Beteja e përgjakshme e nisur 630 vite më parë në Kosovë, diku pranë Prishtinës, duhej të ishte emblema e bashkimit të ballkanasve në një koalicion, për të mbrojtur së bashku lirinë. Megjithatë, beteja e Fushë-Kosovës, u përvetësua nga historiografia serbe, e cila ngriti mbi atë disfatë tragjike kundër ushtrisë turke, mitin e nacionalizimit tejet problematik serb.
Pas fitores së bujshme në betejën e Maricës në vitin 1371, osmanët vazhduan me vrull pushtimet e tyre në pjesën qendrore të Ballkanit, duke depërtuar në thellësi të trevave shqiptare dhe atyre serbe. Në Betejën e Kosovës, osmanët patën një epërsi të dukshme numerike. Sipas kronikave të kohës, numri i forcave të tyre ishte mbi 100 mijë vetë.
Ndërsa ushtria e 12 princave ballkanikë, ku përfshiheshin dhe ata shqiptarë Gjon Kastrioti, babai i Skënderbeut, Theodhori Muzaka II, Mëhill Nikollë Kopiliqi, Dhimitër Jonima, Lekë Dukagjini dhe Gjergji Strazimir Balsha II, përbëhej nga vetëm 40 mijë trupa.
Përplasja e parë nisi më 15 qershor, ndërsa ajo finale ndodhi më 28 qershor 1389. Pavarësisht rezistencës së ashpër, lufta përfundoi me fitoren e osmanëve. I riu i shqiptar Milosh Kopili arriti të depërtojë deri te çadra e Sulltanit Muratit I, duke e vrarë atë. Në shenjë hakmarrje, osmanët i prenë kokën princit serb Llazar, që e kishin kapur rob.
Fitorja në Fushë Kosovë, i hapi rrugën osmanëve për pushtime të reja në Ballkanin Qendror e Verior, dhe për depërtimin e mëtejshëm në trojet shqiptare. Gjon Muzaka e përshkruan kështu atë që ndodhi, në librin e tij të vitit 1510, “Gjenealogji e familjes Muzaka”:… E pastaj Murati iu vërsul Serbisë e Bullgarisë, por Llazari, despoti i Serbisë, Markoja, mbreti i Bullgarisë, Teodor Muzaka, trashëgimtari i dytë i Shtëpisë sonë, e bashkë me të sundimtarë të tjerë të Shqipërisë, u ndeshën më osmanët.
Aty u thyhen të krishterët, e mbeti i vrarë edhe Teodori ynë, që kishte sjellë më vete një ushtri shqiptare. Po aty u zu rob Llazari i Serbisë, që më vonë osmanët e vranë. Paskëtaj, filluan luftërat e paprera të osmanëve në Shqipëri, në të cilat humbën jetën aq shumë bujarë e luftëtarë trima”.
Sipas shumë burimeve Milosh Kopili, që ishte edhe dhëndri i Princ Llazarit, pasi kishte marrë për grua vajzën e tij, kishte lindur në Kopiliqin e Sipërm në Drenicë.
Por edhe heroin e Betejës së Kosovës, e pronësuan serbët, duke e bërë si njeriun e tyre. Në fund të shekullit XVII dhe fillimin e shekullit XIX, studiuesit serb Vuk Karaxhiç, hodhi bazat e manipulimit të kësaj ngjarjeje. Ai mblodhi këngët epike të Malësisë së Shkodrës, duke i përhapur në Europë si krijime të Serbisë për atë ngjarje.
Kësisoj, ai e shndërroi Betejën e Fushë-Kosovës në një mit, mbi të cilin ngjizi nacionalizmin serb, që për shkak të egoizmit dhe ambicieve shkaktoi tragjedi të shumta dhe të pandërprera në Europën Juglindore, dhe kërcënoi paqen në rajonin tonë.
Ajo betejë u trajtua thjesht, si një përballje e “qytetërimit” serb me kërcënimin osman, ndërkohë që kronikanë dhe dokumente autentike në arkivat e ndryshme, dëshmojnë se në Fushë-Kosovë ishin mbledhur luftëtarë nga të gjitha vendet ballkanike, shqiptarë, boshnjakë, malazezë etj.
Gjithsesi 28 qershori u pagëzua nga Sinodi i Kishës së Serbisë si dita e Shën Vidovdanit. Ndërsa martirët e saj u shpallën dëshmorë dhe udhëheqësi serb i kësaj Beteje, Princ Llazari u shenjtërua.
Gjatë këtij procesi ndodhi manipulimi dhe indoktrinimi i popullit e kombit serb.
Dhe për këtë punuan të gjitha segmentët e shoqërisë, shteti, kisha, Akademia e Shkencave, organizatat dhe shoqatat kulturore, shkollat, universitetet, derisa ndodhën katastrofat e njëpasnjëshme të dhjetëvjeçarit të fundit të shekullit XX, kur Serbia nxiti dhe udhëhoqi luftërat e përgjakshme në Kroaci, Bosnjë-Hercegovinë dhe Kosovë.
Historiani i shquar britanik, Noel Malcolm, shkruan se “ishte ideologjia serbe e shekullit XIX, ajo që krijoi kultin e Betejës Mesjetare të Kosovës, si një lloj ngjarjeje historike e vetëpërcaktimit nacional dhe shpirtëror”. Ideologët e nacionalizmit serb, mendojnë se Serbia ka qenë dhe vazhdon të jetë “viktimë” e konspiracionit shqiptar, kroat, bullgar, austriak, hungarez, slloven etj, dhe për këtë arsye serbëve u nevojitet uniteti në një shtet të madh të përbashkët. Bashkimi rreth nacionalizmit i bën ata të sfidojnë të tjerët, dh për pasojë të mos bëhen viktima. Në fakt, siç e dëshmuan dhe luftërat e fundit, Serbia është dhe mbetet ende sot viktimë e vetvetes.
Me rastin e 600 vjetorit të Betejës së Fushë-Kosovës, më 28 qershor 1989, udhëheqësi serb Sllobodan Millosheviç, organizoi në Fushë-Kosovë mitingun e njohur nacionalist me gati 1 milionë pjesëmarrës të ardhur nga Serbia, nga ku shpalli filozofinë e tij nacionaliste.
Sipas Milosheviçit “Serbia do të ishte gjithnjë jo vetëm aty ku ka serbë, por edhe atje ku ka varre serbësh” dhe se “Serbia ose do të ishte e madhe, ose nuk do të ekzistonte fare!”. Shprehja e fundit, ishte huazuar nga numri një i propagandës naziste, Jozef Gëbels./ Tirana Today
