Doja gjithmonë të ngjisja malet. Malet prej akulli, prej shkëmbi. Kjo është diçka ekstreme për një njeri të verbër si unë. Disa njerëz koleksionojnë sende të vjetra, apo bileta e ndeshjeve të famshme të bejsbollit.
Unë dua të koleksionoj vetëm përvoja, sa të kem mundësi. Kur ngjitem në ndonjë majë, pjesa më e frikshme është se kur do të mbërrij lart, pasi nuk e di saktësisht se çfarë do të gjej.
Unë jam duke shpresuar, duke u lutur, dhe duke parashikuar se do të gjej atë që jam duke kërkuar.
Por ndonjëherë mendoj se frika për të shkuar drejt të panjohurës i paralizon njerëzit, deri në pikën që ata heqin dorë për të mbërritur aty ku synonin në fillim.
Në rastin tim, të gjitha gjërat e mëdha që më kanë ndodhur ndonjëherë, kanë ardhur përmes shkuarjes tek e panjohura.
Kur u verbova, pati një periudhë kur mendova se jeta ishte e mbushur me shumë humbje dhe pak fitore. Por në fakt, kam mësuar se ndonjëherë gjërat të merren, dhe nganjëherë të jepen. Dhe se duhet të vlerësojmë gjërat që ju kemi në një moment të caktuar. Ndonjëherë braktisja gjëra që s’mund t’i bëja dot.
Dhe fillova të përqendrohesha në gjërat që kisha. Sapo të kuptoni të gjitha gjërat që keni, jeta tuaj është krejtësisht plot.
Eriku, ia arriti qëllimit, dhe u bë alpinisti i parë i verbër në botë, që ngjiti majën më të lartë të botës, Everestin. Që atëherë, ai është ngjitur në të malet e tjerë më të lartë të secilit kontinent.
