“Kthehuni, kthehuni”, bërtiti ushtari britanik në një turmë të mbledhur para kompleksit të sigurt, ku ata që evakuohen nga Ambasada e Mbretërisë së Bashkuar merren para se të fluturojnë jashtë.
Para tij, shumë tundnin në mënyrë të furishme pasaportat e tyre në ajër, me shpresën se do të lejoheshin të kalonin, por një grup rojesh të sigurisë afgane u përpoqën t’i shtyjnë prapa.
Shumë nga turma nuk kishin marrë asnjë indikacion se do të evakuoheshin, por ishin ngritur në çdo rast, të dëshpëruar për një rrugë jashtë Afganistanit. Të tjerët, megjithatë, kishin marrë email nga Ambasada, duke u thënë se mbërrinin këtu dhe prisnin që të mblidheshin për një fluturim.
Ato përfshijnë Helmand Khan, një shofer nga Londra perëndimore, i cili kishte mbërritur me fëmijët e tij të vegjël në Afganistan disa muaj më parë, për të vizituar të afërmit. “Tre ditët e fundit po përpiqem të hyj brenda”, më thotë i dëshpëruar, me dy djemtë e tij të vegjël në krah.
Gjithashtu këtu është Khalid, një ish-përkthyes i ushtrisë britanike. Gruaja e tij lindi një fëmijë vetëm dy javë më parë, dhe ai është i tmerruar që foshnja mund të vdesë. “Unë kam qenë këtu që në mëngjes”, thotë ai, “talebanët më goditën me kurriz gjatë rrugës”.
Mijëra persona janë paraqitur, shumica dërrmuese pa asnjë perspektivë realiste për t’u evakuuar. Ushtarët britanikë ndonjëherë qëllonin në ajër për të kontrolluar turmën. Mënyra e vetme për të hyrë brenda është që të shtyni rrugën drejt turmës dhe të tundni dokumentet tuaja në fytyrat e tyre, duke shpresuar se ata do t’ju lejojnë të kaloni.
Situata duket edhe më kaotike në portat e aeroportit të drejtuar nga ushtarë amerikanë, ndërsa para hyrjes kryesore civile në aeroport, talebanët kanë qëlluar rregullisht në ajër dhe kanë goditur turmat që përpiqen të dilnin.
Unë jam bombarduar vazhdimisht me pyetje nga afganët të cilët po përpiqen të hyjnë në kompleksin e kontrolluar britanik, dhe të cilët janë në një humbje totale se çfarë të bëjnë. “A mund të më ndihmosh?” “A do të më lejojnë të hyj?” Shumë përpiqen të më tregojnë dokumentet që kanë sjellë me vete, duke dëshmuar se kanë kaluar kohë duke punuar me forcat ndërkombëtare ose ambasadat e huaja.
Një e re më thotë se ishte një basketbolliste ndërkombëtare. Ajo nuk ka pasur asnjë kontakt me ambasadën britanike, por thotë se ka frikë për jetën e saj.
Talibanët këmbëngulin se të gjithë atyre që kanë lidhje me qeverinë u është dhënë një amnisti. Grupi thotë se synon të krijojë një qeveri “përfshirëse”, por shumë këtu janë thellësisht të shqetësuar për të ardhmen.
Diku tjetër në qytet, gjërat janë shumë më të qeta. Ndihet si një botë tjetër. Dyqanet dhe restorantet po hapen, megjithëse në një treg frutash dhe perimesh më thonë se ka ende shumë më pak njerëz jashtë vendit. Një burrë, që shet produkte kozmetike, thotë se ka shumë më pak gra në veçanti, megjithëse nuk është e pazakontë t’i shohësh në rrugë.
Talebanët ndërkohë janë kudo, duke patrulluar me automjete të sekuestruara nga forcat afgane të sigurisë. Ata thonë se po mbajnë një prani për të parandaluar plaçkitjet dhe trazirat, dhe disa banorë na thonë se ndihen më të sigurt, jo më pak sepse militantët nuk po kryejnë më vrasje të shënjestruara ose shpërthime bombash.
Shumë po përpiqen të përcaktojnë se si do të duket jeta nën sundimin taleban. Një shofer taksie më thotë se transportoi një grup luftëtarësh në të gjithë qytetin. “Ata nuk thanë asgjë”, më thotë ai duke buzëqeshur, “ata nuk janë të rreptë si më parë”.
Por raporte të tjera po dalin se talebanët po shfaqen në shtëpitë e gazetarëve ose figurave të qeverisë dhe i pyesin ata. Shumë kanë frikë se është vetëm çështje kohe, para se të shënjestrohen me dhunë.
Të tjerët ende po luftojnë dhe një afgan më lutet ta ndihmojë. “Si mund t’i kaloj fëmijët e mi nëpër këtë turmë”, pyet ai? Shumë të tjerë, të cilët nuk kanë të drejtë për evakuim, por të dëshpëruar për t’u larguar, do të lihen pas për t’u përballur me një të ardhme thellësisht të pasigurt.
Burimi i lajmit: BBC. Përshtatur nga Tirana Today
