Nga mjekra tek urina, sundimtarët dhe qeveritë e kohës kanë vendosur disa taksa mjaft të çuditshme dhe përgjithësisht famëkeqe…
Taksa mbi urinën
Në Romën e lashtë, urina e njeriut ishte një mall i vlefshëm. Përdorej zakonisht si pastrues – lënda kryesore përbërëse, amoniaku, pastronte mjaft mirë rrobat – ndërsa jo pak njerëz e përdornin urinën edhe për larjen e dhëmbëve të tyre. Kur disa njerëz filluan të grumbullonin rregullisht urinën në sasi të mëdha për t’ua shitur të tjerëve për këto lloj funksionesh, dy perandorët romakë Neroni dhe Vespasiani, vendosën një taksë mbi blerjen e urinës së njeriut, çka çoi në frazën popullore latine “pecunia non olet” ose “paratë nuk bien erë të keqe”.
Taksa mbi mjekrën
Në përpjekje për të perëndimorizuar pamjen e shoqërisë ruse, perandori rus Pjetri i Madh, vendosi një taksë mbi atë që ai mendonte se ishte një stil i modës së vjetër:mjekra. Ata që zgjidhnin të mbanin mjekër, duhej të paguanin një tarifë të caktuar, dhe pasi të kryenin pagesën, në mjekër i lihej një shenjë. Henri VIII, vendosi një taksë të ngjashme në Anglinë e Tudorëve – shuma e taksës rritej në varësi të sjelljes së të zotit të mjekrës në shoqëri.
Taksë mbi sapunin
Fakti që shtresat e larta, kishin prirje të mendonin se njerëzit e shtresave të ulëat kutërbonin erë të keqe, mund të kenë lidhje me taksën 141-vjeçare që hyri në fuqi në vitin 1712:taksa mbi sapunin. Një taksë e rëndë u vendos ndaj sapunit të lëngshëm, që blihej me një çmim modest nga populli. Në fakt, ishte një taksë kaq e rëndë sa që prodhuesit e sapunit filluan ta prodhojnë produktin e tyre për tregun e zi.
Taksa kanadeze mbi kinezët
Gjatë viteve 1885-1923, Kanadaja vendosi atë që taktikisht u quajt “Taksa për kokë kinezi”, për të gjithë emigrantët nga Kina, e cila u miratua për të dekurajuar ardhjen e emigrantëve nga Lindja e Largët. Në kohën kur asnjë grup tjetër etnik nuk paguante asnjë taksë, kolonët kinezë duhej të paguanin plot 50 dollarë (shumë që u rrit në 500 dollarë nga viti 1903). Pasi vendoseshin në Kanada, emigrantët kinezë mund të fitonin më pak se 1 dollar në ditë – gjysma e shumës që do fitonin të bardhët.
Taksa mbi kapelat e burrave
Në vitin 1784, qeveria angleze vendosi një taksë mbi kapelet e burrave. Çmimi i taksës ndryshonte sipas vlerës së kapeles – për një kapele të thjeshtë e të sheshtë që kushtonte nën 4 shilinga, paguhej një taksë prej 3 peni, ndërkohë që për stilet më të shtrenjta, të tilla si kapelet e hershme cilindrike që kushtonin mbi 12 shilinga, taksa shkonte në 2 shilinga.
Taksa e zjarrit
Dimrat në Anglinë së shekullit XVII, qenë kryesisht të ftohtë. Por për shumë njerëz, ato mund të kenë qenë edhe më të acartë, për shkak të një një takse të vendosur mbi të gjitha oxhaqet familjare ndërmjet viteve 1660-1689. Ashtu si me taksën mbi dritaret, e vendosur në vitin 1696, njerëzit i mbyllën me mur oxhaqet e tyre të kushtueshme, dhe dridheshin së ftohti nën batanije në netët e akullta të dimrit, vetëm për të shmangur pagesën e asaj takse.
Taksa e përunjësisë
Për një periudhë të shkurtër kohe, në shekullin XIX, në principatën Travancore në Indi, gratë e kastës më të ulët, ishin të detyruara të paguanin një taksë, nëse donin që të mbulonin gjoksin e tyre në publik. Kjo taksë, e njohur si ‘mulakkaram’, shkaktoi një gjest të jashtëzakonshëm rebelimi, kur një grua e quajtur Nangeli refuzoi ta zbatonte këtë ligj – ajo i preu gjinjtë e saj, dhe ia dorëzoi taksambledhësit në një gjethe palme. Nangeli vdiq nga plagët, por kjo taksë absurde në fund u hoq.
Taksa e burracakërisë
Nëse do të ishit një kalorës në Anglinë mesjetare dhe thirreshit në luftë, por do të kishit frikë ta përballonit atë, mund të paguanit një tarifë – e njohur gjerësisht si taksa e burracakut – që të liroheshe nga shërbimi ushtarak ndaj mbretit. Duke filluar nga viti 1100, sistemi “Scutage” evoluoi në një taksë të përgjithshme mbi tokën e kalorësve në shekullin XIII. Ajo u shndërrua më pas në një gjobë të rëndë që duhej paguar në vend të shërbimit ushtarak, përpara se të anulohej në shekullin XIV.
Taksa mbi mbështetësit e monarkisë
Si Lordi Mbrojtës i Anglisë, Skocisë dhe Irlandës, Oliver Cromwell, miratoi disa ligje mjaft kufizuese, por një nga taktikat e tij ishte tatimi i armiqve të tij. Ai vendosi një taksë mbi 10 përqindëshin e të ardhurave kundrejt familjeve të njohura monarkiste, i njohur si “tatimi i dhjetimit”. Ndërsa pretendonte se kishte nevojë për fonde për të financuar milicinë e tij, e cila nga ana e tij ishte e nevojshme vetëm për shkak të veprimeve të Ruajalistëve, disa kanë vënë në dukje se kjo lloj takse është një mënyrë shumë e përshtatshme për të mbajtur nën kontroll armiqtë.
Përshtati për Tirana Today, Alket Goce
