Nga: Lorenc Vangjeli
Ministrat e brendshëm dhe prokurorët e përgjithshëm të këtij vendi, nuk kanë pasur kurrë fat të mirë. Gjatë gjithë historisë moderne të shtetit shqiptar, me ndonjë përjashtim fare të largët, pothuaj të gjithë ata kanë shkuar nga burgu e litari tek frika dhe harrimi. I fundit në rradhë që e provon mallkimin e postit, është ish-prokurori i përgjithshëm Adriatik Llalla.
Juristi pothuaj i panjohur që i suprizoi të gjithë në Tiranë, si zgjedhja e papritur për majën që nuk do t’i prishte punë askujt, tani është në epilog të procesit të tij. SPAK ka kërkuar dënimin e Llalës me dy vjet heqje lirie dhe pesë vjet përjashtim nga administrata publike për një sërë akuzash, por shifrat nuk kanë asnjë rëndësi, sa kohë që për personazhe të tillë, dënimi më i rëndë është provimi i fajësisë dhe jo shpagimi i fajit në qeli.
Rënia e Llallës nisi me një përplasje me ambasadën amerikane dhe me përfshirjen e tij në një lojë që nuk u kuptua kurrë plotësisht për publikun, e cila e shihte atë si autor të një qarku të mbyllur thashethemesh me diplomat dhe politikanë të fuqishëm në vend. Me shumë gjasa, Llalla tentoi atëherë të luajë një lojë të vogël, provinciale dhe meskine, pa kuptuar se e vërteta është mburoja më e fortë edhe për individin më problematik. Vettingu dhe ndalimi i hyrjes së tij në SHBA ishin pastaj aktet që parathanë dramën e tij vetjake që do të vinte më pas. E cila është shumë më shumë se kaq.
Eshtë një simbol i asaj çfarë pritet të bëjë SPAK-u në republikën e të pandëshkueshmëve. Si të tillë, si symbol të përmbysjes së hidhur nga kreu i akuzës, tek akuzat që rrezikojnë ta mbyllin në qeli, Adriatik Llalla është personazhi kyç i kësaj jave të trazuar.
