të dendësisë së pyllit, avionët nuk mundën të zbulonin dot mbetjet e avionit, lëre më pastaj një person të vetëm. Pas disa momentesh ajo nuk mund t’i dëgjonte dot, dhe e dinte se ishte e vetme në kërkimin e ndihmës. Në ditën e nëntë në pyll, Koepcke zbuloi një kasolle dhe vendosi të pushonte në të, ku kujton se mendoi se ndoshta do të vdiste e vetme në xhungël. Pastaj dëgjoi zëra. Dhe jo zëra imagjinarë.
Ata i përkisnin tre misionarëve peruanë, që jetonin në kasolle.”Njeriu i parë që pashë, dukej si një engjëll”- tha Koepcke. Burrat në fillim u frikësuan pak prej saj, dhe në fillim mendonin se mund të ishte një “Shpirt Uji”, që ata e njihnin si Jemanjabut.
Megjithatë, ata e lanë të qëndrojë atje për një natë, dhe të nesërmen e çuan me varkë në një spital të zonës, që ndodhej në një qytet të vogël aty pranë. Pasi u trajtua për plagët e saj, Koepcke u ribashkua me babain e saj. Ajo ndihmoi ndërkohë autoritetet të gjenin rrënojat e avionit, dhe gjatë disa ditëve ata qenë në gjendje të gjenin dhe identifikonin kufomat.
Nga 91 vetë në bordin e avionit, Juliane Koepcke, ishte i vetmja e mbijetuar. Për shkak të traumës, ajo nisi të ketë një frikë të madhe nga fluturimi, dhe për vite me radhë pati disa momente ankthi të përsëritura. Ajo vazhdoi të studionte për biologji në Universitetin e Kielit në Gjermani në vitin 1980, ku dhe mbrojti doktoraturën.
Koepcke u rikthye në Peru, për të bërë kërkime në gjitarët. Juliane Koepcke, u martua dhe u bë Juliane Diller. Në vitin 1998, ajo u kthye në vendin e aksidentit për dokumentarin “Krahët e shpresës”, për të rrëfyer historinë e saj të pabesueshme. Në fluturimin e saj me regjisorin Verner Hercog, ajo u ul përsëri në vendin e saj:19F. Koepcke kujton se ajo përvojë, e bëri të ndihej më mirë./ Përshtati TIRANA TODAY
