Për të hedhur bazat e ekonomisë së tregut, qeveria ka lejuar tashmë pronën private dhe vetë-menaxhimin. Por përpjekjet e para deri tani, konsistojnë në një restorant, dhe në disa shitës ambulantë të shishqebapit.
Në fabrikat e Tiranës, dekadat e propagandës nuk arrijnë më të fshehin realitetin e kushteve të punës. Makineri të vjetra dhe të rrezikshme, një zhurmë shurdhuese, 48 orë punë në javë për një pagë prej vetëm 550 lekësh, gati 60 mijë lireta në javë.
Në fakt, punëtorët nuk e dinë se çdo të thotë produktivitet. Ata presin me durim, që autoritetet të bëjnë diçka, për të përmirësuar situatën.
“I takon partisë të na përmirësojë kushtet tona të punës. Por nuk po bëjnë aq sa duhet. Mendojmë se duhet të bëjnë më shumë përpjekje.”
Në qytetet industriale, partitë e opozitës kanë arritur të përçojnë mesazhin e tyre, por në fshatra punëtorët janë ende besnikë të Partisë Komuniste, Enver Hoxhës dhe “delfinit” të tij, Ramiz Alisë.
“Unë jam pjesë e rinisë komuniste. Jam besnik i partisë, dhe do mbetem përherë i tillë. Rroftë Ramiz Alia!”
Pavarësisht lëshimeve, shumë njerëz nuk u besojnë reformave të Alisë. Mbi 6 mijë shqiptarë, janë larguar në Greqi gjatë muajit dhjetor.
Para ambasadës jugosllave në Tiranë mblidhen të gjithë ata që duan të marrin një vizë tranziti për në Kosovë, me justifikimin e një vizite tek të afërmit.
