Romelu Lukaka ka shënuar dy gola në fitoren e Belgjikës në ndeshjen e parë të Botërorit përballë Panamasë. Padyshim sulmuesi i Manchester United sillet si një lider në fushë dhe mjaft i disiplinuar, duke mos e parë asnjëherë të konfrontohet me lojtarë apo të bëjë gjeste të tepruara. Kjo ndoshta nga fëmijëria e tij e dhimbshme që ka kaluar duke vuajtur edhe për bukën e gojës. Në rrëfimin e tij Lukaku shprehet se nëna e tij ishte e detyruar që ta shtonte qumështin me ujë që të nxirrnin javën me ushqim.
“Ende e kujtoj çastin kur kuptova që kishim prekur fundin. Ende e kujtoj vështrimin e nënës sime drejt frigoriferit. Isha 6 vjeç dhe sapo isha kthyer nga shkolla. Menyja jonë ishte e njëjtë çdo ditë: përshesh me qumësht. Kur je fëmijë nuk i kushton rëndësi disa gjërave, por atë ditë u futa në kuzhinë dhe pashë nënën që po përziente diçka.
Më solli pjatën duke u sjellë normalisht. Në atë çast kuptova që i kishte shtuar ujë qumështit. Qumështi nuk na mjaftonte për gjithë javën. E kuptova që ishte shumë e trishtuar.
Ka ndodhur që nuk kemi patur drita, nuk kemi patur ujë të ngrohtë për t’u larë për disa javë, por ditën që pashë nënën të përziente qumështin me ujë ndjeva se çdo gjë kishte marrë fund. Kjo ka qenë jeta jonë,” shprehet sulmuesi i Belgjikës.
“Ishte ai momenti që bëra një premtim, duke i premtuar familjes që një ditë do të ndryshonte gjithçka dhe nuk do të jetonim më në kushte të tilla. Babai im kishte qenë futbollist, por nuk luante më dhe i kishim harxhuar të gjitha paratë. Gjëja e parë që u zhduk nga shtëpia jonë ishte televizori. Nuk shikonim më futboll. Pastaj ikën dritat. Nuk kishim më elektricitet për mua të tërë. Situata u përkeqësua kur na prenë edhe ujin e rrjedhshëm. Laheshim me ujë që mblidhnim jashtë. I thashë mamasë time që situata nuk do të isha më e tillë kur të mbushja 16 vjeç dhe të mund të firmosja një kontratë si profesionist. Ashtu ndodhi.”
Që nga ajo ditë, në çdo moment që luaja futboll, edhe kur isha me shokët në lulishte, jepja gjithçka si të ishte një finale. Në moshën 11 vjeç mu dha mundësia të shkoja në Liezh, në një akademi futbolli. Më kujtohet që prindërit e mi nuk ishin shumë dakord sepse isha i vogël. Atëherë kishte shumë që dyshonin që unë isha belg, edhe pse vazhdoja t’i përsërisja se kisha lindur në Anversë. Çdo sjellje e keqe ndaj meje më jepte forcë për të vazhduar. Unë qaja në fillim, ndërsa kundërshtarët e mi në fund. Nuk doja të bëhesha futbollist, por më i miri i të gjithëve në Belgjikë. Kujtoj që përzija minjtë nga dhoma që flija në shtëpi dhe që nuk e pashë kurrë një ndeshje futbolli në shtëpinë time.”
“Kur isha 12 vjeç luajta në kampionatin U-15 dhe shënova 74 gola në 34 ndeshje. Menjëherë më mori Anderleht. Më aktivizuan me U-19, me kundërshtarë gjashtë vjet më të mëdhenj se vetja. Ditën e parë i thashë trajnerit se do të dija golashënuesi më i mirë. Ai më donte shumë, por nisi të qeshte. Në fund të dhjetori kisha shënuar 25 gola. Kur u bëra 15 vjeç më mori ekipi i parë. Atje e mbajta premtimin ndaj familjes time. Paga nuk ishte shumë e lartë, por nuk ishim më të varfër.”
“Kur debutova në minutën e 63-të të ndeshjes me Anderleht isha si në parajsë. Realizova ëndrrën dhe premtimin. Dy vjet më vonë erdhi oferta e CCelsi. Ishte momenti kur pas 20 vitesh mjerimi familja ime u bë e pasur. Unë sot bëj shumë bamirësi sepse e di që varfëria është plaga më e madhe e njerëzimit,” – përfundoi Lukaku.
