Një shtetase polake e cila është martuar me një shqiptar, ka vendosur që të reagojë duke u shprehur se ajo do të hedhë poshtë të gjitha mitet që polakët kanë për Shqipërinë, shkruan Tirana Today. 
“Të afërmit e mi në fillim janë shprehur: do të detyrohesh të mësosh gjuhën shqipe, dhe do jesh gjithmonë një grua e përulur dhe e mbuluar me perçe”, thotë Roxanne Smith, autorja e blogut albaniapopolsku.pl. Prindërit e saj e paralajmëruan atë para se ajo të shkonte në Ballkan. Por, sot ata duan të blejnë një apartament në vendin tonë.
Autorja e blogut albaniapopolsku.pl; “synon të hedh poshtë të gjitha mitet për Shqipërinë, që mbretërojnë në mentalitetin polak”. Në nëntitullin e blogut tuaj, shkruani: “Unë do të hedh poshtë të gjitha mitet për Shqipërinë që mbretërojnë në mentalitetin polak”.
Pra, çfarë?
Ne mendojmë se është një vend i varfër, i prapambetur dhe disi i egër. Megjithatë, mjafton të shikosh shëtitoren e re në Vlorë ose të marrësh me qira një apartament luksoz në Sarandë për të ndryshuar mendjen. Unë kam jetuar në Shqipëri për 8 vjet dhe unë respektoj zhvillimin e saj jashtëzakonisht të shpejtë.
Miti është se Shqipëria është një vend me një kulturë tipike myslimane. Edhe sot, këtu jetojnë edhe hebrenj, katolikë, ortodoksë dhe përfaqësues të feve të tjera. Ne festojmë Krishtlindjet, Pashkët, Ramazanin. Nëna ime thotë se çdo rast është e mirë për të festuar. Megjithatë, unë kisha për t’i shpjeguar familjes time polake se duke u bashkuar me një shqiptar, nuk do të bëhesha një grua e përulur e mbështjellë me shami.
Si u larguat nga Polonia?
Gjithçka filloi në Itali. Kur mbarova studimet universitare, prindërit e mi më dërguan për një kurs gjuhe në Perugia. Ky muaj ndryshoi jetën time. Pra 13 vite më parë, ku një vajzë e re nga Polonia i duhej që të përballonte e vetme me diplomimin, martesës, lindjen e një fëmije, dhe çdo gjë që ëndërron një vajzë e re, unë vendosa ta thyeja. Unë isha 22 vjeç dhe ndihesha sikur në një kafaz. Në Itali kuptova se mund të ishte ndryshe. Atje, ju jeni një vajzë e lirë, askush nuk pret që ju të krijoni një familje dhe të jeni një grua serioze. Gjatë udhëtimit takova njerëz nga shumë vende, ndjeva se bota ishte e hapur për mua. U ktheva dhe u thashë prindërve të mi se nëse mund të merrja paratë do të shkoj në Itali dhe të qëndroja më gjatë, shkruan Tirana Today. 
Si reaguan ata?
Ata gjithnjë e kuptonin se fëmijët duhej të ishin të lirë, por ata ishin të shqetësuar për mënyrën se si do të menaxhoja jetën. Polonia sapo ka hyrë në BE; për të punuar dhe për të jetuar në Itali, më duhej të kisha leje dhe u largova pa dokumente. Takova dy gra polake që i kisha takuar dhe më parë ku me duhej që atë të më ndihmonin për të gjetur punë. Punova si fillim në menaxhim turizmi për disa hotele, nuk më pëlqeu dhe e lashë. U tërhoqa dhe kam menduar për ditë të tëra para pasqyrës se çfarë mund të bëja. Ishte koha që të merrja përgjegjësitë dhe kështu një ditë gjeta punë si kameriere në një restorant. Kam punuar atje për një vit, 12 orë në ditë, gjë që nuk më pengonte të shkoja në parti. Një natë në një parti kam takuar dhe burrin tim të ardhshëm, ku ai më erdhi nga pas dhe kam qëndruar duke biseduar me të deri në agim.
Pse nuk qëndruat në Itali?
Ne të dy studiuam marrëdhënie ndërkombëtare. Por diplomat tona nuk na jepnin mendësi për të gjetur një punë në Itali. Burri im kishte perspektiva më të mira në Shqipëri, në vendlindjen e tij dhe shumë shpejt filloi që të rritje ekonomikisht. Ai gjeti një punë të mirë atje. Në atë kohë, nuk ishim ende të martuar, prandaj duhej të merrja një vendim: Si do të shkojë në Shqipëri? Vendosa të vij dhe tani as që dua të largohem nga këtu.
Çfarë të tërheqë në Shqipëri? Fillimet ishin të vështira?
Para se të merrja vendimin përfundimtar për të lëvizur, u mendova mirë. Përshtypjet e para ishin shumë të mira. Ishte verë, dielli, deti i kaltër dhe Vlora, ku do të jetonim, është një vendpushim i këndshëm bregdetar. Përkundër kësaj, zgjedhja ishte e vështirë, në fund unë duhej të jetoja në Shqipëri, jo në Francë apo në SHBA. Prindërit e mi ishin shumë të shqetësuar, saqë kur unë vendosa që të vija në Shqipëri, nëna ime u detyrua që të bënte një kopje të pasaportës sime në rast se mua më ndodhte gjë.
A jeni të sigurt në Shqipëri?
Mua kurrë nuk më ka ndodhur asgjë këtu. Pas errësirës ndihem më e sigurt se në Katowice. Ndonjëherë ka sulme ndaj njerëzve të caktuar: prokurorë, gjyqtarë, biznesmenë me ndikim, por këto janë llogari personale. Kur bëhet fjalë për sigurinë në Shqipëri, shpesh thirret Ligji i Kanunit, në të cilin hakmarrja familjare kalon nga brezi në brez. Ky rregull zbatohet vetëm për burrat: nëse ju vrisni vëllanë tim, unë mund ta vras birin tënd. Rastet e zbatimit të këtij ligji herë pas here ndodhin në krahinat e thella të Shqipërisë e veriut. Ka një mënyrë për të thyer ciklin vicioz të hakmarrjes së gjakut. Në pragun e shtëpisë së armikut, fëmija shtrihet poshtë dhe pret. Në këtë mënyrë, del se armiku nuk do t’i bëjë asnjë të keqe. Natyrisht, askush nuk do të dëmtojë kurrë një fëmijë dhe mosmarrëveshja do të zgjidhet.
Ju ndiheni e qetë këtu?
Ndihem i lumtur në Shqipëri. Jetoj ashtu siç dua. Kam një familje të dashur, një punë. Unë nuk ëndërroj për një karrierë marramendës ose shumë para. Kam gjithçka që kam nevojë. Nëna ime thotë se vetëm milionerët jetojnë afër detit. Dhe kështu ndihem! TIRANA TODAY
