Afati i listës së kërkesave që vendet e Gjirit i dhanë Katarit përfundoi dje, por u zgjat edhe me dy ditë të tjera.
Mes kërkesave ishte mbyllja e kanalit televiziv të Katarit, ndërprerja e marrëdhënieve me Iranin dhe dhënia fund e ekzistencës ushtarake të Turqisë ne vend.
Katari dje ktheu përgjigje: “Nëse është e nevojshme luftojmë!”
Të drejtës me të drejtë, të shtrembës, me të shtrembër…
Katari, në kuptimin konvencional nuk është një vend që mund të luftojë; nuk ka fuqi për këtë.
Atëherë si do të rezistojë?
Thënë ndryshe, kush do të luftojë ose largohet në emër të Katarit?
Krizën Katarit e kanë krahasuar me rrjetën e merimangës; njëri skaj i saj është zgjatur në Pentagon, skaji tjetër në Londër dhe Pekin; tashmë të gjithë e dimë që Moska dhe Ankaraja presin në këmbëzën e pushkës!
Shtetet e Bashkuara të Amerikës po përpiqen të kalojnë në një politikë që qëndron sipër projekteve të përfitimeve kombëtare dhe sundimeve ndërkombëtare globaliste.
Mbretëria e Bashkuar dëshiron të kthehet në llogaritë sovrane-imperialiste duke dalë jashtë aleancave anglosaksone që njihen.
Izraeli, po fillon të vendosë në skenë strategjinë e zhvillimit duke bërë “bashkëpunuesin” me shtetet e rajonit dhe jo duke zaptuar toka të cilat prej kohësh është përpjekur t’i marrë një nga një.
Rusia dhe Kina janë në rrugën e përvetësimit duke përforcuar politikat super forcë që kanë humbur në përplasjen me kapitalizmin.
Turqia e di që në fund do të mblidhet në ndonjë cep nëse nuk bëhet zotëruese në rajon, por nuk dëshiron të shtypë kur të shkëmbehen oficerët në lojë. Të gjitha këto kanë lidhje me organizimin e ekuilibrave të burimeve natyrore dhe forcave të botës së shekullit 21.
Dhe të gjitha janë procese të pa kthyeshme pas. Padyshim që kërcënimet, përplasjet dhe marrëveshjet do të ndjekin njëra-tjetrën.
Kriza e Katarit është një nyjë e tillë. Në qendrën e botës tani është Katari, se ku do të jetë nesër mbetet për t’u parë.
Gazeta Sabah/Hashmet Babaoglu