Nga: Pëllumb Nako
Në zhargonin militant ndodh shpesh që nga simpatizantët e opozitës aktuale të përdoret me kuptim negativ termi “komunist” si për të karakterizuar në tërësi të majtën socialiste, edhe për të bërë të njëjtën gjë për shumë figura brenda gjirit të PD-së.
Pas rënies së diktaturës, dihet që komunistët adoptuan emërtimin “socialist” dhe ndërkohë lidershipi i partisë për asnjë rast nuk i mohoi rrënjët komuniste të ngulitura me krenari në trashëgiminë e luftës NacionalÇlirimtare. Kurse në mungesë të një pendese publike për krimet e komunizmit u mjaftua me termin “gabime”.
Pra, kemi një parti socialiste të rrënjosur fort në lëkurën sociale të vendit me një identitet të dukshëm. Kjo bën që në këtë parti edhe sot e kësaj dite figura e Enver Hoxhës të mos hidhet plotësisht poshtë. Megjithë dyshimet e dorëzimit që i bëri pushtetit, edhe Ramiz Alia respektohet, kurse Nano adhurohet. Ndërsa Ramës i binden të gjithë. Ky identitet i bazuar mbi trashëgiminë sociale të PS-së së sotme ka bërë që edhe fanatikët më ekstremistë të kësaj force politike të mos kundërshtojnë ndryshimin radikal që partia pësoi në ideologjinë e saj.
Në fushën ideologjike shkëputja është mjaft e thellë. Thellim ky që mori përmasa akoma më dimensionale me Ramën Kryeministër. Rilindja po qeveris vendin tonë në të njëjtën kohë me majat e globalizmit, i cili dihet që nuk u jep dorë të lirë drejtuesve politikë të shteteve, sidomos si yni, që të kenë mundësi për të zhvilluar vendin e tyre sipas filozofive politike që përqafojnë. Rilindja Socialiste është adoptuar tërësisht me këtë realitet, duke qeverisur në një kontekst ndërkombëtar ku në sajë të globalizimit, kuptimi politik “i majtë” apo “i djathtë” është tretur si kripa në oqeanin e madh të ideologjisë së konsumizimit, të një bote të unifikuar në logjikën e tregut si burim i të mirave materiale, ekonomike dhe shpirtërore.
Më konkretisht, Rilindja qeveris vendin në një kohë ku në botë, sipas Giulio Tremonti, ish-ministër Ekonomie i Berluskonit, motoja “librete, egalite, fraternite” ( liri, barazi, vëllazëri) është zëvendësuar me moton “globalite, marche, monnai” ( globalizëm, treg, para). Ky realitet e ka kthyer PS-në nga një parti me ideologji të majtë me fokus barazinë sociale, në parti milionerësh krijuese të polarizimit social.
PO PARTIA DEMOKRATIKE?
Identiteti i saj social është më kompleks, me rrënjë më të vona se Partia Socialiste dhe që datojnë me vitet ‘90 të shekullit të shkuar. Kjo parti është munduar hera-herës të thellojë trashëgiminë e saj sociale, duke përfshirë brenda vetes tërësinë e klasave të persekutuara nga regjimi komunist. Për fat të keq, deri më sot, nuk ka ndodhur që trupa sociale e shtresës së persekutuar të arrijë e të kthehet në palcën e PD-së, në forcën e saj të rëndesës, rreth së cilës të mbivendoseshin shtresat e tjera me bindje apo edhe interesa të kundërta në raport me të majtën dhe trashëgiminë e saj. Dhe kjo herë për faj të lidershpit të PD-së dhe herë për faj të përfaqësuesve me zë të të ish-persekutuarve. Nëse për rastin e PS folëm për Hoxhën, Alinë, Nanon dhe Ramën, për PD kemi Berisha 1, Berisha 2, Berisha në hije dhe Berisha që bëhet gati për nr.3. Cili variant do të rezultojë më i miri, koha do ta tregojë. Rëndësi ka legjitimiteti.
