Ata ishin fëmijë kur u larguan nga Kosova, kur atdheu i tyre ishte në luftë njëzet vjet më parë. Dhe kur Kosova u bë e pavarur 10 vjet më parë, ata tashmë ishin zviceranë, shkruan Tirana Today, shkruan Tirana Today.
Këta janë fëmijët e atyre kosovarëve që shkuan në Zvicër në vitet 1990, pas konfliktit që u përkeqësua mes Kosovës dhe Serbisë. Fëmijët sot janë të rritur, dhe ato u rritën midis dy kulturave. Ata kanë prindër shqiptarë të cilët u flisnin për kulturën e tyre. Por, ata u rritën në Zvicër, dhe padyshim që kanë trashëguar nga kultura e saj.
Secili prej tyre kërkoi rrugën e tij në mënyrë që të mos humbiste veten midis kulturave. Disa u rebeluan, disa mohuan të patër e tyre, dhe u duhej të vendosnin vetë.
Disa kërkonin balancë, dëshironin të integroheshin në Zvicër dhe ende e quajnë vetën kosovarë. Disa nuk e kanë gjetur bilancin edhe sot e kësaj dite, raporton nzz.ch.
Ilir Hasanaj, i kthyer
Njerëzit në Zvicër i thanë, “je çmendur”. Gjithsesi, Ilir Hasanaj u largua nga Zvicra dhe shkoi në Kosovë. Njerëzit më Kosovë i thanë, “ti je i çmendur”, megjithatë Hasanaj qëndroi aty. Tre vjet më parë, ai u largua nga Zyrihu për të jetuar në Prishtinë, kryeqytetin e Kosovës.
Këtu, bunkerët dhe fabrikat janë bërë një. Termokiss është qendra e parë kulturore e Kosovës, Hasanaj ka ndihmuar në ndërtimin e saj.
Hasanaj, tani 31 vjeç, erdhi këtu për të bërë një ndryshim. Ai është një regjisor, në të vërtetë ai donte të hapte një kinema, tani ai tregon filma çdo dy javë në Termokiss. “Në Zvicër, të gjitha problemet zgjidhen para se të lindin,” thotë Hasanaj. ” Këtu nuk ka asgjë. Çdo gjë nis nga fillimi”.
Babai i Hasanajt iku në Zvicër në vitin 1993, dhe u vendos ne Winterthur. Djali i tij Ilir atëherë ishte shtatë vjeç. Babai ishte një person aktiv, i cili bëri fushata për ruajtjen e kulturës shqiptare dhe shkoi në burg për një vit. Ai ishte një inxhinier nga Kosova rurale.
Në Zvicër punoi si shofer taksie. Shkoi në Zvicër për një jetë më të re dhe u përball me shumë vështirësi. Tani djali i tij i madh ka hequr dorë nga të gjitha gjërat dhe është kthyer në Kosovë.
Ilir Hasanaj ka studiuar për shkenca kompjuterike. Në moshën njëzetvjeçare, ai u largua dhe filloi të studionte filmin. “Doja të bëhesha sa më shumë zviceran,” thotë ai. Vendi e kishte impresionuar atë. Një vend ku shikoheshin makina të shtrenjta dhe persona të pasur.
Vetëm në vitin 2012, Hasanaj udhëtoi për në Prishtinë me disa miq për një projekt filmash. Ai atje nuk gjeti jetën që bëhej në Zvicër, ku takoi kosovarë pa makina, pa varëse prej ari të varur në qafë, “kosovarë të zakonshëm”, siç i quan Hasanaj.
Dy vjet më vonë, ai u zhvendos në Prishtinë. “Babai nuk pranoi këtë. Ai më qortoi. Ai kishte imagjinuar diçka tjetër për mua, “– thotë Hasanaj. Ai dëshironte që djali i tij të jetonte Zvicër për të cilën ai kishte sakrifikuar qa shumë.
Por ai shumë shpejt u largua nga Zvicra dhe shkoi në Prishtinë: “Qyteti është një vend ku i mungon kultura, me pak fjalë nuk është një frymëzim si Zyrihu. Unë mendoj që qyteti ka nevojë për mua”.
Shumë të rinj kosovarë janë të lodhur. Ata presin për një të ardhme këtu, por nuk ka punë dhe pothuajse nuk kanë asnjë mundësi. Optimizmi që kanë ndjerë pas luftës u është shuar, ndërsa asgjë nuk u ka mbetur për të bërë.
