Varfëria, mungesa e perspektivës, gjakmarrja apo dhuna në familje shtyjnë edhe të mitur nga Shqipëria të vijnë për të kërkuar azil në Gjermani.
Një organizatë që merrej me menaxhimin e minorenëve të pashoqëruar, siç quhet në gjuhën administrative, mori përsipër kujdesin për të. E çuan të bënte kontrollin shëndetësor. Zyra për të Rinjtë pranoi kërkesën për t’i dhënë ndihmë nga “ndihma për të rinjtë”. I vendosën një kujdestar për çështjet ligjore dhe çuan në shkollë. Fillimisht në një klasë me të huaj për të ndjekur kurset që orfohen për fëmijët e huaj që të mësojnë gjuhën gjermane dhe të marrin informacionet e para për jetën në Gjermani. Mbas mbarimit me sukses të klasës, Endritin e futën në një shkollë profesionale për kopshtar. Praktikën e bën në një kopshtari në rrethinat e qytetit. Ndërkohë ka mbushur moshën madhore. Tani mund të bëjë zyrtarisht kërkesë për azil, po shoqatat pro-refugjatëve në Berlin e kanë këshilluar të mos e bëjë. Të gjithë aktorët që u morën me administrimin e jetës së tij në Berlin, e ndihmuan me dëshirë dhe bënë ç’është e mundur për t’i ofruar në perspektivë të ardhmeje këtij të riu nga Shqipëria.
Jo të gjitha historitë përfundojnë me “happy end”
Zyrat e UNHCR-it dhe kanë mjaft histori të tilla për të treguar. Kështu në vitin 2015 kërkuan strehim në Gjermani 257 minorenë të pashoqëruar shqiptarë. Një vit më vonë numri ra në më pak se gjysmën në 110, dhe në vitin 2017 numri i minorenëve që kërkuan strehim në Gjermani ra në 53. Mes tyre ka pasur të rinj që janë larguar prej gjakmarrjes, dhunës në familje, por edhe varfërisë dhe mungesës së perspektivës. Një pjesë janë larguar me dijeninë e prindërve, të tjerë thjesht kanë ikur nga shtëpia dhe nga vendi.
Jo të gjitha historitë kanë qenë me “happy end”. “Sado që u munduam, njëri prej të rinjve përfundoi në burg. Të rriturit kriminelë e përdornin për të kryer punë, deri sa ra në rrjetin e policisë. Një tjetër nuk ishte në gjendje të vazhdonte shkollën, kështu që kur arriti moshën madhore e kthyen në Shqipëri. Një tjetër, u kthye vetë sepse nuk duronte dot pa rrjetin social familjar. Viti 2015 dhe 2016 ka qenë shumë i vështirë për gjithë punonjësit socialë që janë kujdesur për të huajt.” – thotë Vilma, një punonjëse e organizatës AWO-s. “Nuk kishim mundësi t’i jepnim kohën e duhur për t’u trajtuar çdo rasti, për shkak të fluksit të madh”. Atë vit që Endriti erdhi në Gjemani, azil kërkuan 36 mijë minorenë të pashoqëruar.
Shifrat mungojnë
Sa prej minorenëve janë kthyer në Shqipëri dhe sa kanë qëndruar, nuk dihet me saktësi. Zyra e BAMF, Entit Federal Gjerman për Migracionin i tha Deutsche Welles se “ne nuk mbledhim të dhëna duke ndjekur si vazhdon historia e këtyre personave”. Lioba Hebauer shpjegon se “për ata që janë kthyer ekzistojnë vetëm shifrat e të dëbuarve, ose të atyre që janë nxitur për t’ u larguar. Në vitin 2015 numri i të rinjve që u dëbuan prej autoriteteve ka qenë 45, në vitin 2016 ka qenë 31 dhe në vitin 2017 numri i të kthyerve ka qenë 32.”
Në këto shifra flitet vetëm për të rinjtë që kanë kërkuar azil me arritjen e moshës madhore, dhe BAMF-i u ka refuzuar kërkesën.
Për rastet e tjera, si ajo e Endritit, vendosin zyrat e të huajve të qendrave të banimit, nëse një i ri e merr apo jo lejen e qëndrimit, dhe me çfarë arsye e merr, mbrojtje minorenësh apo ndjekja e arsimit profesional.
