Një vajzë e re e quajtur Agatha Kremplewski, ka një këshillë për të gjithë të rinjtë që në një pikë të jetës mendojnë se nuk po bëjnë asgjë: “Shko tutje. Mos kini frikë. Mos u pengoni!”, është motoja e saj, e cila la gjithçka për të udhëtuar nëpër botë, shkruan Tirana Today. 
Por, ndër 17 shtetet qe ajo shkoi në 3 kontinente është dhe vendi ynë, ku mesa duket nuk ka kaluar një përvojë të mirë. Ajo është shprehur se:
“zakonisht gjatë udhëtimeve përballesh me situata të vështira por gjithmonë lind një zgjidhje. Për shembull, dikur dëshiroja të udhëtoja nga Pogradeci në Shqipëri për në Ohër të Maqedonisë dhe askush nuk mund të më tregonte se ku po shkonte autobusi.
Shkova nga fillimi në fund të autobusit dhe askush nuk fliste anglisht dhe shqipja ime ishte shumë e kufizuar. Në fund, unë shkova me taksi, për fat të mirë unë kam qenë në gjendje të negocioj gati një orë me shoferin i cili pranoi të më dërgonte për rreth 25 euro në Ohër”.
Pjesë nga rrëfimi i saj:
A e keni menduar se çfarë do të bëni kur të mbushni 30-vjeç? Unë nuk munda ta imagjinoja. Kjo është dhe arsyeja se pse unë vendosa të largohesha nga Gjermania, për të menduar se çfarë do të bëja më pas.
Dhe unë vura gjithçka në linjë: Pa rezerva të konsiderueshme financiare, lë punën time dhe banesën time për të udhëtuar nëpër botë.
Udhëtimi për disa muaj ishte i pazakontë: shumë nga shokët e mi flasin për udhëtimet e tyre në Australi, zbulimit në Indi ose punë në Au Pair në Francë.
Por që fëmijë und ëndërroja për aventura të mrekullueshme. Për mua ishte shumë e vështirë për të realizuar një udhëtim të tillë. Prindërit e mi ishin të papunë për një kohë të gjatë ose punonin por paguheshin shumë pak.
Kështu, ndërsa disa nga miqtë e mi e bënin praktike pas diplomimit, në Afrikën e Jugut apo në Australi unë punoja si shitëse me kohë të plotë në një dyqan akulloresh.
Por, unë fatmirësisht qëllova me fat dhe u diplomova në një nga shkollat private më të shtrenjta në SHBA.
Pas diplomimit, kisha mundësinë të bëja një stazh në një redaksi, ku menjëherë më pasi u punësova. Më pëlqente puna ime, mësova shumë dhe bëra miq, por mungonte diçka.
Punoja me orar të plotë dhe asgjë nuk po vinte?
U ndjeva e zbrazur shpirtërisht dhe isha vetëm 28 vjeç. Mendova, se nuk mund të vazhdojë më shumë pasi për dy vite do mbushja 30-të. E doja shumë punën time dhe më ishte bërë një makth.
Pyeta veten: Ku jam gabim? Kam studiuar, jam diplomuar, kam gjetur një punë, dhe kam marrë edhe një kontratë të përhershme. Pastaj mu kujtua se një herë një mik tha për mua: “Gjithmonë bëni gjëra të mira.”
Ai donte të thoshte se po bëja gjithçka siç ishte menduar. Në thelb, unë jam shumë pragmatike dhe i fiksuar në siguri – gjë që nuk mund të jetë e habitshme nëse rriteni në një familje me vështirësi ekonomike.
Kisha frikë se do të humbisja çdo gjë nëse do të bëja një hap të gabuar: karrierën time si fillim, punën time, kursimet e mia.
Dhe për këtë arsye, me pak përvojë pune dhe me 10,000 euro kredi studentore, kam vënë gjithçka në një linjë.
► Kam dorëzuar njoftimin tim.
► Hoqa dorë nga banesa ime.
► I dhashë mobiliet e mia dhe një pjesë të madhe të librave dhe rrobave të mia.
► Kam blerë një biletë autobusi dhe u nisa për në Slloveni.
Ky ishte i pari nga 17 shtete në tre kontinente, që unë duhet të udhëtoja në muajt e ardhshëm.
Dhe ju e dini, çfarë? Unë jam ende gjallë, unë nuk jam e uritur dhe nuk isha lënduar nga ndonjë kacabu. Dhe kjo gjithmonë tingëllon budallallëk, por mbi të gjitha, kam mësuar shumë për veten time.
E di që kjo është një gënjeshtër tipike e vetë-zbulimit, por unë u përballa me veten dhe me situata që nuk i kisha përjetuar kurrë më parë. TIRANA TODAY
