Steve Robertson: “Kurrë nuk do ta harroj udhëtimin me Kimin dhe babanë tim nga Maranello për në Zvicër. Ishte vonë dhe po binte shi i madh. Kimi gjithmonë ka dashur të ngasë vetë, por as mua nuk më pëlqente të isha pasagjer. Të them të drejtën, mendoj se Kimi beson që njerëzit e tjerë nuk mund ta ngasin makinën.
Në këtë udhëtim rruga ishte e mbuluar me dallgë uji por nuk kishte shumë makina të tjera. Fshirëset e xhamave ishin duke punuar fort, sepse binte shumë ujë. Kimi kishte një huq të çuditshëm që sediljen e shtrinte në një pozicion pothuajse horizontal. Shumë e ngjashme me pozicionin në një makinë tëFormulën 1.
Kimi ngiste me rreth 200 km/orë, shumë shpejt.
Isha i vdekur, i lodhur, por nuk mund të flija; vetëm mbahesha ku mundesha. Babai im poashtu.
Papritmas, makina filloi të devijonte me dhunë dhe unë në një moment e kuptova se po kthehej 180 gradë. Pashë barrierat mbrojtëse. Ishim gati të përplaseshim me barrierat. Po mendoja se ky ishte fundi.
Kimi e shpëtoi makinën duke e manovruar ndërsa vazhdonte të ishte në atë pozicion të çuditshëm qëndrimi.
Babai dhe unë ishim në gjendje shoku ndërsa ai qeshi dhe vazhdoi me të njëjtën shpejtësi.
burimi: Biografia e Kimi Raikkonen nga Kari Hotakainen
Përshtati: T. Kotorri