Aktualisht, kohët kanë ecur dhe shumë breza nga ish-të persekutuarit janë bërë madhorë, shkolluar dhe mjaft syresh janë me emër të mirë edhe në politikë. Ata nuk janë thjesht pasardhës të klasave të përmbysura, por edhe të pastër për të bërë politikë. Kjo kategori politikanësh duhet të gjejë këllqet e duhura që të dalë në lidership të PD-së. Këtu nuk bëhet fjalë thjesht për të favorizuar klasën e ish-të përndjekurve politikë, por për gjetje strategjish afatgjata që nëpërmjet demokratëve të saj më të spikatur, që aktualisht nuk janë pak, të vendoset një urë trashëgimie sociale me intelektualët e masakruar nga regjimi komunist.
Po përse duhet një gjë e tillë, mund të ishte pyetja. Kjo sepse kur identiteti aktual politik nuk frymëzon, kthimi i kokës pas në trashëgimi, rezulton të jetë një pikë efikase referimi për të synuar majat e larta sociale. Pra, ish-të persekutuarit aktualisht kanë deputetë në PD që mund të marrin në dorë fatet e saj dhe të vendit. Por a munden ata të gjejnë mbështetjen e duhur? Sot në PD ka kaos. Strategjitë e mbylljes së përçarjeve nuk përputhen me njëra-tjetrën në kohë dhe në material. Asnjë argument tjetër përveç legjitimitetit nëpërmjet mbështetjes vullnetare nuk mund të qëndrojë.
PO NË ASPEKTIN IDEOLOGJIK?
Ndryshe nga PS, ajo nuk ka ndryshuar ideologjinë e saj liberale, por njëlloj si PS që qeveris, PD bën opozitë në kohë globalizmi, në një realitet si dikur në SHBA kur dikush thoshte: “Pasurohuni! Mundësisht duke respektuar ligjin, por pasurohuni!” dhe që në vendin tonë është adoptuar me moton “Të pasurohemi edhe duke vjedhur, por kush kapet nga ligji, mban përgjegjësi personale”.
Kjo do të thotë që opozita duhet të gjejë mirë kalin e saj të betejës, jo vetëm predikime moraliste, shpesh mediokre. Të përplasesh sot për mungesën e lirisë, për të drejta sociale, për akses në tregun e konsumit, nuk është njëlloj si dikur kur socialistët ishin në opozitë. Aktualisht, në kuadrin e globalizimit, nëpërmjet prodhimit të mjeteve për konsum të gjerë, multimiliarderët kanë zëvendësuar filozofinë e lirisë me teknologjinë e saj (mjaft të kujtojmë internetin, fb, portalet dhe rrjetet e tjera sociale ku secili shfaq veten me ato që poston), pavarësisht se një postim antiqeveritar në FB nuk ka të njëjtën vlerë me pjesëmarrje në manifestim.
Po ashtu, super të pasurit e vendeve të fuqishme kanë krijuar kohezion social nëpërmjet logjikës së konsumit, duke mundësuar akses në të gjitha burimet e prodhimit për shumicën e shtresave sociale nëpërmjet kostove të përballueshme prej tyre (celularët, automjetet, turizmi). Kurse miliarderët e vendit tonë, nëpërmjet PPPve, janë kthyer në punëdhënësit më të mëdhenj. Në këto kushte, polarizimi i shoqërisë sa vjen e thellohet si në kuadrin global me shtete të pasura dhe të varfra, ashtu dhe brenda çdo vendi me shtresa të pasura e të margjinalizuara. Këto dhe të tjera, janë llogari që PD duhet t’i bëjë para aksionit opozitar.
Asaj i duhet të kthehet te njeriu real, jo ai virtual. Mund të flasësh me gjithë botën në fb, me të njohur e të panjohur, ndërkohë nuk e njeh as për fytyrë komshiun që jeton ngjitur me ty, gëzimet apo hidhërimet e tij. Duhet kuptuar se çfarë dhemb brenda shoqërisë sonë. Duhet kuptuar se përse njerëzit marrin arratinë, por jo duke sharë vetëm qeverinë aq sa të vjen në majë të hundës, por duke kuptuar origjinën e helmit të mosbesimit që ka mbërthyer shoqërinë shqiptare dhe sidomos vetë PD-në.
