Nga Lutfi Dervishi:
Në vijim të postimit të djeshëm, sot në mëngjes mora një mesazh nga ish-kryeministri Meksi.
“ …në kohën e qeverisë Meksi kafet që pinim ne paguheshin nga ne. Vetëm për delegacionet e huaja i paguante shteti.
Udhëtonim në “economi class” e me minimum delegacioni jashte e jo më shumë se 2-3 ditë.
Mbajtëm makinat e kohës Çarçani e Benz kishin vetëm 5-6 veta…e
etj e tj”
Pasi i mora leje për publikim këtij mesazhi i them se kjo ngjarje ka ndodhur në shekulin e kaluar.
Përgjigja e ish kryeministrit Meksi: “Rusmali veç Gjermanisë mësoi edhe tek ne se ka punuar me mua ne Kryeministri”
Dorëheqja e Rusmalit në vitin 2008 vendosi një standart që jo vetëm e kemi harruar, por e kemi ndëshkuar! (Bashkëngjitur shkresa kur ministri paguante nga rroga kur tejkalonte në drekë zyrtare shpenzimet. Shuma 3200 lekë sot për dikë mund të tingëllojë qesharake, por integriteti zyrtarit të lartë gjykohet si i shpenzon jo milionat por qindarkat publike)…
Kur Presidenti paguan vetë drekën….
Një video disa sekonda e Presidentit dhe zv/presidentit të SHBA e vitit 2008 më ka mbetur në mendje që nga momenti që e kam parë.
Mund t’u kujtohet një video e shkurtër e Presidentit Obama dhe zëvëndëspresidentit Bajden.
Të dy shkojnë në një lokal për drekë. Lokali është “fast food”.
Futen në lokal. Secili radhë. Secili paguan vetë. Secili merr kusurin. Ulen dhe hanë drekën.
Tani mendojeni pak si mund të ishte kjo skenë në Shqipëri:
Pamja e parë: kamerat dhe rojet.
Pamja e dytë: pronari i lokalit që pret buzë e gaz klientët vip.
Pamja e tretë: kamarjerë që servirin ushqim dhe pronari që ka zënë vend në tavolinë në mos me shefat aty ngjitur.
Edhe nëse do të kishte ndonjë tentativë për të paguar vetë drekën: nuk do të bëhej fjalë. Kamarjeri nuk do të merrte paratë. Pronari do të ndihej i turpëruar… dhe nëse do të kishte këmbëngulje për të paguar rrezik të niste sherri për të mos paguar.
Kush është kurioz për të parë se si qëndron në radhë dhe si paguan vetë Presidenti i SHBA-së le të shohë videon e mëposhtme…
