Gjatë diktaturës komuniste, pati nga ata burra që nuk e përkulën kurrizin, dhe nuk u vunë në shërbim të sistemit. Një ndër ta ishte edhe Lasgush Poradeci, poeti më i mirë lirik i vendit. Kulmin e pati me disa vëllime me poezi në vitet 1920-1930, kur ndoqi tendencën e letërsisë bashkëkohore evropiane.
Më pas ai refuzoi vazhdimisht të shkruante me zell, sipas kritereve të realizmit socialist. Dhe për këtë arsye u la qëllimisht në harresë, dhe u survejua vazhdimisht nga Sigurimi i Shtetit. “Armiku i komunizmit, është njeriu që mendon”- do të shkruante në ditarët e tij. Një ndër momentet më të vështira ishte në vitin 1979, kur në prag të ditëlindjes së Enver Hoxhës, Komiteti i Partisë e urdhëron të shkruajë një poezi për diktatorin.
Lasgushi u vu në presion të madh, dhe atë natë mendoi të vriste veten. Të nesërmen, dy vajzat e tij gjetën nën jastëkun ku flinte një pistoletë, e cila ishte neutralizuar më parë nga agjentët e Sigurimit të Shtetit. Sigurisht që poezinë nuk e shkroi. Provokimet dhe presionet ndaj shkrimtarit të shquar në vitet e fundit të jetës, ishin të shumta. Por ai diti t’i përballonte me dinjitet, duke mos u thyer, derisa mbylli sytë më 12 nëntor 1987.