Ata jetojnë me prindërit e tyre, nuk fitojnë asgjë që ia vlen të përmenden dhe ata ëndërrojnë të largohen nga vendi.Para themelimit të Qendrës Kulturore të Termokisit, të rinjtë në Prishtinë nuk kishin ku të shikoni filma apo thjeshtë ku të mësonin dhe lexonin në grup.
“Unë mendoj se nëse unë do të isha rritur këtu, nuk do isha bërë ky që jam sot”, thotë Hasanaj.
Pasaporta zvicerane është një vlerë shumë e madhe që mban me vete. Vetëm ai karton i kuq ka një vlerë shumë të madhe për atë.
Por, Hasanajn dëshiron të jetojë në Prishtinë, por nëse ai dëshiron të kthehet një ditë në Zvicër, kjo është e lehtë. Shumica e kosovarëve të rinj nuk mund të largohen. Hasanaj nganjëherë ndihet fajtor. “Pse kam pasur këtë fat? Por atëherë unë mendoj: tani e kam pasur atë. Por më mirë duhet të bëj diçka”.
Hasanaj dëshiron t’u japë vetëbesim adoleshentëve të Prishtinës. Ai dëshiron t’u tregojë atyre bukurinë e qytetit të tyre. Ai flet me shokët e tij: “Këtu nuk është aq keq, ka shumë liri dhe pak rregulla. Ata më shikojnë si të habitur dhe tundin kokat e tyre.
Por, kur unë qëndrova në Prishtinë shokët më thanë që po lija të mirën për të qëndruar pranë së keqes”. Ditën tjetër një vajzë e përqafoi atë në Termokiss, kjo ndërtesë e ftohtë i kishte ndryshuar jetën asaj. Pak optimizëm, pak shpresë për të ardhmen, në fund të fundit.
E dashura e Hasanajt është kosovare. Ai dëshiron të bëhet baba. Pastaj ai dëshiron të kthehet në Zvicër. Fëmijët e tij, është shprehur se dëshiron të kenë të njëjtat mundësi si ai.
Ariana Berisha, rebele
“Si kosovare”, Ariana Berisha, e cila është rritur në Zvicër thotë se: “Keni tre mundësi”. Opsioni i parë është: Të përmbushni pritshmërinë e familjes suaj. Opsioni i dytë: Të merrni liritë tuaja fshehurazi dhe bëmi një jetë të dyfishtë. Opsioni i tretë: Të luftoni për një jetë të vetë-përcaktuar dhe “paguani pasojat”, shkruan Tirana Today.
Të ulur në një kafene në Luzern, me Ariana Berishën, ajo fillon dhe tregon për jetën e saj. “Nëse ju kujdeseni për fëmijët, ju do të jeni një nënë, shtëpiake dhe gruan e mirë. Një grua duhet të marrë përsipër të jetë e qetë. Burrat kanë të drejtë dhe duhet të flasin. Një grua duhet të gatuaj, të mos tërheqë vëmendjen dhe mbi të gjitha: të mos njollosë nderin e familjes”.
Ariana Berisha ishte pesë vjeç kur ajo dhe familja e saj lëvizin nga Kosova në Zvicër. Gjatë adoleshencës, ajo kuptoi se jetonte ndryshe nga shoqet e klasës në Zvicër. Miqtë e saj i kalonin mbrëmjet në qendra rinore, vendosnin make-up, vishnin pak rroba, organizonin takime me djem.
“Mua nuk më lejohej t’i bëja këto”, kujton Berisha. Sepse, prindërit i thonin: “Vajzat e mira nuk i bëjnë këto”. Por Berisha nuk dëshiroi të ishte vajza që prindërit e saj donin. Ajo dëshironte të jetojë si shoqet e saj zvicerane. Dilte në mbrëmje nëpër qendra rinore, vishte funde të shkurtër.
Ajo nuk done të bënte sikur thonin burrat. Ajo donte një jetë për të cilën ajo donte të vendoste vetë. Ajo rezistonte ndaj familjes së saj. Jo në mënyrë të fshehtë, por plotësisht hapur. Ajo vendoste, make-up, pinte duhan, takohej me djem, qëndronte vonë në mbrëmje. Dhe për këto ajo duhet të vuante pasojat. Kur ishte 15-vjeç, Ariana Berisha i mbante flokët me gërsheta të vegjël. Ajo ndihej e lumtur me stilin e saj të flokëve dhe i ngjante vetja e bukur.
