Në një kohë kur ngjarje politike kryesore aktuale në vend, janë zgjedhjet në Partinë Demokratikë, politikanë e analistë janë përfshirë në një garë idesh mbi formulën që do të duhej të ndiqte kjo parti në këtë proces tejet të rëndësishëm për të ardhmen e saj.
Politologu Afrim Krasniqi, njëherësh drejtues i Institutit të Studimeve Politike, jep disa opsione, aplikimi i të cilëve mund të prodhonte një rezultat që do ndikonte në demokratizimin e partisë.
“Opsioni ideal mbetet një dhe vetëm një: garë e hapur, analizë dhe debat alternativash, mandat për fituesin dhe respekt e gjithë-përfshirje për sfidantët. Ka modele të tjera të ndryshme në përvoja të ndryshme partiake. P.sh, në disa parti anëtare të EPP mund t’i jepet kompetenca një komisioni të “urtësh” (ish kryetar, ish-presidentë, ish kryeministra, ish kryetar parlamenti) të partisë për të miratuar praktikat zgjedhore dhe drejtuar procesin”, sugjeron Krasniqi.
Por sipas tij, “në rastin konkret ky opsion merret me rezervë në PD edhe për shkak se pjesa më e madhe e “ish”-ve janë përjashtuar, janë ndarë nga jeta apo shihen si kritikë. Ka model sipas të cilit krijohet një periudhë 5-6 mujore analize dhe reflektimi, (model i ndjekur në PD në njëfarë mënyre edhe më 1991, 1995 e 1997), ka model sipas të cilit anëtarësia pyetet me referendum sesi do të donte të zgjidhej ekipi i ri drejtues, ka model sipas të cilit EPP ftohet të organizojë zgjedhje me standardet e EPP, siç ka model sipas të cilit ofrohet një platformë politike konsensuale midis grupeve/kandidatëve dhe mbi bazën e saj, ri-formatohet partia dhe ekipi i ri drejtues, – siç ka edhe model sipas të cilit grupi i vjetër dhe i ri parlamentar mblidhet në një sesion të jashtëzakonshëm partiak dhe vendos për të ardhmen e partisë”.
Por, Krasniqi është i mendimit se zërat militantë dhe ndjekës të verbër pas emrave të veçantë nuk i marrin seriozisht modele e përvoja të tilla, edhe pse ato janë aplikuar në kohë të ndryshme edhe nga CDU e Merkel, konservatorët e Kameron, republikanët e Sarkozi, demokristianët e Butilione, popullorët austriakë, deri tek neokonservatorët e Kazinckit apo Orban.
