Vdekja në qytezën norvegjeze Longyearbyen, është e paligjshme që nga viti 1950. Kjo për shkak të temperaturave shumë të ulëta, zakonisht disa gradë nën zero. Qyteza, ndodhet në ishullin Svalbard, midis Norvegjisë kontinentale dhe Polit të Veriut. Sipas të dhënave të saj demografike, ky vend konsiderohet vendbanimi më verior i planetit, dhe popullsia nuk i kalon 2 mijë banorë.
Ligji hyri në fuqi, kur banorët zbuluan se trupat e të afërmve të tyre, të varrosur prej shumë kohësh, nuk ishin dekompozuar fare. Në fakt, kur shkencëtarët zhvarrosën kufomat e atyre që vdiqën në pandeminë e gripit të vitit 1918, në vitin 1998, ata ishin në gjendje të merrnin mostra të gjalla të virusit vdekjeprurës.
Banorët u tmerruan kaq shumë nga sëmundjet, sa e bënë të paligjshëm varrosjen e njerëzve në varrezat lokale. Kështu kur dikush ndërron jetë në ishull, ai çohet domosdoshmërisht në pjesën kontinentale.
Madje edhe të të sëmurët largohen nga ishulli, dhe i kalojnë ditët e tyre të fundit në pjesën tjetër të vendit. Qyteti është aq larg në veri, saqë mbetet në errësirë për 4 muaj, duke mos pasur asnjë ndryshim midis natës dhe ditës. Ishulli banohet nga rreth 1 mijë arinj polarë, të cilët paraqesin një kërcënim të vazhdueshëm për banorët.