Një mbrëmje, i vëllai e priti në shtëpi: “Çfarë po kërkon të bësh”, ai i bërtiti, e goditi me shuplakë dhe e kapi për flokësh. Por, ajo nuk heq dorë nga stili i saj i flokëve shkoi të nesërmen në parukeri dhe i bën sërish gërsheta flokët.
“Shqiptarët kanë një mentalitet shumë të ngushtë. Brezi i vjetër gjithmonë ndërhyn në çdo gjë”, Ariana. Por, pas gërshetave vjen make-up dhe rrobat e ngushta, si dhe kishte krijuar lidhjen e saj të parë të dashurisë.
Por kur kthehet në shtëpi pasi kishte dalë të festonte shikon që të gjithë rrobat e saj i kishin prerë, telefonin ia kishin prishur. Berisha sheh një problem themelor në kulturën shqiptare: “Që kur lufta mbaroi, edhe pse shqiptarët e Kosovës janë bërë më tolerantë, ata kanë më shumë mundësi, më shumë njohuri për çështjet e huaja. Por po ecin ngadalë”.
Berisha në veçanti do të donte që gratë shqiptare të bëhen më të pavarura. Por, adoleshencën ajo e kaloi nën presion edhe pse gjithmonë bëri atë që dëshiroi më shumë. Kur ajo kishte mbushur 18-vjeç, ishte veshur me rroba me bark jashtë, dhe mamaja e saj i kishte thënë : A je çmendur? Sot nuk ka asnjë lloj pengese nga familja e saj.
Ajo jeton në Zvicër, udhëton nëpër botë dhe jeton e takon kë të dëshirojë. Sot, ajo ka një marrëdhënie të mirë me familjen e saj. Ajo nuk ka asnjë urrejtje ndaj tyre, madje rrahjet i kishin falur.
Sa më shumë Berisha, filloi të njihte kulturën shqiptare, aq më shumë ajo kuptoi për botën e prindërve të saj: Ata u sollën shumë ashpër me mua, edhe pse u përpoqën të ishin tolerant. Ndërkohë, familja e saj ka vendosur të jetojë në Zvicër, pasi e vlerësojnë lirinë këtu. “Unë isha motori i integrimit të familjes sime”, thotë ajo. Ajo tregon se familja e saj ka ndryshuar shumë dhe vëllezërit e saj gjithashtu, ata nuk i pengojnë bashkëshortet e tyre të bëjnë një jetë të lirë dhe të frekuentojnë diskotekat, gjë që ia kërkuan Arianës me ngulm.
Flaka Jahaj, kërkuese
Flaka Jahaj, është një shqiptare e cila është rritur në një fshat të Zvicrës, por tashmë e ka braktisua atë dhe është kthyer për të punuar dhe jetuar në Prishtinë.
Jahaj është 35 vjeç dhe është me profesion stiliste. Studio e saj është e vendosur në mes të Prishtinës, shkruan Tirana Today.
Kur Jahaj ishte tetë vjeç, në vitin 1991, ajo shkoi në Zvicër me nënën e saj dhe motrën më të madhe. Situata në Kosovë ishte e tensionuar, dhe nëna e saj në atë kohë punonte në administratë, por e frikësuar por jetën e saj dhe të bijave ajo ka klima e tensionuar mes serbëve dhe shqiptarëve, ajo vendosi të ikte. Ajo kishte gjetur shumë shpejt punë në Zvicër, ku dhe kishte nisur jetën nga e para bashkë me dy vajzat e saj.
“Unë shpesh rrija në shtëpi dhe lexoja, kur shkova në fillim në Zvicër”, kujton Flaka.
Flaka Jahaj kujton një ditë verë në një kënd lojërash, kur ishte nëntë vjeç dhe kishte veshur një fustan të ri. Ajo pyeti motrën e saj: “A të duken tani si një zvicerane?” Por ajo dukej si Flaka, dhe nuk ndihej si një zvicerane. Sot ajo thotë: “Unë nuk jam as kosovar e as zviceran, unë e ndjej vetën pjesë e të dy shoqërive.”
