Enver Hoxha pa tek Revolucioni Kulturor që kishte filluar në Kinë, një rast të artë për të ndryshuar me themel shoqërinë shqiptare. Ai vendosi ndalimin e praktikave fetare në vend, duke e shpallur Shqipërinë shtetin e patë ateist në botë. Urdhëroi nisjen e sulmeve ndaj intelektualëve, të cilët i largoi shpesh nga qytetet nëpër fshatra, për “riedukim”.
Nxiti ndasitë sociale, përmes praktikës së fletë-rrufeve (dacibaove) nëpër qendrat e punës dhe lagjet e banimit.
Futi praktikën qesharake të gjimnastikës kolektive çdo mëngjes nëpër lagje. Goditi “shfaqjet e huaja” në kulturë, hoqi gradat në ushtri, dhe më pas goditi ashpër drejtuesit e saj kryesorë. Vetë nisi të mbante në kokë një kasketë të ngjashme me atë të Maos. Por udhëheqësi kinez nuk ishte aspak i impresionuar nga kopjimi i këtyre reformave nga tirani i Tiranës.
Myfit Mushi, përkthyesi zyrtar i delegacionit të PPSH të në vizitat jashtë vendit, kujton se gjate një vizitë në Kinë në gushtin e vitit 1967, pati mundësinë të takohej personalisht me Mao Ce Dunin. “Ç’ju duhen juve citatet e mia?” – pyeti për habinë e shqiptarëve Mao.
“Ç’vlerë mund të kenë për popullin shqiptar citatet e mia, të cilat bazohen mbi jetën, praktikën dhe kushtet e Kinës? Për ju ato s’kanë asnjë vlerë!” – u shpreh Mao. Por pavarësisht nga ky qëndrim “Citatet e Maos” u përthyen në shqip dhe u botuan në 100 mijë kopje.
