“Sa herë që kishte një fitore, ne përqafoheshim me njëri-tjetrin. Ndonjëherë unë shkoja tek ai, ndërsa të tjerët ai vraponte tek unë. E bukura ishte që përqafoheshim me njëri-tjetrin.
Në dhomën e zhveshjes, ai kishte dy rituale.
E para ishte hegja e shiritit që e vendoste mbi dollapin e tij. E dyta ishte të falënderonte të gjithë, duke i dhënë dorën.
Diten e ndeshjes së tij të fundit në Firence ai më përqafoi për herë të fundit. Në atë çast kuptova që Milani im ishte zhdukur. Ai Milan i përbërë nga njerëz të mëdhenj më përqafoi për herë të fundit. Në atë çast kuptova që Milani im vërtet ishte zhdukur.
Ai sillej në mënyrën e duhur. Kurrë nuk mbaj mend që dikush t’i ketë thënë diçka. Ai nuk kishte nevojë të fliste … Kishte kampionë si Seedorf, Nesta dhe Sheva që me një vështrim e kuptonin.
Nëse dikush mbërrinte vonë për stërvitje, ata e dinin se para se të merreshin me mua, duhej të merreshin me Paolon. Kishte të rinj që dorezoheshin menjëherë, ndërsa ai stërvitej më shumë se kushdo edhe në moshën 39 vjeç.”
Ai Milan fitonte sepse kishte lojtarë të shkëlqyeshëm, por mbi të gjitha kishte një shpirt.
Ançeloti për Maldinin