Ekziston një klishe në Zvicër rreth asaj se si duket një kosovare: me flokë të gjata, thonj të gjatë, taka të lartë. Jahaj kishte dëgjuar për këtë klishe, por ajo nuk i përshtatet asaj. Ajo gjithashtu po e mat veten dhe gratë e tjera nga Kosova.
Fëmijëria e Jahaj në Zvicër u formua mbi bazën e traditave kosovare. “Në shtëpi në Çazis kemi jetuar sipas kulturës kosovare”, thotë Jahaj. Nëna i kishte edukuar me traditat e saj, dhe vajzat shumicën e kohës i mbante në shtëpi, dhe nuk i kishte lënë që të dilnin.
Më vonë ajo e kishte kuptuar që një sjellje e tillë nga ana e mamasë së saj ishte një vuajtje kolektive. Atje ajo nuk kishte fëmijë nga Kosova, dhe shpesh bënte krahasimin mes vetës dhe fëmijëve zviceranë.
Flaka Jahaj qëndron në dritaren e apartamentit të saj në Prishtinë, përballë saj është qyteti me shtëpitë e tij. “Një pjesë e anarkisë” e quan Jahaj. Pas saj, në një tavolinë ka lëng portokalli dhe ushqime për dy nga punëtoret e saj. Kjo është mikpritja kosovare: të ofrosh diçka, edhe nëse mysafirët e mohojnë.
Ajo ka ngritur një studio në Prishtinë. Flaka Jahaj është një stiliste. Nëna e saj donte që ajo të bëhej mjeke ose avokate. Arti, i kishte thënë nëna nuk është për njerëzit e varfër.
“Po pyesja, çfarë ka talenti im që nuk përshtatet me kombësinë time? Dhe në qoftë se ka ndonjë lidhje me të: cilës kombësi unë i përkas tani? “
Por, Jahaj mbizotëroi, udhëtoi për në Paris, kur ishte 23 vjeç, dhe u ndie si një vajzë fshatare zvicerane me rrënjë kosovare në metropol.
“Në Paris kuptova se si një kosovare konsiderohet më shumë ekzotike se një zvicerane.” Jahaj filloi të kombinonte dizajnin modern me artizanatin tradicional kosovar, me grep. Ishte mënyra e saj për ripërcaktimin e konceptit të shtëpisë. Ajo së pari duhej të studionte në Paris, kështu që ajo ia arriti.
Në vitin 2014, teza e masterit të saj u nderua me Çmimin Zviceran të Projektimit nga Zyra Federale e Kulturës. “Në atë moment, gjithçka u bashkua në një mënyrë të mrekullueshme”, thotë Jahaj. Kosova, Zvicra, dy shtëpi, një punë. Jahaj punon me gratë në Kosovë për koleksionet e saj.
Pasi fitoi çmimin, u dhanë kronika televizive në të gjithë mediat e Kosovës. Më pas për atë kanë shkruan të gjitha mediat e botës. Shumë persona e përgëzuan për suksesin e arritur. Jahaj ishte një kosovare e cila kishte arritur diçka në Zvicër.
Ndoshta Jahaj së shpejti dëshiron të shkojë në Zvicër, por ajo nuk dëshiron ta tradhtojë atë më pas për një qytete ku zhvillohet më shumë moda. Atje do të shkojë për të gjetur bilancin, si në Paris, atëherë. Ajo thotë, “Dua të qëndroj vetëm në një vend. Tani nuk kam zgjedhur akoma mes Kosovës dhe Zvicrës.
Marash Pulaj, ylli
Marash Pulaj, është një shqiptar nga Kosova, i cilësuar si një “yll” televiziv. Në Luzern të Zvicrës, aty ku dhe jeton ai ka improvizuar një studio televizive, ku ai dhe kolegu i tij drejtojnë një emision për një televizor në Kosovë. Kur hyn në studion televizive mbetesh i habitur. Aty flitet shqip.“Këtu imagjinoj se ka diçka të çuditshme”, thotë kreu i Zyrës së Migracionit të Luzernit, i cili ishte i ftuar në emisionin që drejton Pulaj.
Programi i tij transmetohet në një nga televizionet më të mëdha private në Kosovë, në orët e para të mbrëmjes së të shtunës. “Ky emision është një urë lidhëse”, thotë Pulaj.
