Njëzet vjet më parë, Alfred Cassar erdhi në Shqipëri me një kamion të ngarkuar me batanije dhe me furnizime të tjera të nevojshme për t’u ardhur në ndihmë shqiptarëve, shkruan timesofmalta.com. 
Në vitin 1997, ai iu përgjigj një apeli të bërë nga vëllezërit e tij Dominikanë, të ndjerit Fr Ġwann Frendo OP dhe Mgr Ġorġ Frendo OP.
Të dy sapo kishin filluar punën misionare në Shqipëri pas një thirrjeje nga Papa Gjon Pali II për të mbështetur urdhërat fetare, “pasi shqiptarët kishin vuajtur formën më mizore dhe anti-fetare të komunizmit”, tha Mgr Frendo, i cili u bë Kryepeshkopi Metropolitan i dioqezën Tiranë-Durrës.
Që nga emërimi i tij si kryepeshkop, Mgr Frendo ka ndryshuar disa gjëra. Ndër të tjera, në ditën e Krishtlindjeve ai nuk i fton politikanët për drekë, por në vend të kësaj ia drekon me familje të varfra.
Këtë Krishtlindje, z. Cassar udhëtoi me një kamion plot me artikuj të dhuruar nga maltezët për familjet shqiptare që po luftonin, me motin e keq, ku kishte shkaktuar përmbytje të mëdha gjatë muajit dhjetor.
Familjet shqiptare ende po luftojnë, dhe për misionarët, arsimi mbetet një përparësi. Ata shpesh financojnë studimet e fëmijëve dhe gjithashtu ndihmojnë për të mbuluar faturat për nevojat mjekësore të disa pacientëve.
Cassar u habit, kur pa se si njerëzit ishin aq të varfër, por prapë ishin kaq të gëzuar dhe dashamirës. Megjithatë temperaturat ishin nën zero, dhe ata jetonin në shtëpi të cilat shpesh ishin prej druri dhe plastike, duke mos pasur as kushtet themelore siç janë dyshemeja dhe tualeti. Ai vuri në dukje se gjatë dy dekadave të fundit, varfëria kishte vazhduar, dhe kostot e jetesës ishin rritur, megjithëse pagat ishin shumë të ulëta.
Megjithëse nuk kishte bërë plane për të ardhur në Shqipëri në vitin 2017. Cassar u kthye në Shqipëri në dhjetor, pas një aktiviteti të mbajtur në kujtim të Jerome Frendo, një maltez i ri i cili vdiq 20 vjeç pasi ai i kishte lufte të gjatë me sëmundjen e kancerit.
Artikujt u mblodhën në ndihmë të familjeve shqiptare. Një kamion ishte i mbushur me qilima, batanije, dhe rroba. Tani, Z. Cassar u drejtua për në Shqipëri me vëllanë e tij, Joe.
“Unë nuk dua të jap përshtypjen se unë shkova në Shqipëri me një angazhim të madh misionar ose që bëmë ndonjë punë që më la pafrymë”, tha Joe Cassar.
“Kemi kaluar tri ditë atje, ku jemi pritur mjaft mirë. Por ata ishin tri ditë, ku përjetova bukurinë e vullnetarizmit dhe mbështetja e njerëzve që jetojnë kaq pranë nesh, por janë ende të shqetësuar nga efektet katastrofike të komunizmit ekstrem “.
“Më kujtohet akoma një pesëvjeçar i cili iu dha një pako e vogël e Dashurisë Zemra. Ai së pari e ndezi atë dhe më pas e tronditi, pasi mendoi se ishte lodër. Ai kurrë nuk kishte parë ëmbëlsira në jetën e tij. ”
Përvoja e shkurtër, në të cilën ai ishte dëshmitar i njerëzve që përpiqen të rindërtojnë shtëpitë e tyre, të shkatërruar nga përmbytjet.
Ai pranon se ishte bindur për t’u kthyer sërish në Shqipëri, por këtë herë më partneren e tij Marica Mizzi, e cila kishte udhëtuar atje 17 vjet më parë kur ajo ishte një anëtare aktive e Lëvizjes Kerygma.
Maratona e volejbollit Kerygma e atij viti u mbajt në ndihmë të njerëzve në Durrës, ku dy Dominikanët kishin filluar punën e tyre misionare. Përvoja e tronditi, dhe ajo që nga ajo kohë ka mësuar të vlerësojë jetën më shumë.
Kur në dhjetor ajo dëgjoi se Alfred Cassari kishte nevojë për ndihmë, ajo vendosi t’u jepte n kuptim Krishtlindjeve e saj. Dhe pas vizitës, mirënjohja e fëmijëve dhe energjia e Mgr Frendo e frymëzoi atë të ishte më shumë vullnetare. “Por unë atje citova fjalët e Nënë Terezës shqiptare: “Nëse nuk mund të ushqeni njëqind njerëz, atëherë ushqeni vetëm një,” tha ajo për gazetën. TIRANA TODAY
