Leo Keka personifikon ëndrrën e tij amerikane. Një kuzhinier 49 vjeçar, nga Shqipëria zotëron dhe drejton dy restorante popullore “Quincy Center” dhe “Alba”, bashkë me shoqëruesi i tij Zef. Ai është një qytetar krenar amerikan. Ai jeton në Milton dhe fëmijët e tij ndjekin shkollat katolike romake, shkruan patriotledger.com.
Keka po jeton ëndrrën, në mënyra që shumica e klientëve të tij nuk dyshojnë. Ai u rrit në një qytet të vogël, nën një nga diktaturat më represive komuniste të epokës së Luftës së Ftohtë. Ai u arratis duke notuar përmes një liqeni në Jugosllavi dhe u mbajt për muaj me radhë në një kamp refugjatësh para në një bamirësie, ti paguan biletën e fluturimit për në Shtetet e Bashkuara.
“Ku tjetër mund të bëja atë që unë kam bërë?” tha Keka, ndërsa ai kontrolloi barin dhe dhomën e ngrënies së restorant “Alba”.
Keka ka lindur në vitin 1968, ku gjithsej ishin 4 djem dhe një vajzë. Babai i tij ishte usta, ndërsa nëna e tij një shtëpiake.
Shqipëria ishte e varfër dhe e sunduar nga një regjim ultrakomunist i aleancës me Kinën Komuniste të Mao Tse-Tung. Familja e tij jetonte në një fermë jashtë qytetit të vjetër të Shkodrës. Ata ishin katolikë, por duhej të adhuronin në fshehtësi fenë e tyre. Diktatori Enver Hoxha kishte mbyllur të gjitha famullitë dhe kishte ekzekutuar disa priftërinj.
“Ndonjëherë nuk kishim ushqim”, kujton Keka. Prindërit e tij sintonizuan stacionin e Zërit të Amerikës të transmetuar në një radio kineze. Ndërsa ai u rrit, dhe informohej nëpërmjet stasionit, “por asnjëherë nuk biseduam me asnjërin për këtë”, tha ai. “Mund të futeshim në burg nëse mësonin që ne dëgjonim Zërin e Amerikës”.
Ashtu si të gjithë të rinjtë, ishte rekrutuar në ushtri kur ishte 18 vjeç. Ai u caktua në detyrë kuzhine dhe zbuloi se ai gëzohej. “Ishte një mënyrë për të mbijetuar,” tha ai.
Deri në vitin 1990, shkatërrimi i regjimit komunist në Bashkimin Sovjetik dhe në vendet e tjera të Evropës Lindore po lëkunde Shqipërinë, dhe Keka ishte e shqetësuar të largohej, “të kërkonte një botë më të mirë”, tha ai. Ai e dinte se nëse ai shpëton, familja e tij do të dënohet, por babai i tij Zef Keka i dha bekimin e tij.
Një natë në pranverë, ai kaloi nëpër liqenin që ndan Shqipërinë nga republika Jugosllave e Malit të Zi. Ushtarët kishin lejuar disa të tjerë që do të mundoheshin të iknin, por Keka nuk u mirëprit; ai u mbajt në burg me shqiptarë të tjerë dhe u dërgua në një kamp refugjatësh të mbrojtur në Beograd”.
Stafi i ambasadës së SHBA intervistoi atë dhe të tjerët. Ai do t’i jepej azili në SHBA, Kanada ose Australi, por do të duhej të priste më shumë për të shkuar në SHBA. Ai priste, kur një bamirëse e refugjatëve pagoi çmimin e biletës së tij për në SHBA.
“Kostoja ishte 410 dollarë,” tha Keka. “Ishte hera e parë që kisha parë ndonjëherë një aeroplan.”
Ai ishte në mesin e një duzinë shqiptarësh të cilët fluturuan në Frankfurt, Gjermani dhe në qytetin e Nju Jorkut. Ata arritën në 17 dhjetor, në një natë të ftohtë, me dëborë një javë para Krishtlindjes. I vetmi person që Keka e dinte që jetonte në Amerika ishte një nga vëllezërit e nënës së tij, i cili iku në vitet 1960 dhe jetonte në Queens.
Ai nuk dinte asgjë tjetër për U.S .. Ai ishte 20 vjeç dhe nuk fliste asnjë fjalë anglisht. “Asnjë fjalë,” thotë ai. Por atij i është dhënë një shans, dhe ai ishte i vendosur të bënte maksimumin.
Ai kërkoi punë në Nju Jork për dy muaj, pastaj erdhi në Boston, duke shpresuar se perspektivat e tij do të ishin më të mira. Ai shkoi në restorantin Pier 4 të Anthony dhe me pronar Anthony Athanas, “Unë kam nevojë për një punë.” Anthanas e punësoi atë si një pjatalarëse, pastaj e bëri atë kamerier. Anthanas i bleu shqiptarit një palë këpucë të zeza për këtë punë.
Keka punoi atje shtatë vjet. Ai mendoi për hapjen e një dyqani picash, siç kishin bërë disa të afërm të tij imigrantë. Një ditë më 2001, ai ishte në Qendrën Quincy dhe pa se një restorant kinez në Hancock Street po u mbyllte. Ai e jepte me qira hapësirën dhe në vend të një dyqanit me pica ai hapi restorant “Alba”, “I hapur për Shqipërinë”, tha ai.
Keka ishte një shtetas i SHBA-së në kohën kur ai hapin Albin. Ai mori betimin e tij të shtetësisë me më shumë se 400 emigrantë të tjerë në Faneuil Hall në Boston. Ai thotë se ishte një nga pikat më të larta të jetës së tij. Të dy prindërit e tij jetuan për ta parë atë.
“Unë kisha planifikuar që nga vitet e mia të para këtu (në SHBA) të bëhesha qytetar”, tha ai. “Është një ndjenjë e mrekullueshme. Ti e di atë që je. Kur udhëtoni, ju trajtoheni ndryshe “.
Tani ai thotë “Unë jam amerikan si Amerika mund të jetë”, e cila ndër të tjera do të thotë se ai është shumë i interesuar në politikë dhe është një tifoz entuziaste pro futbollistllit.
Ai ka bileta sezonale në stadiumin Gillette për Neë England Patriots. Në vitet e kaluara, disa lojtarë të Patriotëve dhe disa anëtarë të kundërshtarëve të tyre në shtëpi kanë ngrënë në Alba. Pra, dhe njërit prej ish-presidentëve të Shqipërisë, të cilëve Keka ka shërbyer një supë tradicionale shqiptare të bardhë.
Kur shkon në Shqipëri për vizita, takon shqiptarët që banojnë në vende të tjera dhe janë qytetarë atje. “Por ata nuk flasin për të në të njëjtën mënyrë,” tha Keka. ” “Kur të kthehem dhe të them se jam amerikan, flas me krenari të tillë. Është ajo që unë zgjedh të jem “. TIRANA TODAY