Marash Pulaj ka lindur në Zvicër në vitin 1993, babai i tij u largua nga Kosova që nga fillimi i viteve nëntëdhjetë. Pulaj u rrit në Kriens të Zvicrës. Ai u njoh me Kosovën vetëm kur shkonte me pushime gjatë verës. Dhe në fakt, shtëpia e prindërve kishte luajtur një rol të vogël në jetën e përditshme, derisa ai papritmas ishte prezantues i një programi televiziv kosovar.
Programi është një urë sepse ndihmon kosovarët që të kuptojnë më mirë jetën e të afërmve të tyre në Zvicër. “Ata shpesh kanë një pamje të deformuar të jetës së përditshme këtu”, thotë Pulaj. Çdo verë Kosova është e përmbytur me “thesarë”, kështu i quajnë kosovarët bashkatdhetarët e tyre që jetojnë jashtë vendit, por kthehen në verë si turistë.
Programi i Pulajt përcjell një pamje më pak joshës: programi tregon jetën e përditshme të Schatzis, i viziton personazhet në shtëpi dhe më pas i fton në studio. Shpesh për klishetë, paroditë, integrimin dhe krijimin e modeleve të roleve për të sapoardhurit.
Transmetimi është gjithashtu një urë për Pulajn, ai e ndihmon atë të mos humbasë Kosovën.
“Asnjëherë nuk kisha për t’u integruar, u rrita si fëmijët e Zvicrës. Unë si fillim e kisha të vështirë që të gjeja një punë, qofte dhe të bëja një praktikë, edhe pse isha një nxënës me nota shumë të mira”, thotë Pulaj.
Ai ka mbaruar shkollën për ekonomi, sot studion për gazetari dhe shkenca komunikimi. Verën ai preferon ta kalojë më miqtë e tij, duke udhëtuar me ta për në Kosovë. Kur është më shoqërinë ai kurrë nuk flet shqip, më pas u bë prezantues i emisionit “Fol Shqip Show”.
Është një frazë që të rinjtë kosovarë të gjeneratës së dytë në mënyrë të përsëritur dëgjojnë nga prindërit e tyre, duke përfshirë dhe Pulajn, sa herë që flet gjermanisht me vëllezërit e motrat e tij “Fol shqip; fol shqip, mos harroni rrënjët e tuaja”, u thonë shpesh prindërit.
Në studiot televizive në Littau, kreu i zyrës së migracionit ishte ulur në një divan. Ato folën për temat që kanë të bëjnë me kosovarët në Zvicër: Ribashkimi i Familjes, Martesa në Kosovarë, Dëbimi. Zyrtari shpjegon çdo gjë në gjermanisht dhe sqaron keqkuptimet. Pulaj përkthyer.
Ai e kishte mësuar shumë mirë gjuhën shqipe gjatë muajve të fundit. Ai merr shumë lajme nga Kosova përmes rrjeteve sociale, dhe mijëra kosovarë e ndjekin emisionin e tij të shtunën në mbrëmje.
Në Zvicër, njerëzit e njohin dhe e ndalojnë në rrugë për një foto. Ai është bërë një yll për komunitetin kosovar-zviceran. Kushërinjtë nga Kosova tani e kontaktojnë më shpesh, dhe shpesh ata flasin me biseda në grup, nëpërmjet rrjeteve sociale.
Pulaj ka zhvilluar një afërsi të re me kulturën shqiptare, por është edhe kultura e kosovarëve: ata përdorin simbolet e tyre, shqiponjë me dy koka, gjuha ndryshon vetëm me dialekt. Pulaj thotë: “Unë jam një shqiptar i cili u rrit në Zvicër dhe për këtë arsye është edhe zviceran”.
Përveç kreut të zyrës së migracionit, “Fol Shqip Show”, atë mbrëmje ai kishte dhe një djalë shqiptar 10-vjeçar. Ai këndoi një këngë. Para fillimit të regjistrimit, Pulaj e pyet: “A flisni gjermanisht?” – “Sigurisht”, përgjigjet vogëlushi. Djali këndoi në anglisht, sepse atij nuk i pëlqenin këngët shqiptare.
Reis Luzhnica, politikan
E ndërsa aeroplani po bënte ulje në Luzhnicas të Zvicrës, i cili ishte nisur nga Kosova, babai i kishte thënë dy fjalë të riut shqiptar. “Nëse një ditë do të largomi nga Zvicra, duhet të shkojmë në Kosovë”.
