Historia e fëmijëve shqiptarë me krahë dhe këmbë të thyera ka arritur deri në Austri. Ata nuk janë shëruar në spitalet shqiptare dhe kurrë nuk u ishte dhënë shpresë për shërim. Por një rreze drite kishte lindur për ta. Kjo rreze drite shfaqet në mënyrë mbresëlënëse në një dokumentar të titulluar “Heronj të vegjël – midis shpresës dhe shtëpisë”, raporton abendblatt.de.
https://youtu.be/UbtEM2ZhaeA?t=3
Çdo vit, organizata e ndihmës “Allianz für Kinder” nga qyteti austriak Steyr merr rreth 40 fëmijë, duke përfshirë edhe bebe, për t’u shëruar në spitalet austriake. Atje, ata mjekohen nga mjekë dhe infermierë të përkushtuar dhe nëse është e mundur, shërohen. Megjithatë, ORF ka bërë një dokumentar që do të shfaqet sonte në mbrëmje, ku duket si një film i thjeshtë promovues për punën mbresëlënëse të vullnetarëve.
Ata që kanë bërë dokumentarin qasen ndjeshëm ndaj fëmijëve, të cilët duhet të rriten në kushte mjekësore katastrofike. Për ta, trajtimi jashtë vendit është shpesh shansi i vetëm për një të ardhme pa aftësi të kufizuara fizike. Megjithatë, ndërhyrja mjekësore është vetëm një nga sfidat e shumta që pacientët e vegjël duhet të përballen heroikisht.
Për disa javë, regjisori vjenez, Marion Priglinger tani po shoqëron pesë prej këtyre fëmijëve me ndjeshmëri të madhe, duke folur me prindërit, kujdestarët dhe mjekët e tyre.
Për shembull, Aidan, gjashtë muajsh është një fëmijë i ëmbël. Por, për të ngrënë përsëri, ai ka nevojë për një operacion që do të kryhet në korrik, përndryshe ai do të konsumojë ushqim duke e torturuar. Një ndërhyrje e tillë ishte e pamundur në kryeqytetin shqiptarë Tiranë, ku ia kishin shuar shpresat.
Florenc 14-vjeç, ka probleme me këmbën e tij për shkak të kyçin e këmbës ai nuk mund të ecin si duhet dhe në një kohë të mëvonshme i ishte thënë se duhet t’i prisnin këmbën.
Ose Viola shtatëvjeçare, që ishte keqtrajtuar në atdheun e saj. Vetëm në një spital të Salzburgut iu gjet shërimi: Fëmija vuan nga tumoret e rralla venoze.
Është një film i qetë që nuk përmbushet nga komentet shpjeguese. Në të kamera është e fokusuar tërësisht te fëmijët gjatë qëndrimit të tyre në spital: pa prindërit e tyre dhe pa aftësitë gjuhësore që ata kanë nevojë për të gjetur rrugën e tyre përmes atmosferës së dyfishtë në spitalet e huaj dhe rutinës së trajtimit të rrepta duke duruar mes ankthit, mallit, vetmisë dhe mërzitjes.
Telefoni i infermierisë është lidhja e vetme mes tyre dhe familjes. “Por mos qaj, përndryshe mami do shqetësohet” e këshillon kujdestari 5-vjeçaren Elisa para se të flasë me familjen. TIRANA TODAY