Ai në atë kohë e njihte Zvicrën vetëm nga librat për fëmijë, por ajo do të bëhej vendi ku ai u rrit dhe kaloi fëmijërinë e tij. Malet, luginat, dëbora, janë ata që nuk të lënë të mendosh për dallime midis Kosovës dhe Zvicrës.
Për Reis Luzhnica 28 vjeç, nga Zyrihu, ky episod është vetëm jehona e një shtëpie të vjetër. Në shtëpinë e tij të re në Zvicër, ai ka shkuar në tetor të viti 1992. Në moshën dy vjeçare së bashku me nënën e tij dhe tre vëllezërit e motrat. Situata politike në Kosovë ishte bërë e padurueshme për kosovarët.
Rais Luzhnica u rrit në qytetin e Zyrihut. Ai ka miq zviceran, dhe në lagjet ai luante me fëmijë serb; ndërsa këta të fundit urrehen për “vdekje” me Kosovarët. Luzhnica nuk mban mënd pothuajse asgjë nga jeta e tij në Kosovë.
Nganjëherë prindërit i tregojnë histori nga atdheu i tij, dhe Luzhnica dyshon: Ajo duhet të ketë qenë e bukur. Por kjo është shumë e zhdukur.
Prindërit e tij gjithmonë flasin për situatën në Kosovë, dhe se u tregojnë histori nga jeta e tyre atje.
Ata i flasin për përpjekjet separatiste, masakra, sulme ajrore, nga një luftë që shkaktoi më shumë se 13 000 të vdekur.
Sot, Luzhnica udhëton rregullisht në Kosovë. Ai nuk dëshiron të qëndrojë atje. Ai ndihet si në shtëpi, “por nuk mund ta imagjinoj të jetoj në një qytet tjetër përveç Zyrihut”, thotë i riu.
Por, në vitin 2005, ende adoleshent, Luzhnica dëgjon për Vetëvendosjen. Kjo është një iniciativë e qytetarëve në Kosovë, e cila më vonë bëhet një parti politike dhe mbështet të drejtën për të bashkuar Kosovën me Shqipërinë. Ajo lufton kundër korrupsionit të përhapur dhe pozitave të majta nacionaliste kundër elitave. Ajo vepron me mjete, dhe në vitin 2015, ajo hodhi gaz lotsjellës në parlament. Vetëvendosja është grupi i dytë më i madh në Parlamentin e Kosovës.
Reis Luzhnica është tashmë anëtar i Vetëvendosjes. Ai thotë: “Veprimi me gaz lotsjellës nuk ishte një çështje qesharake, ishte e nevojshme, sepse duam të shohin stabilitetin në Kosovë në rrezik.” Vetëvendosja proteston kundër një marrëveshje për normalizimin e marrëdhënieve me Serbinë. Luzhnica thotë: “Përpara se Vetëvendosja të merrte skenën politike, politika në Kosovë ishte vetëm diçka për të folur; nuk ishte diçka për t’u angazhuar”.
Vetëm pak më vonë, Luzhnica bashkohet me PS-në në Zvicër. Një episod në shkollën profesionale më në fund e bëri atë një politikan. Për një projekt Luzhnica duhej të bënte një intervistë me një politikan të SVP. Ai i kishte thënë: “Krimi i të miturve ka një emër: të huajt!”. Kjo ishte një goditje që Luzhnica, e kuptoi: Kush dëshiron të luftojë paragjykimin, duhet të jetë aktiv vetë.
Që nga viti 2014 ai është në bordin e seksionit të PS-së në Zyrih, dhe ai do të kandidojë për zgjidhet e këshillit lokal në pranverë.
Në Zvicër, ka rreth një duzinë anëtarë të PS me prejardhjes kosovare, si Luzhnica, të cilët gjithashtu janë të përfshirë dhe në lëvizjen Vetëvendosje. Për Luzhnicën kjo situatë shikohet kështu: Të dyja palët do të punonin për paga të drejta dhe një shoqëri të hapur. Ka kritikë që thonë se angazhimi i diasporës zvicerane është kryesisht për të mbledhur para për partinë nënë. Shumica e parave në Vetëvendosje, por vijnë nga vetë Kosova.
Luzhnica thotë se i duhet njohuria politike nga diaspora. “Shpresoj që Kosova të jetë e lirë nga korrupsioni dhe nga sëmundjet sociale; dhe do të bëhet më mirë se Zvicra.” TIRANA TODAY
